a difficult story

You can do it

Het is nacht en we hebben leila niet gevonden. Ik wel maar we bedoel ik Lotte en roan. Ik voel me best schuldig. Ze zitten nu bang te wezen. Ik pak een laken die leila om haar heen kan slaan omdat je als wolf bent getransformeerd ben je naakt. Ik doe me raam open. Het is best ver naar beneden. "Waar denkt meneer heen te gaan?" Vraagt een vrouwe stem. "Mam, je weet leila nog he." "Ja ze is een wolf." "Ja ze is dus voor de eerste keer getransformeerd en ik heb een groot vermoeden dat ze niet weet hoe ze een mens moet worden."  Zeg ik. "En dan denk jij dat je haar kan helpen. Je kon het de eerste keer ook niet en je bleef een week lang een wolf. In de bossen. Dus ik ga mee en ik ga je helpen." "Mam nee echt niet." Zeg ik gelijk. "Ben je verliefd dan." "Nee dat niet maa-" ik word afgekapt door me eigen moeder. "Niks te maaren ik ga mee!" En ze loopt de kamer uit. "Weet je welke maat ze heeft?" Vraagt me moeder. "Nee!" "Niet liegen ik hoor je hard kloppen." Roept ze. Waarom doet me moeder dat altijd. Ik haat het zo erg. Ik kan nog geen eens zelfs tegen me moeder liegen. "Oke M." Ik hoor mijn moeder zacht grinniken. Als zij mij af luisterd doe ik het ook bij haar. Ze komt terug lopen met een jurkje in haar handen. "Dit is de enige die ik in M had." Zegt ze. "Hoezo dat jurkje dan?" "Loop nou maar we gaan haar zoeken. Je vader zou niet blij zijn als die dit hoort." Zegt ze.

We lopen in de bossen op weg naar de plek waar ik leila heb gezegd dat ze moest blijven. "Schat waar is dat meisje tog we rennen nu al 20 minuten." Zegt me moeder. "Mam niet zeuren want we zijn er." Ik probeer me te focussen op een andere hard klopping dan die van me moeder. En dan hoor ik wat. "Leila ben je daar?" Vraag ik.  Ik hoor zacht geritsel en er stapt een mooie bruine wolf uit de bosjes. Haar ogen schijnen even vel als de maan. Maar je ziet de angst in de ogen. En het erge ze zijn blauw. Ze heeft dus iemand kwijt geraakt. Als ze nog een keer loopt  struikelt ze en rolt over de stenen naar beneden. "Leila!" Ik ren naar haar toe en ze staat al gelijk weer verbijstert op. "Schat we helpen je weer normaal mens te worden." Zegt me moeder. Ze kijk me moeder afwijzend aan. Van wat er bij mij thuis gebeurde.   "Maak je geen zorgen, ze wil je helpen." Zeg ik. "Oke ik les alvast dit kleed over je." Zeg ze. "Want als je terug veranderd ben je namelijk ja naakt." Zeg ik. Haar ogen worden groot. "Dat is iedereen." Zeg ik.

Na lang proberen is het leila nog steeds nog niet gelukt en het begint al te licht te worden. "We moeten je mee nemen je kan niet hier in het bos blijven." Zegt me moeder. En ze staat op. "Hoe willen we haar over de straten krijgen." Vraag ik. "Als we iets om lopen hebben we over de snel weg een natuur brug. Dat natuur gebied grenst toevallig aan onze achtertuin. Als we gewoon hier recht door lopen. Komt het goed. En zijn we er voordat de zon echt op is." Zegt me moeder. "Moeten we rennen." Vraag ik. "Ja zeker anders lukt het niet." Zegt ze. Ik krijg een lag op me gezicht. En laat me transformeren is mijn wolf.

Pov leila

Ik zie John groter worden en daar staat hij dan als wolf. De zwarte wolf die ik als eerste zag in de bossen achter het huis van roan. Ik stap achteruit. Ik dacht dat ik hem kon vertrouwen. "Liv kom we moeten nu gaan anders komen de jagers." Zegt zijn moeder. Die ook nu veranderd is. John begint te rennen en zijn moeder knikt dat ik ook moet gaan rennen. Allen ik kan amper lopen. "Leila je kan het wel." Hoor ik roan zeggen. Ik probeer te rennen. En het lukt wel aardig. En na een tijdje ren ik echt snel achter John en zijn moeder aan. "We zijn er bijna." Zegt ze moeder. Ik denk dat ze de brug bedoelt want ik hoor veel auto's. Allen dan hoor ik een schot. En ik struikel. "Was die raak." Hoor ik iemand roepen. "Ja er stopte 1 met rennen." De tweede stem komt me bekent voor. "Leila weg daar." Best cool dat we via onze gedachte met elkaar kunnen praaten John en ik dan. De moeder gromt maar ok versta wet ze zegt. Allen ik ren snel weg voor dat die jagers hier zijn. Dan hoor ik nog een schot en ik voel een steek in mijn poot. "Yes geraakt!" Ik kan de stem nu plaatsen. Het is Marcus. Ik stribbel naar de kant waar Marcus niet ziet. Allen ik zie dat daar de weg is. "Kat in het bakkie." Lagt zijn vader. Ik denk niet na en strompel richting de weg. Maar ik ben te sloom en voel dat ze me aan me vacht hebben. Ik begint te piepen. "Hou je bek mormel." Dan springt John uit de bosjes. En gromt hard naar Marcus en zijn vader. Ik word er zelf bang van. "Een wolf die voor zijn liefje opkomt." Ze vader van Marcus laad zijn geweer en staan op het punt om te schieten. Ik voel geen pijn meer in me poot raar genoeg. Dus ik sta op. Mijn rug kwam presies op de hoogte van het geweer en het valt op de grond. Ik ga er op staan en hij breekt kapot. "Rennen." Zegt Marcus. En ze rennen allebij weg. "Kom opschieten jongens." Zegt de moeder van John. We rennen veder en ik zie de brug al.

Als we bij het huis. Nee villa zijn van John. Lopen ze als wolfen naar binnen. Ik loop braaf er achterna. De moeder zie ik niet meer. En John veranderd. Ik draai me gelijk om omdat hij naakt was. Maar door mijn actie gooit ik een vaas op de grond met me staard. "Je kan kijken." Zegt John. Als ik me om draai is hij wel aan gekleed. Ik probeer me ook te veranderen. "Je moet het echt willen." Zegt John. Ik wil een mens zijn, ik wil een mens zijn, ik wil een mens zijn. Ik voel me nagels krimpen en me orgen neus. Alles normaal. "Eh.. Wil je meschien een jurkje ofzo?" Vraagt John. Ik ga recht zitten. En kijk hem vragend aan. En dan bedenk ik me wat net ook bij John was. Ik ben naakt. Ik gil en duik dan achter het gordijn. En ik hoor John lagen. "Niet lagen!" Roep ik.

Omg. Ik vind het eigelijk ook wel grappig. Vote als je dit hoofdstuk leuk vond en dat je het cool vind dat leila echt een wolfje is. 😱

Xx je