something between us - Qry&Julita

32

Weszliśmy do sali tam gdzie leżał Patryk. Gdy znaleźliśmy się już w środku to od razu przyspieszyłam krok ku łóżku Patryka. Przytuliłam go ostrzenie a następnie przedstawiłam chłopakowi panią Anetę. Rozmawialiśmy we trójkę na temat że jak dostaniemy się do Krakowa. Lecz pani Aneta jest na tyle miłą kobietą że mamy zostać u niej do póki nie staniemy na nogi . Martwię się tym wszystkim co przez to wynika że coraz mniej jem i tego nie zauważyłam sama tylko Patryk  jak pani Aneta pojechała załatwić coś w pracy oznajmiła mi także że za godzinę tu przyjedzie. Pożegnałam przytulasem kobietę a następnie powróciłam do chłopaka. - Julita czemu jesz mało? Wiesz że nie możesz tak się odżywiać?- Podniósł głos patrząc się we mnie. Nie lubiłam tego wzroku bo wiedziałam co on oznacza. - Jem normalnie. - wzruszyłam ramionami. - To że czasem zjem mniej lub nie zjem śniadania czy kolacji to nie oznacza że mało jem. - może często mi się zdarzało wogule nie jeść ale nie ma tragedii. " Chyba" . - Do cholery Julita chyba nie chcesz znów wpaść w anoreksję! - zabolało i to mocno. Ciężko mi było przyznać że chorowałam na anoreksję.... I on o tym dobrze wiedział może za dobrze?

Wspomnienia...
09. czerwiec 2020r...
Od kilku dni nic jem bo z każdym gramem wyglądam coraz bardziej ochydnie. Marcin uważa że jestem gruba i że wyglądam jak stara baba po osiemdziesiątce. W głowie ciągle mam słowa matki "  Musisz być chudsza jeśli chcesz by ktoś ciebie zaakceptował". Pewnego dnia moja matka wsiadziła mnie do psychiatryka bo wyglądałam jak warzywo. Uważała że chce tylko przykuć uwagę i specjalnie to zrobiłam. Lecz nie zna prawdziwej historii. Że to przez jej słowa i wytykanie Marcina. W psychiatryku leżałam pięć miesięcy aż do listopada. Gdy w końcu wyszłam to obiecałam sobie jedno ze nik się o tym nie dowie. Udawało mi się utrzymać obietnicy z samą sobą do momentu gdy poznałam Patryka ....