TOMBİK

XXVI

Sabah Atillayı evine bırakmıştı.Görkem bir aydır hayatının en özel ve en güzel günlerini yaşadığını düşünüyordu.Sonunda kafasına göre birini bulup piyasadan çekilmişti.Artık asık suratla değil güler yüzle geziyordu ortalıkta.Çünkü onun Tombik sevgilisi vardı.Atillanın ismini telefona Tombik diye kaydetmişti.

"Acaba Atilla bir şarkı olsa hangi şarkı olurdu?"

Tüm gün kafasının içindeki tek soru buydu.Soyunma odasına girmeden önce müdürle konuşmuştu.Önümüzdeki hafta köye gitmek için izin istemişti.Şimdiden bir hafta Atillasız ne yapacağını düşünüyordu.

"Günaydın,köye gidiyormuşsun."

"Hemen haberin olmuş bakıyorum.Dur sana haberin olmadığı bir şey daha söyleyeyim."

Görkem gömleğini çıkartıp sırıtarak Melihin karşısına geçti.Bakışları Görkemin göğsünü turlayıp yüzüne çıkmıştı.

"Atillaya çıkma teklifi ettim."

Görkemin neden bu kadar mutlu olduğu şimdi anlaşılmıştı.Melih kaşlarını çatıp yumruklarını sıktı.Tamamen savaşı kaybetmişti.Belkide geçmişin peşinde koşmak yerine geleceğe bakmalıydı.Ama nerede...

"Onu ailenle mi tanıştıracaksın?Senin bu yaptığın attan inip eşeğe binmek."

"Lafını bil!"

"Hata ediyorsun.Ama sorun değil,ben bana gelmeni hep bekleyeceğim.Çünkü sende hala bana ait olan bir şey var."

Görkem önünden çekildiğinde bu kez sırıtan Melihti.Evet,Melihi hayatından tamamen söküp atmamıştı.Bir hatıra vardı Melihten kalan.Atamayacağı,atmaya kıyamadığı bir hatıra.

"Biz birbirimizin ilk aşkıyız Görkem.Derinlerinde hala ben varım."

Melihe cevap vermeden kapıyı çarpıp çıkmıştı.Alt dudağını kemirip öfkeyle elini duvara vurdu.İlk kez Melihe karşı çıkamamıştı.Çünkü hala ondan kalan bir parçaya sahipti.

Görkem öfke patlaması yaşarken Atilla üniversitedeki son günlerini geçiriyordu.Bu gün annesi kıymalı börek yapmıştı.Kenan sınıfta yoktu,onun masasına bırakıp yerine geçti.Ders başlamadan Kenan sınıfa gelmeyi başarmıştı.Koşarak geldiği için nefes nefeseydi.Masasının üzerindeki poşeti görünce gözleri Atillanın sırtını buldu.

Atilla ilk kez yalnız oturmayacaktı.

"Kay kenara dombili."

"Be-benimle mi oturacaksın?"

Kenan üzerine doğru eğilince Atilla duvara kaymıştı.Kendisi için açılan alana bakıp Atillanın yanına oturdu.Yüzünde gülümsemeyle ona bakan büyük gözlere asık suratıyla bakıyordu.

"Tatilde iletişim kurmaya devam ederiz dimi?"

"Numaramı değişmeyi düşünüyorum."

"Ama sen benim tek arkadaşımsın.Başına ne gelirse gelsin ben hep yanında duracağım."

Kenan kaşlarını çatıp ona bakmıştı.O gözlerde şevkati görünce anlamıştı.Atilla hayatıyla ilgili gerçeği biliyordu.

"Arkamda durman gerekmiyor mu?"

"Hayır,ben direkt sağ tarafında duracağım.Sol tarafını sevdiğin kişiye bırakıyorum."

Atilla gülümseyince Kenanın dudakları hafif yukarı kıvrılmıştı.Aşk adamı değildi ve aşkın gerçek olduğuna inanmıyordu.Aslında herkesin hayatında birinin olmasını saçma buluyordu.İnsan yalnız doğdu ve yalnız ölebilirdi dimi?

Bunu gerçekten aşık olmayanlar düşünürdü ancak.

"Sizde durumlar nasıl?"

"Çıkıyoruz."

"Tebrik ederim dombili.Kedi olalı fare yakaladın."

Atillanın şişen yanaklarından makas alıp önüne dönmüştü.Hoca gelmiş ve derse başlamıştılar.Tatilin ilk haftasını beraber geçireceklerdi.Lakin bundan Kenanın henüz haberi yoktu.

Görkemin sakladığı hatırayı tahmin eden var mı?