(Unicode)
"မတွေ့တာ ကြာပြီနော် K ။ K ကိုကြည့်ရတာ ကိုယ့်ကို ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းမသာဘူးထင်တယ်"
"ခင် ..ခင်ဗျား!"
*ဖြောင်း !!*
K မျက်နှာကို လွှဲရိုက်ခံလိုက်သဖြင့် နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးထွက်သွားသည်။
" Ohh!! sorry K အားနည်းနည်း များသွားတယ် နာသွားလား"
K၏ နှုတ်ခမ်းထက်မှ သွေးကို လက်မလေးနှင့်ပွတ်ဆွဲကာ သူ့လက်က သွေးတွေကို နမ်းလိုက်ပြီး
"အရသာက အရင်အတိုင်းပဲ မပြောင်းလဲသေးဘူး အရသာရှိလိုက်တာ "
K ခန္နာကိုယ် တစ်ခုလုံး တုန်ကာ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင် ။ အခု သူ့လက်ချောင်းလေးတစ်ချောင်းတောင် မြှောက်ဖို့ အားမရှိတော့သလို။သူ့ရှေ့က လူက ထိုမျှထိ သူ့ပေါ် လွှမ်းမိုးနိုင်ပါလေသော သူ့ရဲ့......အိမ်မက်ဆိုး...
"ကိုယ်ဘာလို့ ရိုက်လဲ K သိလား ၊ဟဟ K မသိရင် ကိုယ် ပြောပြမယ် ဘာလို့ရိုက်လဲ ဆိုတော့ ကိုယ့်ကို ခင်ဗျားလို့ခေါ်လို့။ K ကိုယ်ဘယ်လိုသင်ပေးထားလဲ ကိုယ့်ကို ခေါ်ဖို့။ ပြီးတော့မင်းလေးရဲ့ K ဆိုတဲ့ နာမည်လေးကိုကော ကိုယ်ပေးထားတာလေ မမှတ်မိဘူးလား ။၄နှစ်ပဲရှိသေးတယ် ကိုယ့် ကလေးက ကိုယ့်စကားတွေ အရေးမထားတော့ပါလား ဘဝမေ့နေပြီပေါ့လေ ပြန်ဖော်ပေးရမလား"
"ခင်ဗျားကြီး!!"
*ဖြောင်း!!*
"ထပ်ခေါ်ကြည့်ပါဦး ကိုယ့်ကို"
"ခင်ဗျား"
"ဟဟ ကိုယ့်ကလေး အရမ်းဆိုးနေပြီ ကိုယ့်စကားနားမထောင်တော့ဘူးပဲ ပြန်မှတ်မိအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့ "
ပြောပြောဆိုဆို K ကို ဆွဲထူကာ ကားထဲ ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး ကားတံခါး lockချလိုက်သည်။
K သတိဝင်လာကာ
" မ..မလုပ်နဲ့ ..မထိနဲ့ ကျွန်တော့်ကို လွတ်"
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း K !! "
"ဟင့်အင်း မဟုတ်ဘူး ဖယ် ...လွှတ် မထိနဲ့။ ဦးမိုးထက်က တခြားလူတွေနဲ့ ထိတာမကြိုက်ဘူး"
"ဪ.... ဦးဟုတ်လား ဦးမထိခိုင်းလို့ဟုတ်လား ဦးကိုကတိပေးထားတယ်ပေါ့လေ !!! မင်းကိုယ့်ကိုလာစမ်းနေတာလား K ရတယ်လေ ကိုယ်က တားရင် ပိုလုပ်တတ်တယ်ဆိုတာ မင်းသိပါတယ်နော် ။အေး မင်းမထိနဲ့လို့ ပြောလို့ ငါမထိဘူး ဒါပေမယ့်.....မင်းကိုယ်တိုင် ငါ့ကို တောင်းဆိုလာစေရမယ် "
