ප්‍රේමය සුන්දර සිහිනෙකි හැමදාම..
ත
නුවකි ගීයකි මිහිරිය රැඳුනාම..
සංසාරේම සුවඳ දේවි බැඳුනාම...
ස
ඳ දෙවිදුව යන්න එපා නොකියාම..
"මම තමයි ඔයාගෙ හිමිකාරයා.."
උඹ දන්නවද රොබරොසියා මල...උඹ මගෙ අත් වලට අව මොහොතෙ ඉදන් මෙ හිත පිනුම් ගහනවා...පරවෙලා කලු ගැහිලා ගියාත් මං උඹට මගෙ පුංචි කාමරෙ මගෙ පොතක් අස්සෙ ඉන්න ඉඩ දෙනවා..උඹ නටුවෙන් ගිලිහුන මලක්ම නෙවෙයි මගෙ පපුව ඇතුලෙ හුස්සම අල්ලන හැගිමට බලාපොරොත්තුවක්..
සුමානයක් උඩදි කැම්පස් වත්තෙ රොබරොසියා ගහට දි උන ආදරනිය සංවාදය අයෙ අයෙ මට මතක් වෙන්න ගත්තා..ඒ හැම වෙලෙම රොබරොසියා මල මගෙ අත් අතරෙ හිටියා..
අතෙ තිබ්බ රොබරොසියා මල කවදාවත් අකුරු නොකරපු අලුත්ම ඩයිරිය පිටු අස්සෙ පරිස්සමින් තියලා..ඩයිරිය පොත් මෙසෙ පොත් අතරෙ තිබ්බා..
" කාන්ති ඔන්න ඔය හට්ටිය දුන්න නම්.."
කුස්සියට යනකොට කුස්සියෙ හරි හරියට වැඩ..හට්ටි මුට්ටි හැම තැනම..ගැස් ලිපයි දර ලිපයි දෙකම ගිනි මොලවලා..
" අත්තම්මෙ.."
" සුදු පුතේ..බඩගිනිද.."
" නැ..තම දොලහා පහු වුනා විතරයි නෙ..මෙ මොකද හට්ටි හැම තැනම.."
" මෙන් මෙක හැදි ගන්ඩ පොඩ්ඩක්.."
ලා කහපටලුත් නැති තැබිලි පාටකුත් නැති උලු දෙයක් ලොකු බොල් එකක දලා අත්තම්මා හැදි ගනවා එක මට කරන්න දිලා..අත්තම්මා අයෙ පිටි හලන්න ගත්තා..
"මොකට ද මෙ..ගමෙ මොකක් හරි උත්සවයක් ද.."
" ආ බොල මොන ලොකෙද ඉන්නෙ.."
" ඇයි ?.."
" ඇයි අහන්නෙ..පොඩ්ඩක් හිටින් කො..අපෙ මහත්තයා..අපෙ මහත්තයා පොඩ්ඩක් එන්න.."
