İntiharın Mektupları

38. Mektup

"Baba sana yazmak istediklerim bitmiyor. Yine şu masaya sana mektup yazmak için oturdum. Evet, mektubumu yakacağını bile bile...

Kabus gördüm baba, ölüyordun. Ve ben bunun için saatlerce ağladım.

Ağladım ama ağladığım için kendime de çok kızdım çünkü sen benim göz yaşlarımı hiç silmedin baba...

Ben defalarca kez ya senin için ya da senin yüzünden ağladım. Peki ya sen...?

Sen beni sadece ağlattın...

Karşılıksız sevgi sadece insana acı verir. Canımı çok yakıyorsun baba...

Ve biliyor musun? Bunun için kendime çok kızıyorum çünkü sevgisini hiç hissetmediğim biri için ağlıyorum. Bak işte bu benim canımı çok yakıyor. Göz yaşlarıma sel katıyor, göz yaşlarım sağanak oluyor, gözyaşlarım durmuyor, gözlerimden kan akıyor...

Peki sen bunları biliyor musun...?

Siz evde olmadığınızda genellikle ağlarım. Saatlerce ağlarım. Durmadan ağlarım.

Ağlamak benim yıkımım, durduramıyorum.

Durdurmanın tek çaresi ne peki, biliyor musun?

:)

Anlatayım...

Bileğimi kesiyorum, bak işte o zaman acım azalıyor. Fiziksel acı, ruhsal acıma iyi geliyor. Sizin için yara olan o çizik benim ruhumun yaralarına yara bandı oluyor.

Sonra acı çekmeye başlıyorum. Su tutuyorum bu sefer bileklerime. Yavaş yavaş kestiğim yerler karıncalanmaya başlıyor, acı yayılıyor, ellerim titriyor, ellerimi kaldırmak acı veriyor, rüzgarın esintisi canımı yakıyor ve en sonunda göz yaşlarım duruyor.

Bez alıyorum, pansuman yapıyorum bileklerime. İlaç sürüyorum, pamuk tutuyorum ve bir süre öyle bekliyorum. En sonunda kanım kuruyor, daha fazla kanamıyor. Pamuğu çıkartıyorum ve bileğimi sarıyorum en sonunda. Sabaha kadar o sargı duruyor ellerimde. Ara sıra uykumdan hissettiğim acıyla uyanıyorum ama tekrar uyuyorum...

Sabah kalkınca sargıyı çıkartıp yıldızlar çiziyorum façalarıma...

Neden yıldız biliyor musun baba? Çünkü benim en büyük hayalim seninle bir yıldız kaymasına şahit olup dilek tutmaktı, nerden bilebilirdim her kayan yıldızda seni dileyeceğimi..."