pray for me ✓

Bölüm 17 - "İzin ver yanında olayım."

Selena Gomez - People You Know

[]

Yorum sınırı 250

-

"Bugün de hiçbir şey anlatmayacak mısın?"

Bakışlarım masanın üzerindeki not defterindeyken psikoloğun sorusunu kafamı iki yana sallayarak yanıtladım. Üç aydır olduğu gibi bugün de benden tek kelime duymayacaktı. Doğrusu Lucas babamın beni neden her hafta buraya getirdiğini anlayabilmiş değildim. Boşu boşuna para ödüyordu.

"Nasıl istersen Jungkook. Seni konuşmaya zorlayacak değilim. Hep dediğim gibi, bazen insanlar böyle yas tutar."

Yas tutmak...

Kimse ölmedi ki, demek istedim. Diyemeyecek kadar kafam karışıktı. Acaba babam olan biteni anlatmış mıydı bu beta kadına? Yoksa sadece onun için önemli birisini kaybetti mi demişti?

Her ne dediyse umrumda değildi.

"Gitmek istiyorum." diye mırıldandım. Evden yalnızca bu randevular için dışarı çıkıyordum. İşkenceden farksızdı. Buraya geliyor, konuşmadığım halde kırk dakika oturmak zorunda kalıyordum. Ne kadar baskı hissetsem de ağzımdan tek kelime çıkmıyordu psikoloğun sorularına karşılık.

İlk sorusu da hep bugün nasıl hissediyorsun oluyordu.

"Pekala," dediğinde bakışlarım kadının yeşil gözlerine çıktı. "Gidebilirsin." Hiçbir şey söylemeden oturduğum çift kişilik koltuktan kalktım ve kapıyı açarak beni boğan odadan ayrıldım. Kadının terapi yaptığı yer evi olduğundan dışarı çıktığımda beni Lucas babam karşıladı. Ön koltuğa otururken sabırsız hissediyordum.

Babam ilgiyle "Nasıl geçti?" diye sordu. Cevabı biliyordu aslında. Neden devamlı sorduğunu anlamıyordum. Emniyet kemerimi taktıktan sonra psikologla alakalı konuşmak istemediğimi belli edercesine konuyu değiştirdim.

"Seokjin ve bebeğini ziyaret edeceğim. Beni oraya bırakır mısın?"

Babamın gözleri parladı resmen mutlulukla. Onları buna sevinecekleri kadar kötü hissettirdiğim için pişmandım ama onlardan başka kimim vardı ki? Ayrıca... Evden çıkmam lazımdı. Sanırım artık ilacımın dozu yetersiz geliyordu ve bu da bazı halisünasyonlara neden oluyordu. Henüz kimseye söyleyememiştim. İlacın dozunu artırmaktan korkuyordum.

Yolculuk boyunca sessiz kaldım. Namjoon ve Seokjin'in evi bile bana bazı şeyleri hatırlatıyordu. Taehyung'la ruh eşi olduğumuzu anladığımda onlarda kalmıştım dinlenebilmek için. İlk defa orada iki medeni insan gibi konuşmuştuk.