MY DEAREST || SINHALA || COMPLETED

29. දෙලුම් ගෙඩිය...

දරාගන්න බැරිම තැනකදි.. අපි ආදරේ නැතුව ජීවත් වෙන්න බෑ කිව්වට.. ඇත්තටම ඒක කරන්න පුලුවන්.. මේ ලෝකේ අනාතයෙක් විදියට ඉපදිලා.. ඒ විදියටම ජීවිතේ ගත කරලා මැරිලා යන මිනිස්සු නැද්ද...

පුලුවන්.. අර වචන දෙක තුන.. අපි කියන්නේ දරාගන්න බැරි අහිමිවීමකදි.. ඒ අහිමිවීම දරාගත්තම.. සිහියෙන් වැඩකරන්න ගත්තම ජීවත් වෙනවා කියන එක අමාරු දෙයක් නෙමෙයි.

ආදරේ ලබාගන්න.. ආදරේ දෙන්න කෙනෙක් නැත්නම්.. තමන්ට ආදරේ කරලා බලන්න.. ඔයා ගැන හිතලා.. ඔයා ගැන කෙයා කරන්න.. ආපිට ඔයාට දෙයක් ලැබෙනවා. හිතන්න.. ලස්සන ඇඳුමක්.. ඇන්දම.. ඔයාව කැපිලා පෙන්නැද්ද.. හොද රස දෙයක් කෑවම.. හිත පිරෙන්නැද්ද... අන්න හැඟීම හරියටම අඳුරගත්තම ජීවත් වෙන එක ලස්සන දෙයක් කියලා දැනෙයි.

ඔයාව කැපිලා පෙන්න ගනිද්දි.. ඔයා හිතනවටත් වඩා අවධානයක් වැඩි දෙනෙක්ගෙන් ලැබෙයි.

මගේ අහිමිවීම මම දරාගත්තා.. මට ඒකට කාලයක් ගියා. මෙහෙම හරිම සැහැල්ලුවෙන් ලිව්වට... ඒ දවස් නිකං ⁣මළ ගෙයක දවස් වගේ මම ගත කලේ.. පණ තියන මළකඳක් වගේ.. කොච්චර කාලයක් එහෙම හිටියද කියලවත් මට මතක නැහැ. අනික ඒ දැනුන වේදනාව ගැන ඇත්තටම කියන්න මට දැන් ඒ හැඟීම ගැන මතක නැහැ.

ඒලවල් වලට මැත්ස් කරන්න ගත්ත නිසා.. ලිමෙව් මායි.. ආයමත් එකතු උනා. ලිමෙව්ටත් A8 B එකක් තියනවා. B එක සිංහල හරි ඉංග්‍රීසි හරි..... අපි එකම පන්තිවලට යන්න ගත්තා.. මැත්ස්.. පිසික්ස්..වලට. එයා අයිටි තෝරගනිද්දි.. මම කලේ කෙමිස්ට්‍රි.

දැන් ආපහු හිතද්දි.. ලිමෙව් සමහර තැන්වල වෙනස් විදියට හැසිරිලා කියලා මට තේරේනවා. ඒත්.. ඒ දවස්වල මට ඒක තේරැන්නැ.

ලිමෙව්ගේ දිහා පිරිතක් තිබ්බා.. එදා මං එහෙ යද්දි.. ලිමෙව් එයාගේ යාලුවො ගොඩක් එක්ක ඒ වැඩ කරනවා. ලිමේව් මට හැමදාම අනික් අයට වඩා වැඩි තැනක් දුන්නා. එයා කර කර හිටපු දේවල් නවත්තලා මාත් එක්ක කතා කරලා.. මාව දන්නැති යාලුවන්ට අඳුන්වලා.. කන්න එක එක ජාති ළඟට ගෙනත් දුන්නා. එතන වැඩි ටිකක් ඉවර වෙලා දවල්ට කන්න ගනිද්දි... ලිමෙව් මට එහා පැත්තේ ඉදගනිද්දි.. ලිමෙව්ගේ යාලුවො ටිකත් අපි කිට්ටුවෙන් රවුමට වගේ ඉදගත්තා. එතන හිටපු හැමෝගෙම මුණවල් පේනවා ඉදගත්ත විදියට. කොල්ලො රොත්තකට මම විතරක් කෙල්ලෙක් කියලා මැදි වෙලා හිටියේ.