a difficult story

Are you okey?

"gaat het weer een beetje?" vraag ik aan Lotte. "eh ja, bloed het nog erg." Ze haalt haar hand weg. Er zit een diepe snee onder haar ook. Die man ga ik nog wat aan doen "ja, ik ga wat proberen. Mag ik je hand." Lotte geeft haar hand. "wat wil je gaan doen?" vraagt ze. "je pijn weg halen en het sneller laten genezen." Zeg ik. ik concentreer me op de pijn, maar dan schiet in een keer een pijn scheut die bijna onverdraaglijk is door me heen. Ik klap naar achter tegen de deuren aan van de wc hokjes. "gaat het?" vraagt Lotte bang. De herinneringen komen naar boven van wat me moeder zei.

"hoe kan Lotte een roedel lid zijn ze is geen wolf?" vroeg ik. "ze mag dan wel een mens zijn, het gebeurt zelden dat een mens in een roedel komt maar ik weet dat Lotte special is, voor jou maar ook zelf is ze bijzonder. Haar voor ouders waren een van de wilde mensen, die mensen hebben ons vaak geholpen met wolven genezen, ze hebben krachten, ze kunnen dingen levend maken als het gaat om de natuur. Ze kunnen wonden genezen wat wolven zelf niet meer kunnen genezen. Ze kunnen de ergste pijn dragen die niemand voor kan stellen maar ze overleven het en voelen er bijna niks van..." zei mijn moeder.

"Leila?" ik wrijf over mijn hoofd door de klap. "je bent een wild mens!" zeg ik. "nou dat valt ook weer mee hoor, ik zie er netjes uit." Zegt ze. "voel je nog pijn?" vraag ik aan haar als we beide opstaan. "eh nee, maar waarom deze vragen." Zegt ze verward. "je wond, hij is bijna genezen." Zeg ik. ze kijkt me raar aan. Ze draait ze zich naar de spiegel toe. Ze kijkt naar haar gezicht alsof ze het voor de eerste keer ziet. "je bent echt een wild mens, mijn moeder zei dat ze de ergste pijn konden verdragen, dus toen ik jou pijn probeerde weg te halen kreeg ik alle pijn van jou in 1 keer die jij nooit gevoeld hebt." Zeg ik. "zo zo, Leila wordt slim." Zegt ze. "kom op, het gaat wel over jou!" zeg ik serieus. "oh, oké ik doe zo serieus als ik kan." Zegt ze.

Willen Leila en Lotte zich melden bij de rector.

Word er om geroepen door de spiekers. "we gaan vanmiddag wel naar mijn oma, als mijn moeder alles weet te vertellen weet zij het zeker wel." Zeg ik. als we de wc uit lopen.

"ze heeft mijn pols gebroken!" roept de invaller boos. We zitten op de gang te wachten voor het kantoor van de rector. Ik zucht, hij doet echt te overdreven. Ik draaide allen zijn pols om. Dat hij zo raar gaat staan zijn probleem. "meneer rustig, ik haal ze er even bij hun hebben ook een verhaal." Hoor ik de rector zeggen. "hij komt." Zeg ik tegen Lotte. Ze gaat wat meer overeind zitten. Ik haal snel mijn wolfen nagel over de plek wat net weer genezen is. "probeer het niet te laten genezen. Maar de pols van die invaller." Zeg ik. de deur gaat open. "Leila, Lotte kom binnen als je blieft.' Zegt hij. ik lag vriendelijk. We lopen naar binnen en daar zit hij dan. Boos voor zich uit te staren. "ga zitten." Hij wijst naar de twee stoelen. "oké, meneer zegt dat er een klein probleempje met jullie." Zegt de rector. "klein, dit noem ik niet klein." Zegt hij boos. "meneer rustig, we zijn volwassen gedraag u er ook naar." Zegt de rector. Ik mag hem echt, hij is chill denkt om de leerlingen en is pas streng als je echt wat ergs hebt gedaan. "nou ik zie hier op de lijst dat het eerste bezoek hier voor Lotte is en Leila leuk om je weer terug te zien." Zegt hij lief. "je bent dus echt zoon kind die niks uit vreet. En meneer ik vind dat u veel te aardig bent voor deze leerlingen. Zo een kind bemoedigen om hier meer te kome." Zegt hij boos. "ik wil u er even op wijzen dat deze meiden niet van zulke kinderen zijn die u denkt. Leila is lang weg geweest." "spijbelen zeker." Fluistert hij in zich zelf. Maar net iets te hard want de rector heeft het gehoord. "ze lag een maand lang in coma meneer dit is pas haar eerste dag. Je moet is respect hebben voor mensen, ook voor de mensen die onder je staan." Zegt hij. het is even stil. De rector begint weer veder met praten. "Lotte wat is er gebeurt met je wang?" vraagt hij. Lotte kijkt op. "dat kwam door uw invaller. Hij gooide een pen naar haar hoofd." Zeg ik. "oké, zullen we even bij het begin beginnen, Leila." Zegt hij. "nou hij vroeg wat er de vorige les was gebeurt, ik wist dat niet omdat ik er niet was. Hij wordt boos op mij ter wel ik er niks aan kon doen. Ik had namelijk gedacht dat hij het wist. Ik had het ook duidelijk aan gegeven wind ik. toen moest ik voor de klas komen te staan. Ik werd het een beetje zat dus ik deed er een beetje grappig over. Maar toen flipte hij helemaal omdat ik niet kon zeggen wat er de vorige les niet was met die reden. En ik zei dat hij dat had moeten weten. Lotte zei me naam toen, omdat ik eigenlijk te ver was gegaan. Maar op dat moment gooide hij ook een pen naar haar en daardoor is die wond op haar gezicht gekomen. Ik wou naar haar toe maar hij hield me tegen. Het enige wat ik heb gedaan is hem opzij geduwd want ik zag allemaal bloed." Zeg ik. "maar je hebt toen wel mijn pols gebroken!" zegt hij. "de pols waar van u net zei dat gebroken was zit u nu hevig te bewegen zonder enige moeite." Zegt de rector. Het is Lotte gelukt. "meiden ga maar naar de EHBO voor Lotte, ik wil nog even allen met meneer hier praten." Zegt hij. "wat laat u ze gaan." Zegt hij boos. "ze hebben mijn les verstoord en toen weg gelopen zomaar." Roept hij boos. We blijven om het hoekje staan, zodat ik kan luisteren naar wat hij te zeggen heeft. "sorry meneer, ik heb u aan genomen als invaller. Maar ik ben bang dat ik een nieuwe moet zoeken. U past hier niet thuis op deze school." Zegt de rector kalm. "oh oh oké, ik ga wel. Ik was al van plan om te gaan, de kinderen hier zijn amper te handhaven." Zegt hij boos. Zijn stoel schuift naar achter en hij komt boos het kantoor uitlopen. "nog succes met uw pols he." Zeg ik plagend. "jullie, oehhh ik kan jullie wat maken." Zegt hij. ik laat me ogen rood gloeien en grom naar hem. Hij wordt ineens heel bang en loopt snel weg. "zag je dat?" vraagt Lotte. "wat, dat hij bijna in zijn broek plaste." Zeg ik lachend. "nee, dat ik zijn pols heb genezen." Zegt ze blij. "ja, je wond mag je ook wel laten genezen." Zeg ik. "ja, dat gebeurt van zelf wel. Het kan toch niet in een keer verdwenen zijn. Dat gaat opvallen." Zegt ze. "Lotte wat ben je toch weer slim." Ik sla een arm om haar heen en we lopen vrolijk de gang door. "meiden, neem maar een dagje vrij. Het is al zwaar genoeg geweest voor jullie." Hij geeft een knip oog en hij loopt weer terug naar zijn kantoor. "leuk zoon rector, zullen we dan nu naar je oma gaan." Vraagt Lotte. "ja, Lets go!" en we lopen gearmd door de school op weg naar mijn oma.

~{ sorry jongens, ik zag net pas dat ik niet lang meer heb geupdate. ik had nog een hoofdstukje dus hier is die, laat even in de comments weten wat jullie fijn vinden wanner ik update, zeg maar de tijd die er tussen zit. :)

xxxme}~