a difficult story

Vampiers bestaan?

Ik word wakker in een koud hok. Ik voel om me heen omdat ik bijna niks zie. Wacht ik ben een werewolf. Ik zet mijn ogen voor in de nacht aan en zie dat ik in een hok zit. Onder de grond. Er zit een ijzer stralies voor. Waarom ben ik hier. "hallo?" roep ik. "is daar iemand." Er komt iemand met een licht naar de cel toe. Ik doe snel me nacht ogen veranderen in me normale ogen. "je bent wakker he.' Er gaan lichten aan. En ik zie een gang vol cellen. En mijn cel is aan het einde van het pad. "wat doe ik hier." "ik dacht dat je dat zelf al wist. Luister naar iedereen die hier zit." Mensen die hier zitten beginnen te schreeuwen en te roepen om hulp. "je hebt mazzel vandaag is je grote dag om naar buiten ta gaan. De zon schijnt." De mensen in de cellen beginnen harder te schreeuwen. Hun armen die door de tralisen komen zijn spier wit. De man loopt laggend weg. "hallo ik ben een mens. Laat me gaan ik heb niks gedaan." Het schreeuwen word luider als er andere mannen naar binnen komen. de kooien worden open gedaan. Vampiers. Ze hebben allemaal hoek tanden en zijn lijk bleek. Ze hebben ook allemaal de zelfde ogen, rood. Ik slik en loop naar achter in me cel. Ik als enigste weerwolf bij al die vampiers ben. Nu ruik ik het ook. De stank die van hun afkomt. Iets in me zegt dat ik moet gaan anvallen. Allen dat zou nu niet echt slim zijn. Mijn cel deur word ook open gedaan en ik word uit me cel getroken. Ik loop mee in de menigte. Het is rumoerig, ik zie kleine mensen en grotendie wild om zig heen slaan. En rugstige mensen. Dan begint er 1 aan me te ruiken. Allen ze word al snel van me weg getroken. We moeten een strap op lopen. En dan merk ik pas dat ik mijn nep tanden nog in heb. Naturlijk dacten ze dat ik een vampier was. Er was ook hier helemaal niks met halloween. We worden uit eindelijk in een kooi gedeuw. Er zit een groot doek omheen. Ik word gek. Iedereen schreeuwt om me heen. Ik ben echt bang. Achter het doek hoor ik gejoel. Mijn hard gaat te keer. Word ik zo vermoord of gemarteld. Dan komt een straal van licht door het hok heen. De vampieren om me heen beginnen te schreeuwen van de pijn. Als ik het doek weg is zie ik dat we in een kooi staan voor een grote menigte. Er word aan me armen getroken , mijn kleding haar. Mijn huid word open gehaald. Ik kijk rond en zie dat alle mensen in de kooi verschoeien. De mensen beginnen te juigen. Ik word aan alle kanten me getroken naar beneden. En na een tijdje val ik op de grond. Ze stapen op me. Ik ben in een kooi vol paniek beland. Het schreeuwen in de kooi word minder en minder. Todat het stil is in de kooi. Het enige wat over is gebleven is de as van de vampieren. En somige zijn nog aan het weg schroeien. Ik sta langzaam op en kijk om me heen. Ik zit onder het as van degene die hier zijn gesneuveld. De mensen buiten de kooi kijken verbaast. "hoe kan dit?" vraagt iemand. Het word stil in de menigte en alle ogen zijn gericht op mij. Dan word het hok open gedaan. Er loopt een jongevrouw binnen. Wel ouder dan mij iets in de 30 ofzo. "het spijt ons. Je hebt mazzel dat je niet gebeten bent." Ze pakt me vast bij me hand. "waar ben ik." Vraag ik. "ik denk dat je het niet kent. We leven hier meer. Het is midden in het bos, je mag niemand vertellen dat we hier leven." We lopen door de menigte heen. Ik ruik iets raars. De zelfde geur die ik ook ruik bij roan en john. Wacht ben ik bij werewolfen beland. We lopen en mooi groot huis in. Ik kijk om me heen. En zie meer mensen hier staan. "meneer dit meisje heeft het overleefd." Zegt ze als ze een deur open doet. Ik loop naar binnen en ik kom uit in een kantoor. En oude man zit in een stoel achter een sjiek oud bureautje. "je naam?" vraagt hij. de vrouw die me hier heen bracht loopt de deur uit.

"eh, Leila hoezo?" hij staat op en pakt een boek er bij. "sorry, van wat je net mee gemaakt hebt, ik begreep uit bronnen dat ze dachten dat je een vampier was." Zegt hij. ik knik, en hij bladert wat in een boek. "oh je bent de dochter van de Alpha's." zegt hij, ik kijk hem raar aan. Hoe kan die dat nu al zo snel zien. "hoe weet u dat en kende u mijn ouders." Vraag ik. "ik ben je oom wel een verre maar ik ben een oom van je." Zegt hij. mijn ogen worden groot. Ik kan het gewoon niet geloven ik zit hier tegen over mijn neef. "is er nog meer familie hier van mij." Vraag ik. "ja loop maar mee." Zegt hij. hij staat op. "weet u mijn achternaam ook." Vraag ik. "je weet je eigen achternaam niet eens." Begint hij lagend. Ik kijk hem vragend aan. "oh eh ja het is Whillo." Zegt hij.

We lopen door een dropje heen waar gewoon geleefd word allen het is hier net de middeleeuwen. Markten, bedrijfjes onder de huizen, spelende kinderen, mensen met karen die eten rond brengen. "kan je al geloven dat je Alpha bent." Vraagt hij. "ik weet het pas. Welke dag is het eigenlijk." Vraag ik. "het is het laatste kwartier." zegt hij. "het laatste wat, ik vroeg welke dag het is." "o, ja het spijt me het is 3 november." We lopen een winkel in. Allen ik begrijp nog steeds niet wat dat kwartier was. "mam, ik heb een gast voor je." Zegt mijn oom. We staan in winkel met allelmaal koekjes en gebakjes. "nou wie is het dan." Er komt een oud vrouwtje binnen lopen vanuit een deur. Als ze me ziet slaat ze een hand voor haar mond. "ze leeft nog." Zegt ze. Ik word wat naar voren geduwd door mijn oom. "het is je oma, ik moet weer gaan want ik heb veel werk. Doei mam." En hij loopt het bakkerijtje uit. "ah, popje je lijkt zo veel op je moeder. Je neus en je ogen, oh en je lag." Zegt ze. Ze pakt mijn handen vast en loopt achter de winkel waar een gezellige woon kamer is. "ik heb net nieuwe koekjes gebakken, en ik pak wel even het foto boek van jou en je ouders." Zegt ze. Ik voel me al helemaal op me gemak. Ik heb gewoon hier mijn familie leven, hoe toevallig.

een nieuw hoofdstukje voor jullie, leila heeft gewoon haar oma en oom ontmoet. het gaat zo best snel, maar ja daar zijn boeken voor daar kan alles in. vote en comment alsjeblieft ik vind het namelijk leuk om te zien wie mijn lezers zijn.

xx mee