Hissettiğim büyük bir acıyla uyanıp, ellerimle karnımı tuttum.
Ama acım o an, aklıma gelen şeyle silinmişti. "Deku."
O neredeydi?
Ayağa kalkmak için hareketlendiğim sırada, içeriye sınıftan bir kaçı girdi.
"Deku nerede?"
İlk başta sessiz kaldılar ve yatağımın dibine kadar geldiler. Soruyu tekrar yönelttim. "Deku. Nerede?"
Bakışlarımdan olsa gerek, hemen açıklamaya koyuldular. "Diğerlerinin tedavisi bitti. Aizawa sensei de uyandı, durumu iyiye gidiyor, herkes gibi. Ama Midoriya.. üç gündür uyanmadı."
Bu yataktan fırlamam için yeterli bir nedendi.
Odadan çıktığım gibi, koridor da yürümeye başladım. Yaram yüzünden, çok hızlı hareket edemiyordum.
Arkamdan da Sero ve diğerleri çıkmıştı. "Bakugo, dur! Seni odaya almazlar!"
"Umrumda değil."
Almazlarsa kapıyı kırıp yine girerdim. Onun yanına gitmeliyim.
Kollarımdan ve sırtımdan tutup, beni engellemeye çalıştılar. "Bırakın! Onun yanına gideceğim!"
Yalnız kalmamalıydı.
Yanında olmalıydım.
"Olmaz dedik! Odaya kimseyi almıyorlar!"
"Siktir olup gidin! Bunlar umrumda mı sanki?!" Ben yürümeye onlar da çekiştirmeye devam ederken, kendi kendime mırıldandım. "Ölürse onu gebertirim."
***
Herkes yurda gitmişti fakat ben, inatla hastane de kalmak istediğimi söylediğim için beni taburcu etmemişlerdi.
Görmek istediğim şey, Deku'nun uyanıp, iyiyim demesiydi, tekrar peşimden koştuğunu ve Kacchan diye seslendiğini duymaktı.
Ama gördüğüm, uyandığımda başımda ki zarftı.
O kadar çok okumuştum ki, her bir harfini ezberlemiştim.
Bunu bana yapmış olamazdı değil mi?
..
Kacchan'a,
Büyük ihtimalle şuan küfür ediyorsun, sesin kulağıma doluyor ve bu nedensizce beni güldürüyor.
Gerçi senin varlığın bile beni gülümsetiyor, orası ayrı konu.
Üzgünüm, Kacchan.
Ama değilim de.
Seni bırakıp gittiğim için, üzgünüm. Seni göremeyeceğim için üzgünüm. Seni hayal kırıklığına uğrattığım için üzgünüm.
Fakat, pişman da değilim.
Benim yüzümden, etrafımda ki herkes tehlike de olacaktı. Buna sende dahilsin. Bile isteye, nasıl tehlike de olmana göz yumabilirdim ki?
Biliyorsun, seni seviyorum.
Hayır, öyle değil.
Sana aşığım.
Evet, bu aşk.
Uzun zamandır, hislerim bu yönde.
Üzgünüm.
Büyük ihtimalle benden daha çok nefret edeceksin değil mi?
Önemli değil.
Şuanlık senden tek isteğim, beni yalnız bırakman.
Beni arama. Beni bulma.
Bulsan da, benden uzaklaş.
Bana yaklaşma.
Çünkü seni seviyorum, ve senin zarar görmeni istemiyorum.
Deku'dan
..
Aptal.
O tam bir aptaldı.
Gözlerimde ki yaşı silerken, onu ne kadar çok özlediğimi fark ettim.
Onu özlemiş miydim?
Evet.
Çok özlemiştim.
Şuan yanımda olması için dünyaları bile verirdim. Tek istediğim, yanımda olup bana gülümsesin. Ve ben de ona gülümseyeyim, ya da sarılayım..
Nasıl anlatacağımı bile bilmiyordum.
Fakat onu sevdiğimi biliyordum.
Benimde onu sevdiğimi, ona aşık olduğumu biliyordum.
Evet.
Şimdiye kadar hep duygularımdan kaçmıştım, bunu bile yeni fark ediyordum ama emindim, ona deliler gibi aşıktım.
Ve galiba aptal olan bendim çünkü bunu yeni fark ediyordum.
Bu kadar geç fark etmeseydim, herşey daha farklı olur muydu?
Hayır, farklı olmasına gerek yoktu.
Onu bulacağım, kollarımın arasına alıp sımsıkı sarılacağım ve bir sorun olmadığını söyleyeceğim. Çünkü onu herkesten ve herşeyden koruyacağım.
O benim Deku'mdu, kimse ona dokunmaya dahi cüret edemez.
Onun kılına dahi dokunanları, hiç acımadan öldüreceğim.
***
Neyse bu da bir şekilde halloldu cnzncmdjm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
