Tek ihtiyacı ve istediği zihnini uyuşturmak olan Taehyung kendine yeni bir eğlence, okula gelen yeni profesör Jeon Jungkook'u bulur.
!warning!
uyuşturucu ve bağımlılık konularını içerir.
omegaverse.
soulmate.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[]
Yorum sınırı 200
-
Bir haftadır aldığım nefes bana zehirden farksız.
Bu, onun beni terk edip gittiği üç aya hiç benzemiyordu. O yoktu, evet... Ama çok farklı şeyler vardı şimdi. Yanımda olmasa da iyi olduğunu biliyordum ve bu yüzden sadece kendime odaklanmış haldeydim. Şimdi ise...
Taehyung bir haftadır yoğun bakımdaydı. Gecem ve gündüzüm karışmış haldeydi. Tıpkı o günlerde olduğu gibi yaşamama yetecek kadar yiyecek tüketiyor, uykusuzluktan bayılana kadar yoğun bakım yazan kapıyı izliyordum sanki içeriden çıkabilirmiş gibi.
Artık ağlayamıyordum. Muhtemelen gözyaşı akıtacak kadar bile enerjim kalmadığı içindi. Kalbimin derinliklerinde çok büyük bir yangın vardı. Acı çok fazlaydı. Her yerdeydi...
"Kahve getirdim."
Sungmin'in adamlarından biri elindeki tepside duran karton bardakları dağıtmaya başladı. Sırayla izledim elini tepsiye uzatanları. Jimin benden farksızdı. O da çok fazla üzülmüştü ama omzunu sıvazlayan Yoongi acısını alıyordu bir nebze, eminim ki. Sungmin sessizleşmişti. Kendini suçladığını tahmin ediyordum. Tüm sorumlusu benken... Siwoo babam bugün beni kontrol etmek için gelmişti. Hastanedeki ilk gün de haber alır almaz gelmişti Lucas babamla beraber. Hiçbir güç beni hastane kapısından çıkarmaya yetmeyince pes edip gitmişlerdi ikinci günde.
Yedi gün... Ne tuhaf ki, hayatımın düzenli ilerlediği zamanlarda günlerin nasıl geçtiğini hiç anlamazdım. Telefonun tarih kısmına bakınca çoktan Cuma mı geldi derdim. Şimdi ise zaman işlemiyordu. Sanki o iyileşmesin diye inat eder gibi... İlerlemiyordu saatler.
Parmaklarım arasında duran su şişesi kayıp yere düştüğünde çıkan sesle irkildim. Eğilip almaya gücüm yoktu. Ben de umursamamayı tercih ettim.
Kahve dağıtan koruma benim yanıma geldi. "İstemiyorum." diye mırıldandığımda tepsiyi boş bir alana bıraktı ve yüzümü görebilmek için dizleri üzerine çöktü. Kimseyle konuşmaya halim yoktu ama ben de ona baktım.
"Ne istersiniz? Hiçbir şey yemiyorsunuz günlerdir. Güçsüz düşmeyin böyle. Siz söyleyin, ne isterseniz getireceğim ben."
