UZAY KÂŞİFLERİ

6. Bölüm: "Ejderha ve Cadı"

☯

"Bırak beni!" Sesin geldiği yöne doğru yürüyordum. Her yer bulanıktı. Seçebildiğim tek şey: Bir ormandı.

"Kimse yok mu?! Kurtarın beni!" Bir kadın avazı çıktığı kadar bağırıyordu.

Ormanda ilerlemeye devam ediyordum.

Yalnız, elimde bir bıçak vardı. 

"Uslu dur." diyen bir erkek sesi seçmiştim. Yürümeye devam ediyordum.

Yeşil çimlerin arasında yürüyordum. Ama çimler diz kapağıma kadar geliyordu.

"...neredesin?!"  diye bağırıyorum. Kimin adıyla seslendiğimi seçemiyordum.

"Adar, buradayım!" diye bağırıyordu o da. Adımlarımı hızlandırmıştım.

Yetmiyor olacak ki koşmaya başlamıştım. Sanki kameraya çekerken koşuyormuşum gibi her yer sallanıyordu.

"Uzak dur benden!" Sesler gittikçe uzaklaşmaya başlıyor.

Yanlış yöne mi gidiyorum, diye sorguluyorum kendimi. Etrafımda dönmeye başlıyorum.

"Neredesin?!" diye tekrar bağırıyorum. "Dayan, kurtaracağım seni!" Sesler kesiliyor.

Soluk soluğa koşmaya devam ediyorum. Sesler ne kadar uzaklaşsa da yakınlaştığımı hissediyordum.

"ADAR!" diye bağırınca daha da acele ediyorum. Elimdeki bıçağı sıkıyorum.

"Dayan, biraz daha dayan! Az kaldı. Yanına geliyorum!" Ayağım bir şeye takılıyor. Ve ben yere düşüyorum. Ayağım burkuluyor. Bunu umursamayıp ayağa kalkıyorum.

"Adar, yetiş!" diyor aynı ses.

"Yetişemeyeceksin." diyen yeni bir ses geliyor kulağıma.

Hemen yanı başıma bakıyorum. Bir kadın görüyorum.

Beni aldatan sevgilimdi.

"Yetişeceğim." diyorum. Halbuki yetişemeyecektim.

Bunun bilincinde koşmaya devam ediyorum.

Ve o ikisini buluyorum.

Adamı, kızın üstünde görüyorum.

Bir saniye bile düşünmeden yanlarına giderek adamı, kızın üzerinden atıyorum.

Kıza bakıyorum. Her yeri kan içinde.

Yanına eğiliyorum. "İyi misin?" diye soruyorum.

Ama cevap yok.

Kan olan yerlerine bakıyorum.

Sonra arkamdan biri boynuma vuruyor. Yana düşüyorum ama bayılmıyorum.