İzuku'dan
Okul festivalinde, sahne alacağımıza karar verdiğimiz zaman hiç de böyle eğleneceğimi tahmin etmemiştim.
Çok eğlenceliydi.
Dans etmek, arkadaşlarınla insanları güldürmek ve mutlu olmak, çok güzel hissettiriyordu.
Ama galiba en çok sevdiğim şey, Kacchan'nın gitar çalmasıydı. Gitar çalarken, ayrı bir kişiliğe bürünmüştü.
Çok farklıydı.
Harikaydı.
Harikanın da harikasıydı.
Anlatılamazdı.
Ona neden aşık olduğumu şimdi daha iyi anlıyordum.
O mükemmeldi, onu izlemek bile beni mutlu ediyordu.
Ben onun herşeyini seviyorum.
Özellikle kalbini.
Belli etmese bile, çoğu zaman etrafında ki insanları düşünürdü. Onları korur, kollardı. Hatta endişelenirdi bile.
Ama asla belli etmezdi.
Bunu da bağırıp durmasıyla başarıyordu.
Gitar çalarken, bir yandan gülümsüyor ve sonucundan memnun kalıyordu, bir yandan da seyircilere bakıyordu.
Bir anlığına benimle göz göze geldi.
Ve ben, dayanamayıp gülümsedim.
Bunu beklemediği için duraksamıştı.
Aslında bende beklemiyordum ama elimde de değildi.
Onu seviyordum ve bunu engelleyemiyordum.
Seviyorsam neden uzak duruyordum ki?
Yanlışsa bile artık umrumda değildi.
Yüzünde ki ifadeye baktıkça daha da gülesim geliyordu fakat dansa devam etmem gerekiyordu.
Önüme döndüğümde, gülümsemem yüzümden silinmemişti.
***
