Anonymous Admirer (BL)

21

RICHARD VAN HYDEN

Mabuti nalang at sabado na. Hindi ko na kailangang pumasok sa academy, at mas lalong hindi ko makikita si Frederic.

That idiot. He ruined our good bond as friends.

Nagiging awkward na tuloy ako sa kanya pagkatapos siyang nagtapat sa akin kahapon sa banyo.

Bullshit!

Parang ayoko pang bumalik sa academy ng isang buwan.

Pero malalagot naman ako kina mama at papa kapag umabsent ako ng walang magandang dahilan.

“Richard, are you ready yet!” My mother knocked several times on my room's door.

“Almost!” Sagot ko habang pinapatuyo ang buhok ko gamit ang hair blower.

Every saturday, we visit my grandmother to the hospital, and today is no exception.

Muling may kumatok sa pinto ko.

“Yes mother, palabas na!” Sigaw ko habang inaayos ang buhok ko.

“Hoy! Wag ka nang masyadong magpapogi dyan! Ano, may popormahan ka dun sa hospital?” boses ni August, and somehow I got annoyed.

Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si August na naghihintay pala sa labas ng kwarto ko. Naka-krus ang mga kamay niya sa kanyang dibdib at nakabusangot.

“Minsan daig mo pa ang mga babae mag-ayos, ang bagal,” aniya.

Hindi ko na siya pinansin dahil baka matatagalan pa kami kung papatulan ko pa ang sinabi niya.

Pagkalabas namin ng gate, nasa loob na ng kotse sina mama at papa, hinihintay kaming dalawa.

Nagpaunahan kami ni August na makalapit sa sasakyan at pumasok sa may passenger seat.

~ • ° • ~

Stepping through the doors of the hospital, a wave of antiseptic scent washes over me.

Entering the hospital reminds me of the fragility of life.

Sa loob ng isang taon, naging pangalawang tahanan na ito ni lola.

Every day, like clockwork, she would undergo her chemotherapy sessions.

“Richard, August, mauna na kayo sa kwarto ng lola niyo. Kakausapin muna namin ang doctor.” Inabot sa akin ni mama ang basket ng mga prutas.

They would probably ask the doctor for updates about our grandma's therapy.

“Maganda kaya ang ibabalita ng doctor?” Tanong ko sa sarili ko. I was suppose to keep that curiosity inside my head, pero hindi ko namalayan na nasabi ko ito ng medyo malakas. Sapat para marinig ng katabi kong si August.

“Magtiwala ka. Malakas si lola, no doubt gagaling siya,” sagot ni August. He was smiling confidently.

He's right. Wala akong mapapala sa pag-iisip ng negatibo.

Let's remain thinking positive.

Tulad ng utos nina mama, sumunod naman kami ni August at nauna na kaming maglakad papunta sa kwarto kung nasaan si lola.

Pagbukas namin ng pinto, nakita namin si lola na nakaupo sa hospital bed at nakatingin sa labas ng bintana na nasa gilid niya.

“Lola Millie!” August and I said in unison.

Pagkarinig niya sa amin, napabaling si lola sa direksyon namin at umabot hanggang tenga ang ngiti niya.

Mabilis kaming lumapit sa kanya at niyakap si lola.

“My young boys, its so good to see you again.” She hugged us back as tightly as she could.

Not seeing her for a week feels like an eternity. We really missed her.

After greeting her, nagmadaling lumabas si August para pumunta  sa CR. Tss, mahirap pigilan ang tawag ng kalikasan.

Naiwan akong mag-isa kasama si lola, but I don't hate it.

Umupo ako sa kanyang tabi.

“How was your week, Richard?” she asked and looked at me.

“Um, it was good,” I answered and smiled.

“Richard, a smile on your face can hide the truth, but your eyes can't.”

Huh?

“I-i'm not lying. Nothing happened.”

“Wala ka na bang tiwala kay lola, kaya ayaw mo nang magkwento?” bakas ang kalungkutan sa boses ni lola.

Napabuga ako ng hangin. Kahit ayoko ko man dalhin dito ang problema ko sa academy, parang wala ata akong pagpipilian kundi ang magkwento.

“Um... I have this bestfriend, who made me frustrated and annoyed, to the point na ayoko na muna siyang makita. That's all, it's not a big deal.”

Part of it is the truth, but some of it is a lie.

Because it is a big deal for me.

Kung tutuusin, maliit na bagay lang siya para sa ibang tao. But it's not for me because it keeps disturbing my thoughts since yesterday until now.

But I don't wanna worry grandma, kaya hindi buo ang pagkwento ko.

“Ganun ba,” she still sounds worried.

“Hindi ba't normal lang sa magkakaibigan ang mag-away? Huwag niyo lang patagalin ang away niyo. Kung ikaw ang nagkamali, apologize to them. Kung sila ang nagkamali sayo, forgive them,” dagdag ni lola.

It was a good advice, honestly. But, I don't think that's the case for me and Frederic.

We didn't fight at all. He just said some words that makes me awkward to face him.

“Lahat ng mga problema ay nasosolusyonan kapag napag-usapan ng maayos. Speak and understand each other,” she said.

Now this hits the bull's eye. Ito ang tamang advice para sa sitwasyon ko. Ang galing mo talaga lola!

“Okay, I will talk to him to straight things out. Thanks Lola Millie.”

Narinig ko ang pagbukas ng pinto kaya napalingon ako sa direksyon nito.

Pumasok si August at lumapit sa amin.

“How about you, August. May problema ka ba sa academy?” agad na tanong ni lola.

“Wala naman po, maayos po lahat,” sagot nito.

“Palaging masaya yan. Paano ba naman, may kalandian na,” asar ko sa kanya, kaya agad niyang hinampas ang braso ko.

Tinawanan namin si August nang namula ang mukha niya.

Last week pa naikwento ni August kay lola ang tungkol sa kanila ni Cairo, at mabuti nalang ay open-minded din si lola.

“August, I want to meet your boyfriend. Can you please bring him next time?” request ni lola.

“Sure, I'll ask him.”