Türkiye'ye dönmesiyle birlikte küçük kardeşinin son zamanlarda fazla kilo vermesi dikkatini çekiyor ve onu hastaneye götürüyor.
Küçük kardeşinin Lösemi olduğunu öğrenmesinin ardından uygun ilik için verdikleri testlerdeki fazla uyumsuzluktan dolayı...
Satır arasına yorum yapmayı ve oy kullanmayı unutmayın lütfen!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Açelya Mertoğlu
✨
19 Nisan Cuma, Saat 01.16
İçine sıçılmış olan hayatımı toplamaya çalıştıkça sanki daha da dağıtıyor gibi hissetmem ne kadar normaldi?
Artık bir şey düşünmeyecek bir vaziyetteydim. Başım çatlıyor, gözlerim uyumadığım için ağrımaya başlamıştı. Ne uyku uyuyordum ve yemek yiyordum. Sahiden acaba en son ne zaman yemek yemiştim.
Saat gecenin bilmem kaçıyken çalışma odamda oturmuş bir projenin son kontrollerini yapıyordum. Çalışmak bana iyi geliyordu. Çalışmak benim için bir kaçma yöntemiydi. Bir şey ile uğraştığım zaman sanki dünyadan kendimi kopartıyordum. Ama bu kopma bu sefer kapım çalınana kadar sürmüştü.
Açılan kapının ardından bedenin yarısı görünecek bir şekilde durup müsait olduğumu soran anneme kafa salladım ve oturması için masamın önündeki koltuğu işaret ettim. Geçip oturmasını izlerken aynı zamanda üzerini süzüyordum.
Üzerinde her zamanki saten krem rengi uzun bir gecelik ile ayağında üzerinde tüylü ponpon olan krem rengi bir terlik vardı ve sarı açları ensesinde toplanmıştı.
Zümrüt Arıkan her zamanki diktatör haliyle karşımdaydı.
"Neden uyumadın?" dediğimde mavi gözlerini gözlerimle buluşturdu. Bir şey demedi, cevap verme tenezzülüne dahi girmeden öylece yüzüme baktı.
Fazla dikkatli baktığını fark etmiş olacak ki boğazını temizleyip gözlerini benden çekerek odamda gezdirdi. Bu odaya sık gelmezdi. Hatta hiç gelmezdi.
"Taşkınlardan hâlâ bir haber yok mu?'' Dedi sakin bir şekilde.
"Hayır." dedim aynı sakinlikle.
"Sence ne yapacaklar? Bize geri dönüş yaparlar mı yoksa hiç olmamış gibi mi davranırlar?" dedi sakinlikle ama ben o sakinliği içindeki endişeyi duymuştum.
"Bu endişe oğlun için mi yoksa yeni öğrendiğin kızın için mi?" dedim gözlerimi ondan çekmezken. Yüzünü alan şaşkınlığı bana göstermesine mi şaşırsam yoksa dediklerine mi bilemedim.
"Senin için olamaz mı?" dedi sert sesiyle. Benim konuşmama fırsat vermeden elini kaldırdı susman için.
"Evet ben iyi bir anne değilim. En azından sana iyi bir anne olamadım ama... Ama sen benim kızımın Açelya. Bunu son 6 yılda çok iyi bir şekilde anladım. Bu zamana kadar senden hep kendimi çektiğim, her ne kadar son 6 yılda sana adım atmak istesem de bu sefer sen kendini geri çektin." dedi acı çeker gibi. İsteyerek çekmemiştim ondan kendimi.
