a difficult story

Old story's are not so old

Pov Leila.

Ik zit nu dus gewoon bij me oma. Het is gewoon heel raar. Ik ben nu al best oud en ik heb hiervoor nog geen eens mijn oma gekend. "kijk hier heb je een koekje." Zegt ze. Ik glimlach lief en pak een koekje van het bord dat ze voor me hield. "ken je nog iemand anders uit onze familie." Vraagt ze dan. "nee, ik heb sinds net nog nooit mijn familie ontmoet." Zeg ik. "oh popje toch, ik vind het erg van je, zou ik anders even een foto boek pakken, dan kan je zien hoe je moeder en je vader er uit zien." zegt ze. Ik knik en ze staat op. Ik kijk om me heen en het ziet er super knus uit. Mijn oma loopt naar een kastje. En pakt een stoffig boek er uit. "kijk hier is die dan." Ze laat me het dikke boek zien. "hier staan al jou baby foto's in die nog bewaard zijn gebleven en die van je moeder en vader natuurlijk.

Ze slaat de eerste bladzijde open en er staat een mooie jonge vrouw op de foto ze ziet er sterk uit en moedig. "jou moeder was een voorbeeld voor veel mensen ze probeerde het zo goed te doen voor het volk. 1 keer heeft ze bijna haar leven op het spel gezet voor een mens. Sinds dien is haar true Alpha naar boven gekomen, door het redden van een mens. Ze wouw ook nooit iemand pijn doen en ze stond altijd positief in het leven." Ik merk dat er tranen in mijn ogen komen. ik herken best veel van wat ze verteld. Dan slaat ze bladzijde om en daar staat en jonge ik heb een vermoede dat het mijn vader is. 'is dat mijn vader?" "ja, hij was even dapper als je moeder, allen hij was geen true Alpha maar is er een geworden door de Slegte Alpha te doden, een tijd voor dat jij geboren werd was er iemand anders aan de macht. We willen zijn naam niet meer hier horen omdat hij gewoon vreselijke dingen deed. In een gevecht tegen een andere roedel waar jou vader in leefde heeft hij hem dood gemaakt. Hij wou eerst niet vechten maar nu we terug kijken was het wel onze verlossing. De roedels zijn bij elkaar gevormd met jou moeder en vader als lijder. Nu is je oom lijder omdat hij het zelfde dacht over de dingen zoals je vader. En het was zijn broer." Zegt ze. "van wie ben jij eigenlijk de moeder." Vraag ik. "van jou moeder, mijn man is overleden en de vader en moeder van jou vader ook." Zegt ze. Ze slaat de bladzijde weer om. Daar licht een klein meisje in de armen van mijn moeder en mijn vader staat er naast. "dit ben jij je was een schat van een baby, je was vooral avondturig want vroeger op de verjaardag van je moeder was je weg gekropen in het bos..."

16 jaar geleden.

Pov Mathilda (moeder van Leila)

Ik pak Leila uit haar bok ze lacht weer vrolijk. Het kan ook niet anders de zon straat en de bomen lijken te zingen van blijdschap. Het voelt gewoon zo vredig. Ik zet mijn dochter op de tafel en doe haar armbandje om met haar naam er op. Het is een mooi gouden armband en haar naam staat er in gaufreert. Ik til haar weer op en loop met haar me naar buiten. En ze begint gelijk te brabbelen. "vogg.. am vogg." Ze wijst naar de bomen en er zit een mooi klein vogeltje in. "vind je het vogeltje mooi." Vraag ik. "pja." En ze klapt in haar handen. "kom je dan gaan we weer naar binnen." Zegt mijn man Rolf. Ik lag lief naar hem. "de verziekte komt zo voor je." Zegt hij. ik loop met Leila naar binnen.

Er zijn al veel mensen en het word al heel snel druk. Ik zie dat mijn broer ook al is gekomen, hij heeft zijn oudste zoon mee genomen heeft en zijn jongste zoon die net iets ouder is dan Leila. Want Leila is nu 1 en een half jaar oud en de jongste is 2 jaar. Zijn vrouw is er nu niet bij omdat ze op zaken rijs was. "hoe gaat het met Roan en Dylan?" vraag ik. "het gaat goed met hun en met Leila." Vraagt hij. Roan licht in de armen te slapen van Rudo. Het ziet er schattig uit. "ja, het goed ze zit nu bij mijn buiten, je mag Roan en Dylan er ook wel bij leggen." Zeg ik.

Het is nu al wat later op de dag en ik heb net mijn toespraak gehad tegen het volk. Wat jaarlijks op een verjaardag van een grootte wolf in onze hele roedel. Er is nu ook niemand meer in ons huis en het ziet er nu heel kaal uit en leeg. Ik loop naar buiten waar Rolf licht half te slapen in de zon. "hey schatje, lig je lekker?" vraag ik. "mmm, laat me dus ook lekker liggen." Zegt hij. ik lag om zijn reactie. "hen je Leila naar bed gebracht?" vraag ik en ga naast hem zitten. "nee, ze ligt binnen op de grond te spelen." Zegt hij. "op haar matje?" "ja hoezo." Hij komt overeind. "daar is ze niet, Rolf heb je de deur opengelaten!" "ja, zo kon ik haar horen en ze was in slaap gevallen." Zegt hij. "ze slaapt daar niet, ze is weg. Leila is weg. Mijn kleine meid is weg." Rolf pakt me gelijk vast. "kan je haar ruiken dan." Vraag ik. "nee, er hangen nog te veel geuren van de gasten." Zeg ik. "het komt goed we gaan het bos in want ik denk dat ze daar wel is en we gaan haar zoeken." Zegt hij en hij wrijft met zijn duim de tranen van mijn wangen. "kom dan gaan we." Rolf veranderd in zijn waren wolf en hij rent het bos in. Ik verander ook en volg de zwarte vacht van Rolf.

Nu.

"en hebben ze mij gevonden?" vraag ik aan mijn oma. "gelukkig wel, je moeder is toen heel waakzaam op je geweest, ze beschermde je met heel haar hard. Daarom heb je de brand ook overleefd met geen een schrammetje. Ze heeft jou buiten in een gat neer gelegd waar de vossen altijd in leefde. En ze was toen denk naar binnen gerend om Rolf te redden. Maar het huis stortte toen in en ze zijn omgekomen." Zegt ze. De mensen die het huis in brand hadden gestoken wisten dat er wolven leefde, ze hebben je horen huilen en mee genomen." Zegt ze. Ik kijk mijn oma geschokt aan. Dit verhaal is anders dan die van de dochter. Hij vertelde het harteloos en mijn oma vertelt het met verdriet en liefde. Wat het verhaal veel mooier maakte. Mijn oma slaat weer de bladzijde om. "kijk dit ben jij op je moeders verjaardag met Roan en Dylan. Zei leven nu met hun vader in een normale plaats ze waren pas geleden verhuist omdat de zonen een beter onderwijs nodig hadden. En dat hebben we hier niet. We hebben allen scholen voor de kinderen, die de verhalen krijgen te horen en zo." Zegt ze. "maar er is pas een Roan bij me in de klas gekomen, ja pas is wel overdreven maar dit jaar is hij wel nieuw en zijn broer heet Dylan." Zeg ik. "dat is je neef, het is mooi dat ze je gevonden hebben." Zegt ze. Maar nu ik aan hun denk bedenk ik me dat ze me vast aan het zoeken zijn. "maar oma ik moet gaan ze zullen me vast zoeken ik ben al meer dan 3 dagen weg." Zeg ik. "oh oké schat dan moet je nu gaan. Je mag het boek mee nemen, en iemand brengt je wel naar huis." Zegt ze.

De rit was veel langer dan dat ik gerend had maar anders kon ik het boek niet mee nemen. Ik sta nu voor een huis. Ik heb lang getwijfeld naar wie ik moest gaan. Ik loop met het boek geklemd in mijn armen naar de deur. Ik klop aan, het is al schemerig aan het worden dus er branden al lampen binnen. Ik hoor een slot open gaan en het was de persoon naar wie ik zocht. De gene geeft me een knuffel. "ik maakte zo veel zorgen, ik was bang dat ik je kwijt zou raken." De persoon staat met tranen in de ogen naar me te kijken. "niet huilen ik ben er nu toch!" zeg ik.

heyy weer een nieuw stukje. wat vonden jullie er van? ik heb dit voor jullie in 1 dag geschreven, knap he. wie denken jullie dat leila naar toe is gegaan. en wat vonden jullie van het stukje van de verlede tijd met de ouders van leila. comment vote en deel.

x meee