TOMBİK

XLVII

Ot bitmez denilen toprakta yeşeren çiçektir arkadaş.Anlatırsam geçer diye düşündüğünde aklına gelen ilk kişidir arkadaş.Bazen anne,baba bazen de hiç tanımadığın biridir.

Doğanın kanunuydu bu,hiç tanımadıklarımız gelir en iyi tanıdığımız olurdu.

"Görkemi anlıyorum.Daha sen kızdan bahsettiğin an ben anladım olayı.Bak dombili,sen safsın ama iyi anlamda.Birinin sana hangi niyetle yaklaştığını geç farkediyorsun."

"Hiçte bile!Beni maça davet ettiğinde sebebini biliyordum."

Geçmişi hatırlayınca gülümsemişti Kenan.O kadar arkadaş olmamak için direndi ama sonucu değişemedi.

"O kızın sana yürüdüğünü biliyor muydun?"

"Gözden kaçırdığım kısım bu."

"Safsın işte.Görkeme kızma,onun neye kızdığını biliyorum."

Atillaya gerçeği söyleyecekti.Kenanın kalbinde Atillanın özel tahtı vardı.Duygularını ne kadar belli etmese de,onu çok seviyordu.Babası,ailesiyle ilgili soru duymadığı tek kişi Atillaydı.

"Görkemle kavga mı ettin?O da seni sordu."

"Görkem bizi gördü."

"Bizi?"

Atillanın gözlerine bakıp yutkundu Kenan.

"Ben Melihle görüşüyorum.Hatta sizin eski spor salonuna gidip geliyorum.Arkadaş olduk biz."

Her lafında kalkmıştı Atillanın kaşları.Kenanla Melihin nasıl bir araya geldiğini merak ediyordu.Sormak istedi ancak konuşamayacak kadar şaşkındı.

"Ben seni tanımayana kadar gülümsemek nasıl bir şeydir bilmiyordum.Birinin seni umursaması,sürekli seninle konuşması,bunlar bana tersti.Sen benim arkadaşım oldun.Ben de ona arkadaş olmak istedim."

Atillanın hala konuşmaması Kenanı germişti.Çocuk konuşmayınca sustu.

"S-sen ge-gerçekten be-beni arkadaşın olarak görmüyormuşsun."

"Ne?Hayır,öyle değil!Atilla lütfen-"

Atillanın karşısına geçip dolan gözlerine baktı.Kenan en yakın arkadaşını üzmüştü ve bunun şimdi farkına varıyordu.

"LÜTFEN!Yeter artık.Neden sürekli ben anlayış göstermeliyim?Ya neden sürekli ben kabullenmeliyim?!Ben peşinden koşarken ittin beni!Ama onun için sen koşuyorsun..."

Herkesin ipleri bir gün çözülürdü.Atillanın ipleri bu gün çözüldü.

"Kiloluyum diye dimi?Seni de yerim diye korktun herhalde!"

"Özür dilerim.Bu kadar üzüleceğini tahmin-"

"Konu ben olunca kimse bir şey tahmin etmiyor.Sanırım insan olarak görülmüyorum bile..."

Ona iyi gelen tek şey vardı.Koşmak.Kaybettiği mutluluklara koşuyordu.

Kim haklı?
Bana kalırsa Ati haklı.Kenanın Melihe yardım etmek istemesini anlıyorum ama Atillayı daha iyi anlıyorum.