a difficult story

stay

"hallo, jullie zitten hier denk niet voor de lol." zegt de leraar. Roan en ik zitten allen in dit lokaal en ik helemaal achter ik en hij ook heeeeelemaal voor in. "ik zit hier ook niet voor me lol dus ik ga lekker naar de koffie kamer, over 2 uur ben ik teug. En ga wat huiswerk maken ofzo." zegt hij en loopt met die woorden weg.

Ik tik met de pen op me tafel. Wat is het saai hier. Er is niks leuks en het enige wat ik heb is een pen. Die op de grond lag. Ik sta op en laat me op de grond zakken en ga liggen. "wat doe je." vraagt roan. "ik ga liggen zodat ik beter me kan konzenteren op het negeren van jou." zeg ik. "succes nog 57 minuten en een heel uur." zegt hij. Ik schiet overeind en kijk hem aan. "siri nog maar 3 minuten zijn voorbij." zeg ik. "jep, it is a hard live." grinekt hij. Laat me terug vallen op de grond allen iets te hard. "auw auw auw auw." zeg ik vlug en krimp in elkaar van ze pijn die door me hoofd gaat. "wat doe je." vraagt roan bezorgt. "mijn hoofd het doet pijn." ik ga met me hand er naar toe en voel iets nats. "leila. Niet aan zitten, dat-." "AUW." schreeuw ik. Omdat die aan me hand kwam waardoor ik in de wond ging. "sorry." zegt hij. Ik kijk naar me hand en hij is heelemaal rood. "b-bloed i-ik zo v-veel." stotter ik uit. "leila het komt goed, ik breng je naar een plek waar ze je helpen." zegt hij. "blijf even rustig liggen." zegt hij. En staat dan op. "waar ga je heen." vraag ik met trillende stem. "even een briefje schrijven dat we weg moeten." zegt hij. Ik kijk nog is naar me hand als ik hem langs de wond heb gehaalt. En het bloed nog meer. Hoe kan ik ooit zo veel bloeden. Ik voel me wat lichter in me hoofd worden. "roan schiet op, ik -ik z-ie zwarte vleken." zeg ik. "het komt goed leila. We gaan." zegt hij en tilt me dan op.

Ik heb de helft niet mee gekregen van wat hij zij. Want het werd allen maar waziger. We lopen nu ergens in het bos. Naar een hutje toe. Alles is zo vaag het vliegt allemaal door elkaar heen. Ik hoor een deur open gaan en zie vaag dat ik in een huis ben gekomen. "pap.. Ben je thuis."

Ik word op iets hards gelegt en zie wazig te mannen voor me. Nee drie wacht vier. Ik krijg langzamer hand meer beeld en kijk dan in 8 paar bruine ogen. "w-waar ben ik." vraag ik vaag. "eh meis je kan beter blijven liggen." zegt de outste man van de 4. "wie zijn jullie ooit." vraag ik. "pap kunnen we haar niet beter op de bank leggen."

Ik voel dat ik weer opgetilt word maar dan door meerdere handen. Ik zie nu alles weer duidelijk. En als ik op de bank lig ga ik meer overeind. "hoe voel je je." vraagt roan. "eh het gaat wel." zeg ik. En vrijf over me hoofd. "wat is er ooit gebeurt." Vraag ik. "Je bent even buiten bewust zijn geweest maar je komt er denk wel boven op, je moet allen nog veel rusten." Zegt Roan. "Sind wanneer weet jij dat, ben je dokter." Zeg ik. "He he iets rustiger tegen mijn broetje, hij heeft je leven gered." Zegt een jongen. "Let niet op mijn familie." Zegt Roan lachend. Dan word die in een keer door zijn broers denk ik. Mee getrokken naar achter en beginnen ze te stoeien. Ik schrik me rot en schiet overeind maar bedenk dat het niet goed idee was. Ik duik weer in elkaar van de pijn. "Dylan neem jij haar even mee naar de keuken." Zegt een oudere man. Een grotere jongen komt op me af lopen en tilt me op van de bank.

Als we in de keuken zijn hoor ik gerinkel van uit de woonkamer "Wat was dat." Zeg ik geschrokken. "Oh ze zijn wat aan het vechten." Zegt hij. "Eh ik bedoel stoeien." Zegt hij als hij mijn bezorgt ziet worden. "Met hoevelen wonen jullie hier in huis dan." Vraag ik. "Met zijn zevenene." Zegt hij. "Ja onze roe- familie is nog we groter maar die wonen in ander dorpen." Zegt hij. "Oh en wie wonen hier dan nog meer allen maar jongens of ook een vrouw." Zeg ik. "Eh ja je hebt dan Roan mijn vader en de gene die Roan aan viel was Fick en ,wacht ik pak even een foto." Zegt hij. Hij loopt de kamer uit en ik begin wat rond te kijken. Ik kijk naar de tavel die rood is. Ik ga met me hand er over heen en het is nog nat. Wacht wat is dat bloed...

"Oh sorry dat had mason nog moeten opruimen." Zegt hij. Dylan doet zijn shirt uit en ik geeft toe er zit wel iets goede onder als je het aan mij vraagt. Dan gaat hij met zijn shirt over de Roode plas en haalt het zo weg. Hij loopt naar de afwas bak om zijn shirt schoon te maken. En als die de kraan aan zet krijg ik super erge dorts. Ik draai me om en kijk naar het verrukkelijke water dan uit de kraan stroomt. Ik sta langzaam op. En tik dan Dylan op zijn schouder. "Mag ik wat." Zeg ik. "Oh ja hoor." Zegt hij. En loopt dan weg. Ik kijk naar het water en ik kan het niet houden. Ik maak me handen tot een kommetje en doe het onder de kraan. En begin dan uit mijn handen te drinken. "Oh zo kan het ook." Zegt hij. Ik draai me om en Zie dat Dylan een glas aan het pakken was. "Oh ja dat kan ook ja." Zeg ik. Ik neem het glas en glimlach nog lief.

Pov Roan.

Ik kijk om het hoekje en zie Dylan en leila. Fick heeft me uit eindelijk los gelaten. En nu kijk ik naar leila hoe ze doet enzo. Ik heb al heel de dag op haar gelet maar heb nog niks Wolfs achteg gezien. Maar nu komt het een beetje in de buurt. In iedergeval zo ruw water drinken doe je denk niet als meisje. Ze pakt het glas aan van Dylan en doet de kraan dan helemaal zodat de beker sneller gevuld is. En drinkt het dan zo snel op dat het water langs haar kil naar haar shirt loopt en dat opvangt. Ze neemt nog een glas en dan nog, nog een todat Dylan haar tegen houd. "Niet genoeg vind je niet." Zegt Dylan ik loop de keuken in. En leila zet de beker trug allen iets te hard en daar door in stukjes breekt. "Oh oh sorry." Zegt ze geschrokken. Mijn broer en ik kijken elkaar aan. "Het was niet ekspres." Zegt ze. "Nee nee het is al goed." Zegt Dylan. "Laat je hand is zien." Zeg ik. "Oh oké." Zegt ze twijfelend

Pov leila.

Mijn hand doet onstetend pijn door het glas. Ik was echt niet van plan om hem te breken. "Jij moed echt even rustiger aan doen." Zegt Dylan. Als Roan mijn hand vast heeft voel ik weer iets bonken net zoals Marcus. Allen nu iets zachter. Ik weet niet wat ik moet doen maar ik wil dat het stopt. Dus ik trek me hand weg. "Wat doe je." Zegt Roan. "Eh.." Wat moet ik nu zeggen ik wil niet dat ze er achter komen. "we doen je niks." zegt dylan. "wat is hier aan de hand." vraagt een jongen die de keuken binnen loopt. "maslo bemoei je er niet mee,we redden ons wel." zegt dylan. Ik heb echt het gevoel dat dylan een sort van baas hier spilt op de vader na. Dan gaat ineens mijn telefoon af en ik schrik me rot, waardoor ik een hooge gil slaak. "ga je nog opnenem." zegt roan. "eh.. Ja." zeg ik. En ik loop weg. Save by the bell ja dan met een telefoon. Ik loop naar buiten en neem op.

"hey leila met marcus, waar ben je." vraagt hij. "in het bos." zeg ik zo normaal mogelijk. "kan je zo snel mogelijk naar je huis gaan, je ouders zijn niet thuis en ik had me fiets sleutel in je kamer laten liggen." zegt hij. "ja hoe kom je dan ooit nu bij mijn huis zonder fiets,want ik weet dat je niet gaat lopen." zeg ik. "met de fiets van me broer." zegt hij. "dan heb je je eige denk niet zo hard nodig je leent nu tog al van je broer dus succes met fietsen. byee marcie." zeg ik en geef een kusje door de telefoon en hang dan op.

"wat is er aan de hand." vraagt roan. ik draai me om en kijk naar roan. "eh dat was marcus ik weet niet of je hem kent." zeg ik. "oh oke, kom je weer naar binnen." zegt roan. "eh ja is goed." ik hoor geritsel achter me. en kijk om. "leila." vraagt roan. "ja ik kom." zeg ik. En ik loop twijvelend naar binnen.

"moet het nou echt." vraag ik. "ja je moet het glas uit je hand halen." zegt dylan. "okehee." zeg ik met tegen zin en geef me hand aan roan. Ik voel gelijk weer gebonk. Ik word er echt gek van. "kijk anders even de andere kant op." zegt dylan. Ik draai me hoofd om. En ik hoor wat gerommel in lades. Ik hoop echt niet dat ze me pijn gaan doen. Het glas brand al zo erg. Dan voel ik dat me arm helemaal word vast gepakt zodat ik hem echt niet weg kan krijgen. Dan woel ik nog meer pijn. "stop stop alsjeblieft." zeg ik huilend. Maar ze gaan door. Ik begin hard te schreuwen. Het gebonk word ook allen maar erger. Ik kijk dan tog om. En voel me gelijk misselijk worden. Ze zitten heel diep in mijn hand en het ziet er walgelijk uit. "leila niet kijken." zegt dylan. "fick pak even leila haar arm." zegt dylan. Roan laat me arm los en hij komt voor mij zitten. En fick pakt mijn arm vast. "he het komt goed hoor." zegt roan. Roan pakt mijn andere hand en begint met zijn duim te draaien. Dan begint het weer te branden. En het bonken word allen maar erger. Wat is dit ik wil er van af. Ik begin hard te ademen. Netalsof ik een heele maraton heb gerent. "laat het pleas stoppen." zeg ik huilend. "nog heel even." zegt dylan. Het branden word erger en erger. "nee nu kappen." schreeuw ik. "ja klaar." ik trek gelijk mijn hand weg. "was het zo erg." vraagt fick. "ja, ja het was super erg." zeg ik. Ik kijk naar me hand en er zit allen een heele groote snee en een paar kleine. "het blijft als goed is dicht." zegt dylan. "zullen we anders even naar buiten gaan naar het meer." zegt maslo als hij binnen komt lopen. "ja goed idee." zegen de jongens. "eh ik moet denk naar huis." zeg ik. "ik breng haar wel." zegt roan.

"mam ben thuis." roep ik door het huis. "denk je dat ze thuis is." vraagt roan als we geen anderword krijgen. "ja ik denk dat de zo wel thuis komt, en nog bedankt voor de rit." en wijs naar zijn race skoeter. "graag gedaan." zegt hij. "oke tot morgen." zeg ik. "tot morgen." zegt hij en stapt dan weer op en rijd weg.

Heyy lieve lezers. bij de laptop en iPad heb je nu een veel mooier manier om te schrijven. Geloof me neem een kijkje als je het nog niet gezien hebt. En wat vinden jullie van het hoofdstuk. Oja ik heb nu bij ieder hoofdstuk een plaatje dus kijk ook even terug. je kan ook zien hoe Roan er uit ziet :) leila die komt nog wel.

XXX jetje