When Love Stays Forever (Book 3 of WL Trilogy) (ML, #3)

Kabanata 29

Kabanata 29

Awa niyo

Nagising ako sa tumamang sikat ng araw sa aking mukha nang bigla-bigla na lang hawiin 'yong kurtina. I opened one of my eyes to see who opened the damn window. "MA NAMAN!" I cried out when I saw Mama. Tinakpan ko kaagad ang mukha ko ng unan nila. Well, sa kwarto nila ako ni Papa natulog. Ginusto ko na rito matulog sa kwarto nila...sa gitna nila.

"Come on, baby, it's 10 am in the morning..." anito.

I scowl under this pillow. Urgh. Alas tres na ako nakatulog habang tinitignan si Mama at sa iba pang bagay na iniisip ko. I know I should get up and do some things but my body failed me to the shit out of me. Hindi na rin naman ako makabalik pa sa tulog.

"Leigh...baby." May naramdaman akong hawak sa aking braso. Inalis ko na ang unan sa aking mukha. "Malamig na 'yong pancakes mo," anito muli. Tumingin ako sa kanya hanggang sa hindi ko na napigilan ang emosyon ko. Umupo siya sa kama at agad-agad din ako napaupo para yakapin siya.

All night I was hugging her. I felt so helpless beside her. I felt so damn vulnerable. Naisip ko 'yong sandaling nakulong siya, and I felt my heart crashed into pieces.

"Ma...I'm sorry." I said while hugging her.

"No...no...baby. This is not your fault...okay. No...no," Mama said while holding me. "No..no." Para niya kong hinehele sa galaw niya. My tears easily fell into my cheeks. Ilang halik ang naramdaman ko sa ulo ko. She keeps saying the same words.

Ma, I'm saying sorry.

Kinagat ko ang panloob kong pisngi. I can't do it. No...no. This is my fault. I should do it.

Kumalas ng yakap si Mama. Hinawakan niya ang pisngi ko hanggang pinunasan niya ang luhang tumutulo. She stares at my eyes with all her love to me. "It's okay...maayos din 'to. Okay? You don't need to worry, okay?" She nods. I don't.

I shook my head.

How many times I'd asked about this? Why? I asked. Why us? Meron ba ako—kaming ginawa para mangyari 'to?

"Ma..." I called her.

Pinunasan muli ni Mama ang luha ko. Ngumiti ito. And she cupped my cheek. "It's okay. Come on, Leigh...you need to get up because Densel is waiting for you...Aalis daw kayo ngayon?" Mama is grinning to me, washing all the damn worries I have inside my head. Tumayo na siya pagkatapos ay hinalikan ang ulo ko. "Nasa baba na 'yong pancakes mo. They are all waiting for you. Bahala ka...kapag nakita ni Densel 'yon."

"Argh...don't tell Densel..." Ngumuso ako.

"I won't. Kung susunod ka na sa akin."

Dali-dali akong tumayo at sinabayan si Mama na makalabas ng kwarto nila.

**

"What are you thinking?" Densel asked nowhere. Hindi ko alam kung saan ba kami pupunta? Ngunit inaya niya akong lumabas ngayong hapon.

Patuloy ko lang tinitignan sa gilid iyong dinadaanan namin. Sinulyapan ko siya nang huminto ang kotse niya dahil red stop light. I arch one brow.

"Kanina ka pa hindi dumadaldal dyan. Hindi ako sanay," he added.

I roll my eyes.

"Uhm..." Mataray kong pag-iisip. "I'm thinking how I can massacre this Mazda in just 5 minutes. Don't ask. I'm not in the mood. Okay?" My twin brother laughs hoarsely.

Nag green na ang ilaw kaya pinatakbo niya muli ang kotse.

"Well, we're twins, I guess," natatawa nitong sabi. "Come on, don't think that it is your fault. Kahit naman noong umpisa nagdudada na ako. But hell, you and Mama were both happy. Sinabi ko na kay Papa na parang mali. But we both didn't mind it. Naisip naming na baka nagbago na. Maybe we could give a chance." Densel shrugged his shoulders. "But we're wrong. Mananatiling masamang damo ang masamang taong katulad ni Lorenzo. Pare-parehas lang tayong nahulog sa palabas niya." Tinitigan ko si Densel ng ilang minuto bagong ibaling ang tingin sa daan.

I let myself fell on his trap. Hinayaan kong kumbinsihin ang sarili ko na nagbago na siya. Akala ko...akala ko totoo na. I didn't doubt. Why I didn't doubt him in the first place? Ang mali 'ko, nagpauto ako. Binigyan ko ng pagkakataon ang masamang tao na 'yon pumasok dito sa buhay ko—sa buhay namin.

I felt my cheeks are wet. Napapunas kaagad ako gamit ang kamay ko. I saw Densel gave me a glance pero hindi ko siya tinignan. "I swear this time, I'll never...never trust him." I smile a little. Laugh a little. Tinignan ko si Densel. "Kinausap na ba ni Mama si tito Alexander dito?" tanong ko.

"Ang gusto lang ni Mama maayos 'yong kaso niya. But she never mention about Lorenzo's case. Next week they are going to investigate Mama. Mabuti na lang naayos ni tito Alexander, nakalaya si Mama." Sinulyapan ako saglit ni Densel at tumingin ulit sa daan. "Nagbayad lang tayo ng bail para makalabas si Mama. Next week will be the investigation. Tito Alexander is preparing for this."

"Wait...Mama...never wants to file a case?" My eyes went wide. I shook my head, twice or thrice. What the fuck? What the fucking fuck is this? "Bakit daw? Bakit daw?" I freak out. "She told this? Why she never mentioned this to me?" I want an answer immediately. Gusto ko ng sagot. Why? Why?

What the hell is happening?

"Kumalma ka nga, Leigh Scarlett." Densel warned me. But I didn't obey him.

"How I can calm, Densel? What the fuck is happening? This is real bullshit!" I am freaking out. Nanginginig ang laman ko sa sobrang inis at galing. This is shit. Everything is shit. How come na hindi nila pinag-uusapan 'yong kaso! What the fuck.

"Leigh, your mouth!" He warned me again and I didn't listen.

"No...no." I shook my head. I kept on saying no. Nanginginig ang kamay ko. My breathing is slow. I don't know if I am going to pass out or what. I felt dizzy. Hindi ako makapag-isip ng kung ano. Hindi ako makakalma. I heard Densel's voice. He said, I need to calm. But I don't know. Napahilamos ako ng mukha gamit ang nanginginig kong kamay.

No...what the hell? Paanong...

Huminto ang kotse at doon lamang ako nahimasmasan. Tinignan ko ang kambal ko na kasalukuyang inaalis ang seatbelt sa akin. "Leigh..." He cupped my cheeks. "It's all right. It's all right." Agad akong niyakap ni Densel. I felt his strong arms on mine, tightly. He keeps whispering the same comfortable words. It's all right. But I know, it's not. Hanggang hindi naayos 'yong kaso ni Lorenzo. Hangga't hindi niya pinagbabayaran ang ginawa niya.

Pinatong ko ang ulo ko sa balikat ni Densel. "Please forgive me..." Three words escape to my lips when I closed my eyes. This is going to be difficult. But I hope they'll forgive me. This is the right thing to do.

If they do not want to fight, I'll fight for this case...alone.

**

"Sama ka sa amin sa OB...sige na," Lana requested.

Tinignan ko ang orasan ngunit magtatanghali pa lang. I roll my eyes, realizing the weather outside. "Where's your Seb by the way?" I asked, feigning my mood.

"Work, darling. Please...please."

How can I say no to this pregnant woman?

"Fine. Magbibihis lang ako. Sunduin na lang kita." I said.

"Yes!" She giggles. "Thanks Ninang Leigh! Love you, mah bitch." I roll my eyes.

"Love you, too." At binaba ko ang tawag.

Tinignan ko ang tahimik na sala namin. Nasa kusina si Mama. Habang si Papa nasa trabaho pati na rin si Densel. Tumayo na ako dahil baka mainip pa 'yong buntis sa akin. Ngunit wala pa ako sa hagdanan nang biglang bumukas ang pinto namin. Tinignan ko sino ang dumating ngunit hindi ko inaasahan iyong nakita ko.

May tatlong tao ang dumating.

"What did you do?" Tito Rick said, father of Jezel. Kasama niya ang anak at asawa niya. Jezel is smirking while looking at me. At ang mother naman niya walang paglagyan ang galit habang tumititig sa akin.

"Iurong mo ang kaso ngayon din," he added. Kitang kita ang inis sa buong pagkatao niya. Nanginginig ang kanyang daliri habang dinuduro ako. "How could you be heartless? Pinakulong niyo ang taong nagbihis ng buong pagkatao niyo? Nasaan ang awa niyo?"