BEYAZ GÖLGE (+18)

DOKUZUNCU BÖLÜM

Herkese yeniden merhaba! ✌🏼

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum! 🥺 Bunlar benim için çok değerli. ❤️

Keyifli okumalar dilerim! 🙏🏼

Bölüm sonu görüşürüz. 🥳

Arven Dalya Günseli...

Şöminenin karşısında otururken harlanan alevi seyrediyordum. Isısı elime geçen sıcak bardağı yavaşça dudaklarıma götürdüm ve çayımdan büyük bir yudum aldım.

İki gündür kendimi adeta eve hapsetmiştim. Ayaklarım dışarıya adım atmak istemiyordu. Perdelerimi kapatıp yalnızlığımla baş başa kalmak ve sadece susmak istiyordum.

Reha'nın arkadaşı olan Sezgin'in işletmesinde yaşanan o olaydan sonra bu kadar sarsılacağım hiç aklıma gelmezdi.

Oldum olası patlayan şeylerden haz etmezdim ama o gün patlayan silah sesi hâlâ kulaklarımda çınlıyordu.

Sanki içimde, çok derinlere saklanmış bir mezarın üstüne sıkılmıştı o kurşun ve toprağı her tarafa saçılmıştı.

Reha'nın bana olan çaresiz bakışı, onun dikkatini dağıtmam sonucu yaralanması ve ardı arkası kesilmeyen silah sesleri zihnimi çoktan işgal ettiği için şirkete gitmiyordum.

İki gündür evde olduğum için de Reha bir nevi izinli sayılırdı. Evimin çevresi güvenliklerle dolu olduğu için gelmesine gerek yoktu keza bunu ona ben söylemiştim.

Öte yandan onu yanımda görmeye çok alışmıştım. Bunun farkındalığı beni her ne kadar sarssa da kabullenmeliydim. Henüz birkaç gündür hayatımda olan bu adama çoktan bağlanmıştım.

Başlangıçta yakın koruma fikri bana çok uzak gelmişti. Babam her zaman evhamlı bir adam olmuştu bu yüzden bana karşı daha fazla düşkündü. Tek çocuğu ben olduğum için de tüm serveti ve şöhretini bana devredecekti.

Bana zarar gelme düşüncesi ona dünyada cehennemi yaşatacak kadar acı verirdi. Onu kırmamak için eninde sonunda bu fikri kabul edeceğimi biliyordum fakat Giray Reha Başaran bu işi bozmuştu.

Bir gece ansızın, tesadüfen karşılaşıp birlikte olduğum bir adamın ertesi gün yakın korumam olarak işe alınması kaderin veya evrenin bir tür oyunu olmalıydı.

Babamın neyden korktuğunu bilmiyordum. Bu konuyu ona defalarca kez sorsam da hiçbir zaman net bir cevap alamamıştım. Her defasında beni ustalıkla geçiştirmeyi becerebiliyordu.

Kendimi koruyabilmem için çocukluğumdan beri eğitim alıyordum ve kendime güveniyordum da ama işin içine patlayan silahlar girdiğinde donakalıyordum. Sanırım bu noktada da devreye Reha giriyordu.

Tüm düşüncelerim, gördüğüm her şeyin sonu ona çıkıyordu ve bu durum beni öfkelendirmeye başlamıştı.

Ben duygularını her zaman maskeleyen biri olmuştum. Çünkü bana göre en ufak bir duygusallık savunmasız kalmakla eş değerdi.

Sanki bir yara bandını hızla çekip altındaki yarayı tekrar kanatmaktı. Bu yüzden daima ilk sıraya kendimi koymuştum. Ben mutluysam, herkes mutlu olurdu. Herkesten önce kendini sevmeliydi insan. Ben de onu yapıyordum.

Cinsel anlamda hiçbir zaman yoksunluk çeken bir kadın olmamıştım. O kadar düşkün olduğum da söylenemezdi çünkü benim için uyumak, yemek yemek gibi bir eylemdi bu. Ayıp değildi. Bir tür ihtiyaçtı ve fazla anlam yüklenmesini de anlamlandıramıyordum.