UZAY KÂŞİFLERİ

14. Bölüm: "Lider"

☯

Sırtımda olan ağrılar nedeniyle ayağa kalkamadım. Öksürdüm. Öksürdüğüm için de acıyla inledim.

"Seni bir elime geçirirsem öldüreceğim, siktiğimin öncüsü." Homurdanarak ayağa kalkmaya çalıştım.

Etrafa bakmaya başladım. Ne Işık vardı, ne de diğerleri.

Her yeri bulanık görüyordum.

"Işık!" diye seslendim, zorla. Yürümeye çalıştım. Sendelendim. "Demir!" Ayağa kalktım tekrar.

Etrafım dönüyordu sanki. Elimi başıma götürdüm. Sanki iyi gelecekmiş gibi.

"Asaf!" Sırtımın ağrısını görmezden geldim. Ama görmezden gelecek gibi değildi.

"Kimse yok mu? Şahin! Yıldız!" Yürümeye başladım.

Ne zamandır baygındım acaba?

Dizlerimin üzerine çöktüm. Acı devasaydı.

Acıdan ölür...

Ölmedim belki ama ölmeyi diledim...

"Dayanabilirsin..." Yumruğumu yere bastırarak ayağa kalkmaya çalıştım. "Daha kötülerine katlandın..."

Ayağa kalkmayı biraz da olsa başardım. Gözlerim karardığından bir süre alışmaya çalıştım.

"Bir yerden bir yere uçtuğumu hatırlamıyorum." Etrafa baktım. Ama işime yarar bir şey yoktu.

Başımı sertçe iki yana salladım. Su sesi geliyordu. Oraya doğru ilerledim.

Dikkatlice inmeye çalıştım. Suyun yanına geldiğimde, eğildim.

Avuçlarıma suyu doldurdum. Ve yüzüme çarptım. Sudaki yansımama baktım.

Yüzüm gözüm dağılmış bir haldeydim. Buna alışıktım.

"En azından dayak konusunda geçmişimi yenemediler." Kendi kendime güldüm. Sonuçta deliyim. Kim yargılayacaktı beni?

Su biraz olsun beni kendime getirdiği için yerimden kalktım.

Geldiğim yöne geri döndüm. Sırt ağrısı devam etse de önemsemiyordum.

Önemsenmeyecek gibi de değildi halbuki...

Yürümeye devam ederken dikkatimi çeken yöne döndüm.

Tepedeydim ve yerde sarışın biri yatıyordu. Işık'tı.

"Işık!" diye seslenerek aşağı indim. Kaymadan inmeyi başarmıştım. Gerçekten şu an ölmek istiyordum. Bu acı ne zaman geçerdi?