Yakın Koruma (+18)

BU GECE

Gözlerim
Gözlerine
Değince
Felaketim
Olurdu
Ağlardım

Bölüm 23: BU GECE

Tam 2 gün 17 saattir buradaydım. Bu evde, bu odada.

Yiğit'in son sözleri tekrar tekrar ve tekrar çınlıyordu kulaklarımda.

"Onu öldürdüğümde tekrar karşına çıkacağım Biran ve o zaman çok mutlu olacağız. Sadece sabırla bekle." demişti bana ve gitmişti. O konuşmadan sonra onu hiç görmemiştim.

Onu öldürmesin diye bir daha karşıma çıkmamasını dilemiştim, tam 2 gün 17 saattir de aynı şey için dualar ediyordum.

Sevdiğim adamı ölüme terk etmenin acısı vardı yüreğimde ama biliyordum, ben doğru olanı yapmıştım.

Beni terk edip giden adam yerine bebeğimi seçmiştim ve pişman değildim.

Ama yinede dayanamıyordum. Tam 2 gün 17 saattir bu mükemmel odada cehennemi en derin hücrelerimde yaşıyordum.

Bebeğim için güçlü olmalıydım. Bir cehennemin ortasında olsam bile bebeğime cenneti yaşatmayı başarabilmeliydim.

Umarım bizden en uzak yere kaçarsın Asrın. Seni göremesek de umarım nefes aldığını biliriz.

Bu odadan defalarca kez Asrın'ı kurtarmak için kaçmaya çalışmıştım ama her yerde korumalar vardı.

Özür dilerim Asrın, başka çarem yoktu.

Ellerim tekrar karnıma gitti. "Bunların hepsi senin yüzünden biliyorsun değil mi?"

"Ama merak etme, her şeyin sonunda annen ve sen mutlu olacaksınız." dedim burnumu çekerek.

Kapı çaldı, saate baktım. Akşam yemeği vakti gelmişti. "Gelebilirsiniz." dedim güçsüz çıkan sesimle.

O an günlerdir gelmemesi için dua ettiğim o an yaşandı. Ayaklarımı birbirine dolayan gözlerimi karartan o an.

Ve karşımda...

Yiğit Karaman.

Tekrar yankılandı kulağımda o sözler, "Onu öldürdüğümde tekrar karşına çıkacağım."

Yiğit sessizce içeri girdi ve hiçbir şey yokmuş gibi söze girdi "Nasılmış benim müstakbel karım?" dedi. Ardından yanıma yaklaşıp ekledi. "Ve tabiki bebeğimiz."

"Öldü mü?" diye sordum zorlukla. Sinirli bir nefes aldı.

"Onun hakkında bir şey duymak istemiyorum." dedi sertçe.

"Sadece, öldü mü?"

"Evet, kurtulduk." dedi net bir şekilde.

Bu günün geleceğini biliyordum, hazırlamıştım kendimi ama yinede ümidim vardı. Yinede kaçabileceğine inanmıştım.

Ağlamamak için yanağımı ısırdım.

"İyi görünmüyorsun, biraz dinlen. Sonra güzel bir akşam yemeği yiyeceğiz." dedi ellerini yanağımda gezdirerek.

Ardından odadan çıktı.

Ben bunu göze almıştım, bebeğim için güçlü olmak zorundaydım.

Ama olamıyordum.

Beni sevmeyen beni kullanan ama benim çok sevdiğim o adam, Asrın...

Ölmüştü.

Onu öldüren Yiğit değildi, onu öldüren bendim. Onu sevdiklerinden alan bendim. Hem de onu kendi ellerimle öldürmüştüm.