UZAY KÂŞİFLERİ

9. Bölüm: "Ruh Eşi"

☯

Zorla da olsa toparlandım ve kütüphaneye geldim. Tabii buraya geldiğimden kimsenin haberi yoktu. Herkes benim odamda olduğumu sanıyordu.

Ama değildim.

Tek tek kitaplara bakmam mı gerekecekti yani? Uzun iş.

Rafların arasında gezmeye başladım. İlgimi çeken kitabı alacaktım.

Buraya neden geldim, bilmiyordum. Ya kafa dağıtmak içindi, ya da bir şeyler bulmak içindi. Hangisi için geldim, burada yaşayarak görecektim.

Bir süre daha etrafı gezdim. Bugün eğitim yoktu. Kâşifler, kendi hâllerinde takılıyorlardı büyük ihtimalle. Eğitmenler ne âlemde bilmiyordum. Onlar da kendi hâllerinde olabilirlerdi.

Rafların biraz ötesinde oturup kitaplara bakmak için sandalye ve masalar vardı. Oraya doğru ilerledim. Kütüphanede de kimse yoktu. Bu saatlerde kimse burayı kullanmıyordu anlaşılan.

Derken kütüphanede bir kişinin olduğunu fark ettim.

Ve bu kişi, Asaf'tan başkası değildi. Ne yapıyordu burada? Ve tek başınaydı. Elinde bir de kitap vardı.

Dayanamayarak yanına gittim. "Asaf?" diye seslendim, sorgularcasına.

İrkilerek, bakışlarını kitaptan çekti ve bana çevirdi. "Ateş?" dedi, şaşkınlıkla. "Ne işin var burada?"

"Aynısını ben de sana soracaktım." Karşısında duran sandalyeye baktım. "Oturabilir miyim?" diye de sordum.

"Niye izin alıyorsun ki?" diyerek baktı bana. "Otur tabii. İzin almana gerek yok."

Karşısına oturdum. "Burada tek başına ne yapıyorsun?" diye sordum.

"Kitap okumak için geldim. Yasak mı?" Etrafına baktı. "Az önce birileri vardı burada. Ve yasak değil, demişti. Ben de oturdum."

"Yasak değil tabii ki." dedim arkama yaslanarak. "Sadece sordum. Ekibinin yanında olman gerekmiyor mu senin?"

Alayla güler gibi oldu. Sonra vazgeçti.

"Ben de sana sorayım o zaman. Senin dinlenmen gerekmiyor mu?" Öne doğru eğildi. "Yormamalısın kendini."

"Şimdi beni düşünme," dedim elimle geçiştirerek. "Sen niye tek başına takılıyorsun?" Her seferinde ona bakarken bakışlarında yalnız kalmış bir adam görüyordum.

Ona bakınca kendimi görüyordum. Yalnız bırakılmış bir adam...

Hatta bir çocuk.

"Yalnız kalmayı seviyorum." dedi arkasına yaslanırken.

"Sevdiğinden değil bence." diye bir tahminde bulundum. Bakışlarını kaçırdı. Tahminim doğru çıkıyordu. "Seni yalnız bıraktıkları için olabilir. Yalnız kalmaya mecbur kalmışsın gibi..."