Anonymous Admirer (BL)

18

AUGUST VAN HYDEN

“What's wrong with your brother?”

Tanong ni Cairo.

After classes, naisipan namin ni Cairo na panoorin ang practice ng mga soccer players sa school field.

Mahirap hindi mapansin si Richard. This time not because of his looks nor skills, but because of his sloppiness.

That is not my brother. He keeps messing up unlike before.

He failed to defend their goal all the time, at nahihirapan din siyang bawiin ang bola sa kalaban nila.

Though, hindi dito nag-umpisa ang lahat. Umaga palang ay wala na sa siya sa sarili. Laging nakatulala, at sabog.

“Yan din ang tanong ko ngayon,” sagot ko sa tanong ni Cairo dahil wala akong ideya kung ano na ang nangyayari sa kanya.

Lumapit sa kanya ang team captain nila na si Axel.

Disappointment was displayed in his face, kitang-kita namin kahit medyo malayo sila mula sa amin dito sa bleachers.

As if sinabihan niya si Richard na magpahinga na muna dahil umalis na siya sa field at nilapitan kami.

Nanatili kay Richard ang paningin ko at panay ang buntong-hininga niya hanggang makarating siya sa kinaroroonan namin ni Cairo.

“Bakit nandito pa kayo?” Walang gana ang boses ni Richard.

“Ayos ka lang ba? You look sick,” I said, ignoring him.

“I'm just tired.”

Richard sat on the bleachers, arms crossed on his chest and stared at the field. His team continued to practice without him.

“If your tired pwede ka naman mag-skip ng practice,” saad ni Cairo.

Napabuntong-hininga si Richard.

“Umuwi na kayo, let me be here alone,” wika niya.

What the hell is wrong with him?

Kung makapagsalita siya ay parang pasan na niya ang lahat ng problema sa mundo. He looks depress at nag-aalangan ako kung susundin ko ba siyang iwan dito mag-isa.

Hayst.

Pero kung yan talaga ang gusto niya, pagbibigyan ko siya.

“Then, let's go Cairo.”

Muli akong napatingin kay Richard sa huling pagkakataon, at tumango siya sa akin. That was his confirmation na gusto niya talaga mapag-isa ngayon, kaya wala na akong nagawa kundi ang tumayo sa inuupuan ko at nagpaalam sa kanya.

~ • ° • ~

What happened, at nagkaganon si Richard?

Habang naglalakad kami ni Cairo papunta sa may terminal ng jeep ay ito pa rin ang nasa isip ko.

Wala namang problema sa bahay, hindi naman siya pinagalitan nina mama at papa. His grades are good. His friends?

Sila kaya ang problema?

“Napansin mo bang hindi na kinakausap ni Richard si Madison?”

My thoughts were interrupted nung nagsalita si Cairo.

“Dati, laging kinukulit ni Richard si Madison. Lagi siyang may baong corny jokes, papansin, at laging nakatingin kay Madison,” kwento ni Cairo. “Pero kanina, wala. He's ignoring her.”

“Sa tingin mo ba may kinalaman si Madison sa nangyayari sa kanya?” tanong ko.

“Posible.”

Hmm. There's no use to overthink things. Itatanong ko nalang sa kapatid ko mamayang pagka-uwi niya.

Kelan pa siya nagtago ng sikreto sa akin? He's a transparent person, surely he will tell me.

If he won't, I'll just force him...

Pagkarating namin sa terminal ng mga jeep, I didn't yet let go of Cairo's hand.

“Ihahatid muna kita sa inyo—”

“No need.” Putol niya sa sasabihin ko, at ngumiti bago bumitaw sa pagkakahawak ko.

“See you tomorrow. I love you.”

He didn't gave me a chance to reply, mabilis na siyang sumakay sa loob ng jeep.

Cheeky li'l guy.

Magkaiba ang routa ng bahay namin at ng kay Cairo kaya magkaibang jeep ang sinasakyan namin. Hinintay ko muna siyang makasakay bago ako sumakay sa ibang jeep na dadaan sa Van Hyden residents.

As usual tuwing weekdays, wala pa sa bahay sina mama at papa. Mamayang gabi pa ang balik nila.

Ang boring manatili sa bahay mag-isa. Dapat pala hindi ko na hinayaan umuwi mag-isa si Cairo at sinamahan ko muna siya sa bahay nila, edi sana kasama ko pa siya ngayon.

August: How cruel of you.

I messaged him.

Hindi ako naghintay ng matagal sa reply niya dahil limang segundo lang ay nakita na niya kaagad ang message ko.

Cairo: I'm sorry, August. Alam ko naman kapag sinamahan mo ako dito sa bahay ay late ka na naman makakauwi sa inyo. This time is not a good time, your brother needs you right now.

Cairo: Please don't be mad.

August: There's nothing to be mad about. I just miss you already.

I can't understand this feeling, it's like I'm under a spell with no cure. Besides my other problems, I can't resist myself not to think about him. But somehow I still love this feeling.

Cairo: Other than my artworks, I love you most.

Huh? Did he just compare me to his artworks?

Magrereply pa sana ako kaso bigla kong narinig ang tunog ng pagbukas ng pinto ng bahay.

He's home.