Helüüü çilekli sütlerimm!
Wattpad kapandığından beri yoktum, Arini ve sizleri bu süreçte gerçekten çok özledim. Umarım keyfiniz çileklidir.
Tabi bu bir haftalık tatilde kendi kitabımı okuma fırsatımda oldu ve gerçekten bir çok mantık hatası, Yazım hatası buldum.
Bu nedenle bölümleri de düzenlemeye alacağım ama merak etmeyin yeni bölümler gelmeye devam edecek ♡
Her hafta bir bölüm atma kararı aldım, tabii bu sayı da bazen değişebilir. Böyle işte, şuan bu satırları doldururken kendimi evime geri dönmüş gibi hissediyorum gerçekten.
Arin sizin hayatınızda yer etti mi bilemem ama benim için yeri çok ayrı (asla benim yazdığım bir karakter olmasıyla alakalı değil)
Abuzeriyeye kavuşuyoruzzzzzz!
Neyse daha fazla melankoliğe bağlamadan ben yazmaya başlayayım. Çileklerinizi almayı unutmayınn
Bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete amaneyyyyy
****
Yerimde rahatsızca kıpırdanarak açtım gözlerimi, karanlığın beni sarmasıyla bir anlığına irkilsemde kendimi toparlamam uzun sürmedi.
Abuzeriye neredeyiz biz?
Nerede olduğumuzu bilemem ama sonumuz pek hayra alamet değil gibi.
Birkaç dakika sonra gözlerimin karanlığa alışmasıyla bulunduğum odaya göz gezdirdim. Oda karanlık olması için siyaha boyanmış duvarları olan, pencereyi geç, yattığım eski yatak dışında hiçbir eşyanın olmadığı bir odaydı.
"hayır yani madem kaçırıyorsunuz doğru düzgün bir yatak koyun şuraya her yerim tutulmuş" diyerek ayaklandım. Elim kolum bağlı değildi Allahtan.
Arin sence derdimiz şuan senin belinin tutulması mı?
Aşk olsun abuzeriye, insan bi canın acıyor mu diye sorar hemen tersle zaten.
Abuzeriye bana cevap vermese de beş numaralı bakışını attığını hissediyordum. Onu umursamadan kollarımı öne uzatarak odada birkaç adım attım. Ne kadar gözlerim karanlığa alışmış olsa da görmediğim bir şeye çarpmak istemiyordum.
O sırada arkamdan gelen kapı sesiyle hemen o tarafa döndüm ama pek işe yaradığını söyleyemem. Çünkü kapının açılmasına rağmen oda hiç aydınlanmamıştı.
"Oo bakıyorum Arin hanım uyanmış, keyfiniz nasıl, yerinde mi?"
Kimden geldiğini bilmediğim sesle ne cevap vereceğimi bilemedim.
"Neredeyiz biz!?" Sesim beklediğimden daha sert çıkmıştı.
"Ama böyle bana karşı çıkarsan anlaşamayız ki." Diyen adama beni görmese de göz devirdim, Seninle anlaşmak isteyen kim be düdük.
Arin adamın dikkatini çekme odadan çıkmasu lazım, onu çıkar hemen.
O iş bende, bekle ve gör abuzeriye bekle ve gör.
"Acaba bu odanın ışığı falan yok mu, bu ne ya elektrik faturasını mı ödemediniz." Hem onu bıktırıp odadan gönderecektim hemde nerede olduğumuzu alakalı bir şeyler öğrenecektim. Yani öyle umuyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Arin Yaz Sezen
ChickLitAlışılmışın dışında bir Gerçek aile kitabı.. Bence bir şansı hak ediyor..
