Fine Line

18

Kolejne dni minęły na intensywnym odpoczynku, choć nie ominęło go złożenie zeznań ani pomoc w napisaniu oświadczenia dla fanów w którym przyznali, że było to dla nich dość traumatyczne przeżycie, ale mają się już dobrze, a on powoli wraca do zdrowia. Podziękowali też za wsparcie jakie od nich otrzymali, a oprócz tego Louis za namową przyjaciół na swoim Twitterze postanowił zamieścić krótki wpis w którym zapewnił, że czuje się już lepiej. Wrzucił nawet zdjęcie na którym uśmiecha się, pokazując kciuk w górę i tym razem było to wyłącznie jego inicjatywą.

Podczas trwającego cztery dni pobytu w szpitalu odwiedziła go Gemma, a nawet Anne wraz z Robinem. Gdy ich zobaczył, niemal spadł z łóżka, bo Harry nie trudził się z informowaniem go, że jego rodzice wpadną z wizytą. Dopiero potem dowiedział się, że chłopak nie miał o niczym pojęcia, będąc tak samo zaskoczonym ich widokiem jak i on. To było jednak miłe i Louis poczuł się wzruszony, że przejechali taki kawał drogi tylko po to, by go zobaczyć i upewnić się, że faktycznie nie jest z nim tak źle.

Po wyjściu ze szpitala wciąż nie był w stu procentach sprawny, a wszystko przez ciągnące go szwy, większość czasu spędzając na kanapie albo w łóżku. Nie nudził się jednak, bo oprócz ciągłej obecności Harry'ego przez pierwsze dwa dni miał też obok mamę, Fizzy i Lottie, która ku jego zdziwieniu nie była dla niego specjalnie wredna. Któregoś wieczoru przyznała nawet, że również widziała zamieszczone w internecie zdjęcia i tak ją to przeraziło, że nie przespała dwóch kolejnych nocy. Czuł się z tym źle, ale jednocześnie był wdzięczny, że nie pokazała ich Jay, bo ta ledwo zniosła wiadomość, że jej syn jest w szpitalu po dźgnięciu nożem i nie mógł sobie wyobrazić jaka byłaby jej reakcja na widok tak drastycznych zdjęć. Na szczęście te zniknęły już z internetu, a Jay raczej nie była takim szaleńcem, by grzebać w jego otchłani tylko po to, żeby zobaczyć krew i jeszcze więcej krwi. Louis nie rozumiał co ludzie mieli w głowach, by w ogóle coś takiego udostępniać. W każdym razie zdawał sobie sprawę, że jego mama przeżywała to wszystko bardziej niż to okazywała. Widział to w każdym spojrzeniu, które posyłała mu myśląc, że nie widzi dlatego musiał z nią porozmawiać. Do tej pory nie miał takiej szansy, bo zawsze ktoś był w pobliżu, ale teraz, gdy dziewczyny oglądały w salonie jakiś film, Harry brał prysznic, a Jay przyniosła mu kanapki, musiał to wykorzystać.

- Mamo. - zatrzymał ją, łapiąc za nadgarstek i prosząc, by usiadła, więc kobieta oczywiście to zrobiła, posyłając mu kolejne troskliwe spojrzenie i pytając czy potrzebuje czegoś jeszcze. - Nie, po prostu chciałem porozmawiać. - poinformował wciąż ściskając jej dłoń. - Powiedz mi jak się czujesz i nie mów, że w porządku, bo widzę, że tak nie jest.

- Nie martw się mną, kochanie. - posłała mu słaby wręcz zmęczony uśmiech. - Teraz najważniejszy jesteś Ty i Twój powrót do zdrowia.

- Mamo. - westchnął spodziewając się, że usłyszy coś takiego. - Jestem już dużym chłopcem, naprawdę możesz ze mną szczerze porozmawiać. - nie sądził, że kiedykolwiek będzie musiał mówić coś takiego własnej mamie, ale cóż, to właśnie się działo.

- Co mam Ci powiedzieć? - westchnęła. - Byłam przerażona, Louis. Kiedy Harry zadzwonił będąc tak bardzo roztrzęsionym i przerażonym ja.. - urwała, biorąc głębszy oddech, by tylko się nie rozpłakać. Sam musiał przełknąć ślinę, bo nagle w jego gardle utworzyła się znajoma gula. - Żadna matka nie chce usłyszeć, że jej dziecko zostało zaatakowane i walczy o życie w szpitalu.

- Nie było aż tak źle. - zapewnił, ale widząc jej nieciekawy wyraz twarzy zmarszczył brwi. - Było? - nikt do cholery nie powiedział mu, że było aż tak źle, że jego życie w jakikolwiek sposób mogło być zagrożone. Zrobiło mu się nieco słabo przez tę rewelacje, bo do tej pory był przekonany, że nie była to jakoś szczególnie poważna sprawa.