The Married Woman

Chapter 02

Hindi na ako nag tagal pa sa hospital at umuwi narin. Gusto ko pa sanang dun na muna manatili pero mapilit talaga si Papa, hindi na ako umangal sa gusto niyang mangyari na umuwi kami dahil baka mapunta nanaman sa sakitan. At yun ang ayaw kung mangyari. Kahit sila Mama at Ate ay wala ring nagawa.

Pag dating namin sa bahay ay nauna na akong pumasok at dumiretso agad saaking kwarto, nahihilo pa ako kapag nag lalakad pero kaya ko naman. Hindi ko sila kinibo pero ramdam ko na gusto nila akong kausapin. But after what happened today, I have no desire to engage in conversation with any of them. I just want to be alone.

Nang makapasok nako sa kwarto ay agad akong humiga sa kama. Nakatingin sa taas at iniisip ang mga nangyari nitong mga nakaraang araw, andaming nangyari.

Ilang minuto rin akong nakahiga nang may narinig akong kumatok sa labas nang kwarto ko. Hindi ako nag salita at hinayaan ko lang.

"Evora, how are you feeling? Can I come in?" agad akong tumagilid nang makita ko si Ate Aisha na may dalang pagkain
hindi ko pala na lock yung pinto.

"Nakapasok kana" malamig kung sabi sa kanya na hindi parin siya tiningnan. Narinig ko naman ang mga yapak niya papunta saakin.

"Can i sit?" sabi niya.

"Ate, umupo ka kung gusto mo." masungit kung sabi sa kanya na hanggang ngayon nakatagilid parin sa kanya, ayoko siyang harapin.

"Have a meal first, you know I'm the one who cooked this... tikman mo naman to" sabi ni Ate at inilagay sa lamesa ang pagkain na dala niya.

Nanatili parin akong nakatalikod sa kanya at hindi siya nililingon. Hindi ko rin siya kinakausap. Narinig kung nag buntong hininga si Ate tsaka nag salita.

"Evora, can you please talk to me...You might think that you can affect me with this, not talking to me...Well,you're wrong.
Hindi kita pwedeng pabayaan lalo na ngayon." seryosong sabi ni Ate, pumikit ako bago siya hinarap.

I looked at Ate Aisha, and as I looked at her, tears suddenly streamed down my eyes. I don't even know how many days I've been crying, my eyes are exhausted from all the tears. Pero wala akong magawa dahil hindi ko kayang pigilan ang mga luha kung tumutulo. Agad naman akong nilapitan ni Ate at niyakap.

"Shhh...Stop crying, I'm here, I won't leave you... I don't want to see you crying." sabi ni Ate habang hinahaplos ang likod ko at pinapatahan ako.

"A-ate pleaseee...D-do something, ayokong matuloy ang kasal na ito" iyak na sabi ko sa kanya.

I held my sister tighter in my embrace, a hug that I didn't want to let go of.

"I know Evora... Ayoko ring matuloy ito, I don't want you to take the risk for Papa's problems kahit si Mama ay ganun rin.
But knowing Papa he will do everything." humiwalay si Ate saakin sa pagkakayakap at hinarap ako at pinunasan ang mga luha ko.

Tama si Ate, Papa is willing to do anything to make his desires happen. And even if others try to stop him, when he wants something to happen, nothing can stand in his way. Ganyan si Papa.

"P-pero Ate nagawan natin ng paraan dati, alam kung may paraan para h-hindi matuloy to." sabi ko sa kanya.

"I know, but I will try my best to find a way to prevent this wedding. I will find a solution for this." seryosong sabi ni Ate saakin at niyakap ulit ako.

Sana nga may paraan para hindi matuloy ang kasal na binabalak ni Papa. Marami pa akong mga pangarap na gusto kung matupad at hindi ako papayag na ang kasal lang ang magpapahinto saakin nun.

"I want you to trust me, don't be afraid because I am here for you. And as long as you're with me, Hindi kita pababayaan." dagdag pa ni Ate, ngumiti ako sa sinabi niyang yun at ipinikita ang aking mata sabay nang pag yakap ko sa kanyang sobrang higpit.