"Çocukluğum öldü baba... Kurtaramadım... Elleri ellerimden kaydı gitti baba...
Gözlerinin önünde öldü çocukluğum baba, neden görmedin...?
O kurstan geldikten sonra sürekli geceleri ağlama nöbetlerim tuttu baba... İntihar ettim ben baba, hiç mi görmedin...?
Gece gündüz şarkı dinledim baba, kafamdaki sesleri susturmaya çalıştım baba, kurtulmaya çalıştım baba, ölmesinden korktuğun miniğin kendini öldürdü baba, kızını ölürdüler baba, kızını bitirdiler. Hemde gözünün önünde! Hiç mi görmedin baba...?
Depresyonda sandınız beni... Ben depresyonda değildim, yastaydım baba... Kendimi defalarca öldürmenin yasını tutuyodum...
Ben katilini affeden herkesin tekrar ölmeye mahkum olduğunu kendimden öğrendim baba, biliyor musun...?
Kendimi öldürdüm, insanlığa sırt çevirdim, dünyaya küstüm hatta çocukluğumun cesedi varya baba... Onu kaldığı enkazın altından hiç kurtarmadım baba...
Ben çocukluğumu enkaz altında bıraktım baba...
Benim istediğim meslekte intihar edenler alınmıyordu. Ben intihar ettim baba... Bir tek ben değil, bir tek benim bileklerim değil, hayallerimin de bilekleri kesildi baba, hayallerimde intihar etti...
Sonra hayatıma birisi girdi. O anki hayata küslüğümü aldı gitti, mezardaki duygularımı canlandırdı, beni yaşattı, bana duyguları öğretti...
Ben o gün birisine tam anlamıyla güvendim, biliyor musun? Sana, size bile güvenmeyen ben, ona güvendim...
İsmi yok ama bana sorarsanız ismi Lamia...
O ismiyle beraber benim duygularımı da aydınlatan, parlatan o kişi...
Ve eğer merak ediyorsan baba...
Ben 16 Nisan gecesi ilk intiharımı gerçekleştirdim...
Ve eğer yine merak ediyorsan baba...
Sessiz kalmayacağım.
Acılarda çığlık atacak, susmayacak. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İntiharın Mektupları
Short Storyİlk bölümde anlattığım eksik kalan duygular 22. Bölüme kadar betimleme ile anlatılıyor. Kurgu tamamen bana aittir,her ayrıntısı ile de hayal ürününden ibarettir. Gerçeklik ile hiç bir algısı yoktur. İyi okumalar dilerim!🍃
