"Benden neden bu kadar nefret ettiniz? Size benim nefes almamı sağlayacak olan ağacı yakacak kadar kinlendirecek naptım ben?
Ufacıkta olsa sevdiğim bişeyi neden elimden aldınız?
İyi olduğum her şeye neden yasak koydunuz.
Benim şu minicik kalbim sadece mutlu olmak istemişti. Sevgi istemişti, sevmek istemişti, sevilmek istemişti. Neden engel oldunuz?
Saatlerce duvara bakmama sebep olan şey derin düşüncelerim. Çünkü sürekli hakkımda "Yaşıtlarına göre anormal bir çocuksun." ya da "Normal bir çocuk değilsin." ya da "Duygusuzca etrafa bakma." veyahut "İntihar edecekmiş gibi bakıyorsun..." diye kurduğunuz cümleler durmadan düşünmeme sebep oluyor...
Evet yaşıtlarıma göre normal değilim, çünkü dediğim gibi Anne, bir duygu arayışındayım, senin, sizin bana vermediğiniz duyguların arayışında...
Ve evet normal bir çocuk değilim çünkü çocukluğum zorbalarımdan kaçmak ve ayrıca onların dedikleri hakkında uzun uzun düşünmekle geçti. - Ki siz asla çıkıp zorbalarıma karşı beni korumadınız, aksine zorbalarımı haklı buldunuz. - Tabii bunların ardından çocukluğum sizlere göre intihar yoluyla bana göre katliam yoluyla öldü.
Ölüm;nefes almamaktır. Ama bana kalırsa ölüm, kendini öldürmek ve başarısız olmaktır.
Çünkü bunu yaptıktan sonra asla eskisi gibi olamayacaksın.
İnsanları öldüren katillerin bakışları, kendini öldüren katillerin bakışlarından çok farklıdır. Ama şöyle bir gerçekte vardır ki, katillerinde ilk cinayeti çocukluklarıdır... "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İntiharın Mektupları
Short Storyİlk bölümde anlattığım eksik kalan duygular 22. Bölüme kadar betimleme ile anlatılıyor. Kurgu tamamen bana aittir,her ayrıntısı ile de hayal ürününden ibarettir. Gerçeklik ile hiç bir algısı yoktur. İyi okumalar dilerim!🍃
