İlk kan...İlk güven...İlk aşk...
Berfu çok küçük yaşta tanışmıştı soyadındaki ateşle. İlk anne kanı gördüğü gün, ilk güven duygusunu da tatmıştı. Annesini kaybettiği yetmiyormuş gibi zorlu bir yurt hayatı da yaşamıştı Berfu. Bunca zorluğa rağmen o ç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah gözümü açtığımda güneşin gözüme gelmesiyle gözümü kıstım ve gözümün güneşe alışmasını bekledim. Kısa bir süre sonra gözlerim güneşe alışınca yataktan kalktım ve kapıyı açıp odadan çıktım. Mutfaktan seslerin geldiğini duyunca mutfağa doğru yürümeye başladım. Mutfağa geldiğimde Selin abla ve Emir'in sohbet ettiğini görünce hemen konuşmaya başladım.
"Günaydın"
Selin abla ve Emir beni görünce şaşırsa da hemen sonra Selin abla konuşmaya başladı.
"Günaydın Berfucum. Uykun gelmedi mi?"
"Yok Selin abla. Gelmedi."
Selin abla bana gülümsediği sırada Emir'de konuşmaya başladı.
"Çocuklar siz sohbet edin. Bende Emre'yi uyandırayım. Kahvaltı yapalım."
"Tamam anne."
Selin abla beni sandalyeye oturttuktan sonra mutfaktan çıktı. Emir hemen konuşmaya başlayınca ona döndüm.
"Dün gece dakikalarca kar tanelerini izledim kar tanesi. Kar tanelerini izlemek çok güzeldi ama ben seni izlemek isterdim. Çünkü sen hayatımda gördüğüm en güzel kar tanesisin."
"Gökyüzünde milyonlarca kar tanesi var Emir. Ama sen onların en kanlısını seviyorsun."
"Sen kanlı bir kar tanesi değilsin. Sen bembeyaz tertemiz bir kar tanesisin."
"Değilim Emir. Ben üzerine annesinin kanı bulaşmış bir kar tanesiyim. Bence Melisa haklıydı. Ben şanssızlık getiriyorum. Annem belki de bu yüzden öldü."
"Annen senin yüzünden ölmedi kar tanesi. Annenin suçlusu başka kişiler ve babam onları bulacak söz veriyorum. Ayrıca sen kanlı bir kar tanesi değilsin. Öyle olsan bile bembeyaz olmana ve ruhunu güzelleştirmene yardım edeceğim. Söz veriyorum."
Daha fazla konuşmadım. Çünkü bana göre Emir ağzından çıkan her cümle doğruydu. Bana yardım edeceğini söylediyse ederdi. Ruhumu güzelleştireceğini söylediyse güzelleştirirdi. Emir benim bu hayatta tek güvendiğim kişiydi ve hep öyle kalacaktı. Çünkü onun ruhu çok güzeldi. Her zaman herkese yardım eden bir ruhu vardı. Bu ruha güvenmemek elde değildi.
Selin abla ve Emre amcanın mutfağa girmesiyle onlara döndük. Emre amca yerine otururken bize döndü ve konuşmaya başladı.
"Günaydın çocuklar"
"Günaydın baba"
"Günaydın Emre amca"
Emre amca masaya oturduktan sonra Selin abla kahvaltımızı önümüze koydu ve yerine oturdu. Hemen sonra hepimiz kahvaltımızı yapmaya başladık.
