Huzur kaybolmuş. İnsanlık koca bir hiçlik, gözlerim doluyor etrafa baktıkça. Herkesin ruhu kararmış ve aydınlık kalabilen ruhlarıda karartıyorlar. Bencilce, hatta çok bencilce!
Ben çocuğunu seven bir babanın ya da ananın saçına düşen akı iyilik olarak görürüm. Yaşları büyüdükçe içlerine sığmayan iyiliğin dışa yansıyışı olarak...
Ama çocuğuna hayatı cehennem eden bir ailenin saçına ak bile düşmez, kararır, grileşir, kötüleşir... Ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum?
Şu hayat öyle saçma bir şeyki;hem bize sormadan içine alıyor ve yine bize sormadan bir köşeye fırlatıp duruyor.
Çocukluğu ölen birisinin adımları ağırdır, gözleri yorgundur, çökmüştür, yüzünde buruk bir tebessüm olur bence.
Nedenini söyleyeyim mi?
Ölen kişi yaşlanmaz, sadece uzaktan izler ve sevdiklerine buruk bir tebessümle bakar... "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İntiharın Mektupları
Short Storyİlk bölümde anlattığım eksik kalan duygular 22. Bölüme kadar betimleme ile anlatılıyor. Kurgu tamamen bana aittir,her ayrıntısı ile de hayal ürününden ibarettir. Gerçeklik ile hiç bir algısı yoktur. İyi okumalar dilerim!🍃
