"ලව්.... බලන්න මං මොනාද ඔයාට ගෙනාවෙ කියල"
ජන්කුක් ගෙනාව ලට්ට ලොට්ට ටික ඔක්කොම බෙඩ් එකේ වාඩි වෙලා ෆෝන් එක දිහා බලාන කදුලු පුරවන් ඉන්න ජිමින් ගාවින් තිබ්බා. ජිමින් ජන්කුක්ට රවල ආයෙම ෆෝන් එක දිහා බලා ගත්තා.
"මොනවද බලන්නෙ ඕකෙ මූණත් නරක් කරන්"
ජන්කුක් ජිමින් ගාවින් වාඩි වෙලා ජිමින්ගෙ ෆෝන් ස්ක්රීන් එකට එබුනා. ඒකෙ තිබුනෙ ජිමින්ගෙ ෆැමිලි ෆොටෝ එකක්. ජිමිනුයි අප්පයි ඔම්මයි ඉන්න. ජන්කුක් ආවට පස්සෙ ජිමින්ගෙ පරණ ෆෝන් එක ආයෙම ජිමින්ට දුන්නා.
"අහකට යනව.. මං ළගට එන්න එපා."
ජිමින් කියන්න කියන්න ජන්කුක් ජිමින් ළගටම ගියා. ජිමින්ගෙ අතේ තිබ්බ ෆෝන් එක අරන් ස්ක්රීන් එක ඕෆ් කරල පැත්තකින් තිබ්බා.
"ම්ම්...මගෙ හිතුවක්කාර ඔමේගා. අප්පගෙ ගතිමයි තියෙන්න. වෙනසක් නෑ. "
ජන්කුක් එහෙම කියද්දි ජිමින්ට ඉකි ගැහුනා. ජන්කුක් කියපු දෙයින් උනේ ජිමින්ගෙ හිතේ දුක තවත් වැඩි වෙච්ච එක.
"අයියෝ... ඔය ඉතිං.. මං අඩවන්න හිතන් නෙවෙයි කිවේ.. කෝ මේ බලන්න ..! ටික කාලයක් ඔහොම ඉවසන්න... "
"ඔයා තමා වග කියන්න ඕන...ඔයා නිසයි මට එයාලව නැති උනේ.."
"මං වගකියනව ජිමින්ශී.."
"වගකියන්න ඕන තමයි!"
"ඔහොම හිතුවක්කාර වෙන්න එපා.. මං කියන්නෙ ජීවිතේ අපිට ඉවසන්න වෙන තැන් තියෙනව. ඒ දේවල් කොයි තරම් අමාරු උනත්.. ඉතිං මේ ටික කාලෙත් ඔයාට මං වෙනුවෙන් ඉවසන්න පුළුවන් ද...මං පොරොන්දු වෙනව පැටියා අපි ගාවට ආපු ගමන්ම ඔයගෙ ඔම්මා අප්පා එක්ක කතා කරනව කියල. "
"දරුවෙක් කියන්නෙ හැමදේටම පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙ.. ඒක..."
"ඔයා ඔහොම කියන්නෙ මගෙ පවර්ස් ගන්න මං ඔයාව යූස් කරපු නිසානෙ. ඔයා මට හින්ට් ගහන්න එපා ලව්.. ඒකට මට ඇත්තටම සමාවෙන්න. මං පහු ගිය දවස්වල ඒ ගැන ගොඩක් පසු තැව්නා. දරුවව ඉස්සර කරන් ඒක හේතුවක් කරන් එයාලට කතා කරන්න නෙවෙයි මම යන්නෙ. මෙතන ඊට එහා ප්රශ්නයක් තියෙනව. මගෙ job එකත් එක්ක ප්රශ්නයක්. "