a difficult story

help...

"hier heb je een krijtje schrijf maar die zin over totdat het bord vol staat en je letters mogen maar 3 centimeter groot zijn." zegt de leraar en geeft me een krijtje. ik zucht diep en ik begin met de zin te schrijven. ik leila mag niet meer mijn leerlingen bedreigen voor een stom dingetje. wat een rot zit. ik wil mijn krijtje op het bord zetten maar dan gaat de deur open. er komt een vaag gedaante naar binnen lopen. "wie ben jij." vraag ik. "een betere vraag is, wie ben jij." de stem is zwaar en het heeft iets engs in zich. "wat moet je van me."vraag ik. "wat wil jij van mij." ik begin het nu echt eng te vinden. de man kijkt allen naar beneden. "ik wil niks van jou." zeg ik. "oh ja echt wel." zegt hij. "wat zou ik dan willen." zeg ik. "hoe je het moet beheersen."zegt hij. en loopt naar me toe. ik ga tegen het bord aan staan van de schrik. dan kijkt hij op. zijn gezicht zit onder de schamen en brand wonden. hij loopt naar me toe en hij haalt zijn hand over mijn gezicht. zijn nagels zijn lang en scherp. dan gaan ze naar me nek en ze doorboren me huid. ik zak op de grond. als ik op kijk zie ik dat ik niet meer in het lokaal ben maar in een bos voor een oud verrot huis.

pov lotte.

ik loop naar het lokaal waar leila moest na blijven. we gaan dan altijd voor de deur naar elkaar seinen en als de leraar er niet is ga ik gewoon naar binnen. allen als ik bij het lokaal ben valt mijn oog op het bord. ik pak mijn telefoon en loop naar binnen en ga voor het bord staan en maak een foto.

pov john.

ik krijg een foto doorgestuurd van lotte. wat er op de foto staat verbaast me. een bord wat helemaal vol met krassen zit. en in het midden staat cijfers. ik loop naar het lokaal waar lotte is. ik was er niet ver vandaan want het was een paar gangen verwijderd van mijn kluisje. ik loop het lokaal binnen. lotte zit op het buro en roan kijkt naar het bord. de cijvers staan onder elkaar. "wat zou ze er mee bedoelen."vraagt lotte. "is leila hier niet." zeg ik. "ja allen ze is onzichtbaar geworden." zegt roan. "weten wij waar ze is."zegt lotte boos. "oh sorry hoor." zeg ik. "jongens kijk is."zegt lotte. en ze staat op en loopt naar het bord. en pakt een rood krijtje. "hoe kan dat wit zijn als dit rood is."vraagt ze. "het is gewoon een rood krijtje dat is alles meschien is het wite krijtje wel op de grond gevallen." zegt roan. "dat denk ik niet."zegt lotte. "ruik dan is." zegt ze. ik pak het krijtje en ruik er aan, het ruikt naar bloed. "het is bloed."zeg ik en ik geef het krijtje aan roan. "ze moet hier iets mee bedoelen." zeg ik. "wacht is wat is nummer 8 in het alfabet." vraagt lotte. "h hoezo." zegt roan. ze pakt nog een rood krijtje en schrijft er een h achter. "5 is een e tog." zegt ze. "ja." zeg ik. "wat is 12" vraagt Lotte. "Een k." zegt roan met overtuiging. "16 was tog een p." zegt lotte. "wacht moet de k geen l zijn, want dan staat er help." Zeg ik.

Pov leila.

Ik loop het huis in met de angst dat er wat gaat gebeuren. Met trillende handen maak ik het huis open. Als ik binnen kom dan is het een gewoon normaal net huis. Dan rent er een klein meisje voorbij. En blijft stil voor mij staan. Ze kijkt me eng aan. Als ik naar voren wil lopen begint ze te gillen. Ik doe me handen voor me oren want het is echt super hard. Ze blijft gillen en ik val op de grond. Na een tijdje woord ik boos. Mijn adem versnelt en ik hoor het schreeuwen luider worden. In mijn lippen voel ik iets prikken en mijn nagels beginnen ook meer pijn te doen. Dan voel ik meerdere steken door me lijf heen gaan. Ik gil het uit allen er komt geen gil uit me kil maar een huil een huil van een wolf. Het gillen stopt en als ik om me heen kijk zie ik dat ik in het bos zit. Ik kijk naar me handen waar heele lange nagels aan zitten. Ik ga naar me hoofd wat anders voelt. Mijn oren zijn lang en puntig. En mijn kleren zitten vol scheuren.

Pov roan.

We zitten bij Lotte die moest huilen. "het komt goed geloof me." Zegt John. "Maar als we haar niet vinden, en als ze het niet overleefd." Zegt Lotte terwel ze haar make up weg haal omdat het was uitgelopen. "Ze overleefd het echt wel." zeg ik. dan hoor ik een wolf huilen die ik nog nooit heb gehoord. John en ik kijken elkaar aan. Zeg niks tegen Lotte oké dat maakt haar over stuur. Zegt John via onze gedachtes. "Wat , wat is er." vraagt Lotte. "Nee er is niks, zullen we gaan." Zeg ik. "Goed idee."

we lopen door de bossen en ik ruik de geur van Leila en John volgens mij ook. "Deze kant op." zegt hij. "Pleas waarom doen jullie zo, mijn vriendin is zoek en jullie houden iets achter." zegt Lotte boos. "We houden niks achter hoor." zegt John. "Als ik er achter kom dat je liegt schiet ik een kogel door je kop." sits ze. dan hoor ik geritsel achter ons. "Wees is stil." zeg ik en ik draai me om. "Wat hoor je?" Vraagt Lotte bang. "Geritsel, en gegrom." Zeg ik. Ik ruik in de lucht en ik ruik dat het een wolf is. Ik laat me nagels en tanden groeien. Als ik blauwe ogen zie doet John het zelfde. "Ruiken jullie dat ook?" Vraag John. "Dat is leila. Ze is hier." Roept Lotte. "Hoe weet jij dat." "Het is de geur van haar favo parfum." Zegt Lotte. "Dan moet ze hier zijn."

Pov John

Ik zie de blouwe ogen en ik grom ook naar de wolf. Allen als Lotte en roan gaan praten hoor ik de wolf zacht piepen. "Blijf hier ik kom zo terug allen." Zeg ik tegen de wolf in me gedachtes. "Kom we moeten gaan leila zoeken." Zegt Lotte. En we rennen weg. "Pleas kom terug John." Hoor ik de wolf nog zeggen heel zacht. Ik herken de stem. Leila...

VSoq