Poison | 16 + ( POPRAWIANIE )

Rozdział dziewiętnasty- Jesteś najlepsza Nessa!

Luna p.o.v.s

Przecież jesteś dzieckiem nie możesz mieć problemów.

To określenie jest kierowane do wielu nastolatków, którzy czują sie na siłach powiedzieć jak naprawdę sie czują swoim rodzicom. Może 40% rodziców faktycznie jest w stanie zrozumieć dziecko, to jest jeszcze 60% rodziców, którzy nie potrafią lub nie chcą. Wielu nastolatków nawet tego nie wiedząc choruje na depresje. Może komuś sie wydawać że to nie choroba, ale kiedy depresja zaczyna przejmować twoje życie. Wtedy dopiero jest problem.

Depresja ciężka, jest to według mnie bardzo niebezpieczna choroba, bo wtedy zaczynają sie myśli samobójcze, nie masz chęci do robienia najprostszych czynności. Po prostu czujesz głęboki smutek oraz zobojętnienie.

Chorowałam na depresje i wiem jak z tego ciężko jest wyjść.

Wszystko zaczęło się kiedy moja mama zmarła. W wieku 16 lat trafiłam do rodziny zastępczej. Nie mogłam widywać sie z Nessą, która mnie wtedy bardzo potrzebowała. Musiałam spakować walizki i wyjechać do Francji. Tam mieszkała moja rodzina zastępcza.

Tylko problem był taki że ja nie chciałam. Byłam nastolatką buntowałam sie strasznie. Dlatego też uciekłam, ale nie na długo policja znalazła mnie w ten sam dzień i wysłała do Francji. Tam zaczęłam mój koszmar. A raczej tak myślałam.

Moi rodzice byli najwspanialszymi jakich mogłam sobie wyobrazić. Kochałam ich całym sercem niestety ojciec zmarł na raka, a matka popełniła samobójstwo.

We Francji nauczyłam sie dużo rzeczy, też zauważałam najmniejsze szczegóły. Uczyłam sie francuskiego, przez długie miesiące. Piękny język ale bardzo ciężki.

W Liceum sie ze mnie śmiali za to jak mówię. Nie potrafiłam wtedy dokładnie mówić po tym języku dlatego mieszałam go z moim ojczystym językiem którym jest włoski.

Wtedy zaczynałam mieć swoje pierwsze objawy depresji. Gdybym mogła cofnąć czas obiecuje że dała bym sobie pomóc, ale wtedy nie chciałam pomocy, a oni tego nie rozumieli. Bo

Nie pomożesz osobie która nie chce pomocy.

Wysłali mnie do psychiatryka na jakiś czas. Gdy wróciłam mój stan zdrowia zaczął sie o wiele bardziej pogarszać. Przestałam jeść, osamokaleczałam sie. Ból sprawiał że wierzyłam że jeszcze żyje.

Wtedy jedyne co czułam to pustkę i obojętność.

Moi przyszywani rodzice mówili że jestem tylko dzieckiem, które wszystko wyolbrzymia. Nigdy tak sie nie powinno mówić do dziecka czy nastolatka. Jest to jak wyrok śmierci. Przede wszystkim osoba która choruje na depresje ciężką nie powinno sie mówić w ogóle jakiś niestosownych komentarzy.

Wyszłam z tej choroby dzięki sobie. Bo nikt inny mnie nie rozumiał.

Dlatego postanowiłam że zostanę psychologiem dla młodzieży, i będę im pomagać.

Bo wiem jak to jest sie czuć nie wysłuchanym lub olanym.

Każdy zasługuje na to by zostać wysłuchanym, i pokochanym.

We Francji skończyłam studia, i wtedy wróciłam do Londynu. Zaczęłam studia mając 19 lat, a skończyłam mając 24.

Kochałam Nesse całym sercem, ale jest problem, i to wielki bo wiem że jak jej to powiem to sie załamie.