Arin Yaz Sezen

0.2

Selam, bu yazıyı okumadan geçmeyin!!

İlk bölümü yayınlarken 1700 kelimesi silinmiş bu nedenle bölümü güncelledim.öncelikle  1. Bölümü tekrar okursanız daha iyi olur.

İyi okumalar..

***

Barlas Sezen:

Abim ve Merve  dışında herkes salonda toplanmış babamdan bir açıklama bekliyorduk.

Herşey kahvaltı yaparken babamın telefonuna gelen çağrıyla başlamış, babam telefonda ki her kimse onunla konuşmuş apar topar evden ayrılmış akşam yemeğinde bile gelmemişti.

Uzun süre sonra eve yemeğe gelmiştik fakat babam bizi bırakıp çıkmıştı, öfkelensem de belli etmedim.

Eve geldiğinde de bizi salonda toplamış ve önemli bir konu olduğunu söylemişti.

Aralarının bozuk olmasına rağmen Yaman abimi bile çağırmıştı.

Mesele gerçekten önemli olmasa babam asla abimi çağırmazdı, bu durum bizi daha fazla meraka düşürmüştü.

Kapının çalmasıyla içeriye abimin girmesi bir olmuştu.

Yıllar geçmişti onu özlemiştim, özlemiştik.

Annem hızla ayağa kalkıp abime doğru koşup sarılmaya kalktı fakat abim elini annemin önüne siper ederek engelledi.

"Sırası değil" diyerek salonda ki tekli koltuğa oturdu.

annem akmaya hazır olan göz yaşlarını geri göndermeye çalışarak babamın yanındaki yerine geri döndü.

Gerçekten özlemiştik onu 2 yıldır yurt dışındaydı.

Abim babama bakarak tekli koltuğa yerleşti.

Babam ne kadar abimi özlemiş olsada belli etmemeye çalışarak hepimize göz gezdirerek konuşmaya başladı.

"Bugün Merve'nin doğduğu hastaneden bir telefon geldi.. " bir süre sessiz kaldı.

Kimsenin yüzüne bakmıyordu. Oda da gözlerimi gezdirdiğin de Merve'in evde olmadığını fark ettim. Çok şaşırmamıştım, sözlerimizin onun için bir önemi yoktu.

Onu eve çağırmamıza rağmen gelmemişti.

Babamın konuşmasıyla dikkatimi ona verdim.

"Merve'nin doğduğu gün iki bebeğin karışmış olma ihtimali olduğunu söylediler"

Sustum.

Sadece sustum, sustuk..

Kimse konuşmuyordu çünkü böyle bir şeyin ihtimali bile yıkmıştı bizi..

Biz.. Ben... Hepimiz bir hiç uğruna yaşamıştık belki de bunları..

Ailemizin gözlerden sakındığı kız bize neler yapmıştı.

Kimseden ses çıkmıyordu, sessizlik sürerken bir hıçkırık sesi oda da yankılandı ve devamı da geldi.

Annem hıçkırarak ağlarken Asil ceketini alıp odadan çıktı bir süre sonra evde yankılanan kapı sesiyle evden çıktığını anladım.

Diğerleri sessizdi, hepsi bir yerlere odaklanmıştı.

Bir tek abim boş gözlerle anneme bakıyordu. Birden ayağa kalktı bir süre bize baktıktan sonra babama döndü,

"Kızın adı ne? " diyen abimle herkes babamdan gelecek cevabı bekliyordu.

"Arin, Arin Yaz Elçin"