Tek ihtiyacı ve istediği zihnini uyuşturmak olan Taehyung kendine yeni bir eğlence, okula gelen yeni profesör Jeon Jungkook'u bulur.
!warning!
uyuşturucu ve bağımlılık konularını içerir.
omegaverse.
soulmate.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[]
Yorum sınırıkeyfiniz ne kadar isterse
-
"Doktor yarın çıkmana izin verdi."
Sungmin'in cümlesinin hemen ardından kutlama amacıyla kollarını kaldıran Taehyung beni tuttuğu gibi kendine çekti ve yanaklarıma öpücükler kondurmaya başladı. Homurdanarak ondan kaçmayı denedim. Ahtapot misali sarmalamıştı bedenimi. Sulu sulu öpücükleri kesilene kadar kaçamayacaktım belli ki.
Hâlâ yerli yerimdeyken "Daha erken değil mi?" diye mırıldandım. Böylece Taehyung'un öpücük işkencesi de kesilmiş oldu. Şaşkınlıkla baktı yüzüme.
"Erken mi? İki buçuk haftadır hastanedeyim Jungkook'um. Yapma lütfen ya."
Alıngan konuşmasına karşılık istemsizce güldüm. Hastanelerden nefret ettiği bir gerçekti. Tabii ki kimse sevmezdi burada olmayı ama Taehyung'un ekstra rahatsız hissettiğini herkes anlamıştı şimdiye kadar. Ona kalsa yoğun bakımdan çıktığı ilk gün de dönebilirdi eve. Nefes aldığı sürece ne halde olduğunu pek takmıyordu sanırım.
Elimi göğsünü saran sıkı korsenin üzerine yerleştirdim sakince. "Hâlâ... İyileşmiş sayılmazsın." desem de artık onu ikna etmek imkansızdı. Sungmin'i biraz pataklayacaktım bu yüzden. Neden gelip hemen söylüyordu ki çıkabileceğini? Şimdi Taehyung hiç dikkat etmeyecekti kendine.
Ne düşündüğümü anlamış gibi üzerime doğru eğilen alfa burunlarımızı birbirine değdirdi. Kafamı yana çevirdiğimde ise dudakları yine yanağımı buldu.
"Sen bana iyi bakarsın. Güveniyorum sana yavrum."
"Of Taehyung." diye homurdandım. Tabii ki iyi bakacaktım! Canını acıtmamaya özen göstererek büyük bedenini itmeye çalışsam da yüzsüz gibi bana sırnaşmayı kesmedi. Hayır yani gıdıklanıyordum. Ayrıca kim ona böyle özgürce beni öpebileceğini söylemişti ki?
"Hatırlatmak gibi olsun, ben hâlâ burdayım."
Elini kaldırıp konuşan Sungmin'le bıkkınlığımın yanına bir de utanç eklendi. Neyse ki Taehyung daha fazla ısrar etmeyip abisine doğru çevirmişti kafasını.
"Niye buradasın hâlâ? Artık İtalya'ya dön."
"Ne münasebet? Ben sizinle yaşayacağım artık." Rahat bir tavırla bacak bacak üstüne atınca güldüm. Sungmin bunu sırf Taehyung'u sinir etmek için yapıyordu ve gayet başarılı da oluyordu.
