Tek ihtiyacı ve istediği zihnini uyuşturmak olan Taehyung kendine yeni bir eğlence, okula gelen yeni profesör Jeon Jungkook'u bulur.
!warning!
uyuşturucu ve bağımlılık konularını içerir.
omegaverse.
soulmate.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[]
Önceki bölümün yorum sınırı geçilmedi, evet ama benim fic yazmayı ne kadar sevdiğimi biliyoruz. Tabii ben hevesle yazdığım ve siz de hevesle okuduğunuz halde neden yorumlar az anlamış değilim. Ben de fic okuyucusuyum. Bazılarınız her satıra yorum yapıyor onlara minnetarım su an hâlâ yazmaya devam ediyorsam onlar sayesindedir. Herkesten her satıra yorum istemiyorum bir yorum bile çok değerli benim için. Belki siz önemsiz görüyorsunuz ama beğendiğinizi, beğenmediğinizi ya da bir fikrinizi dile getirmeniz bence beni önemsediğiniz anlamına gelir. Bu konuda hassasiyet gösterirseniz çok sevinirim. Şimdiden teşekkürler
Yorum sınırı 200
-
KİM TAEHYUNG
Yaklaşık iki haftadır hem Jungkook hem de bende gözle görülür bir değişim söz konusuydu ancak ikimiz de buna anlam veremiyorduk. Kurdumla iletişim kurmaya ve alfamı dindirmeye çalışıyordum. Eminim aynı şeyi o da yapıyordu. Sonuç ise pek iyi sayılmazdı.
Onunla beraber yemek yeriz diye düşünüp bir şeyler alarak yanına gittiğimde ve tüm odayı Carlos denilen herifin boktan feromonlarının sarmış olduğunu fark ettiğimde damarlarımda gezen kan öfkeyle kaynadı sanki. Hâlâ çok net bir şekilde hissedebiliyordum o öfkeyi. Ne kadar dövmüş olsam da dinmiyordu.
Buna kıskançlık diyemiyordum. O gün Jungkook karşımda ağladığı için deli gibi suçlu hissetmiştim, ona eski şeyleri hatırlattığım için kendime bir kez daha kızmıştım fakat bu... Tuhaf bir şeydi. Kime nasıl açıklayacağım konusunda da bir fikrim yoktu.
Zaten o olaydan yaklaşık üç gün sonra Jungkook beni karşısına oturtup konuşmuştu. Kıskançlık hakkında konuşmuştuk. Bu kıskançlık değildi diyemedim. Öyle olabilirdi de. Kendi davranışlarıma anlam verememiştim o an.
Sonrasında biraz aramız açılmış gibi hissediyordum. Sarılarak uyuyor, sabahları birbirimize günaydın öpücüğü veriyor ve günü minik öpücüklerle geçiriyor olsak da alfam huzursuzdu. Kendimi aptal gibi hissediyordum. Belki de bir doktora görünmem lazımdı.
Hapları bırakalı çok olmuyordu sonuçta. Doktor bağımlılığın uzun süreli bir tedavisi olduğunu da anlatmıştı. Evet... Bu olmalıydı.
"Ne düşünüyorsun böyle ciddi?"
Çeneme yasladığım elimi indirdim ve Elvis'e baktım. Elindeki çilekleri pastanın üzerini süslemek için kullanıyordu. Ne diyeceğimi bilemediğimden omuz silktim.
