ဦးရန္နိုင္သတိရလာသည္ ေဘးဘီကိုၾကည့္ေတာ့
သူတဲတစ္ခုထဲေရာက္ေနသည္...။
သူေျခေထာက္ကိုၾကည့္ေတာ့သစ္ငုတ္တိုမရွိေတာ့ဘူးသက္လွ်ံရဲ႕အေပါအိမ္က်ီကိုသူအနာေပါတြင္စည္းေပးထားတာေတြ႕ရသည္...။
အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့ သက္လွ်ံတစ္ေယာက္မိးဖိုေဘးမွာထိုင္ေနသည္...။
ဦးရန္နိုင္ေျခေထာက္ကိုအားမနည္းယူၿပီး အျပင္ကိုအထြက္....။
သူအသံၾကားတာနဲ႕လွည့္ၾကည့္ေသာသက္လွ်ံ..။
ၿပီးေတာ့
ဥိးရန္နိုင္ကိုမီးဖိုေဘးနားေရာက္ေအာင္
တြဲေခါေပးလိုက္သည္။
"ေျခေထာက္ အနာကသပ္သာလား "
"ေအးနည္းနည္းသက္သာတယ္..."
"ေရာ့ ခင္ဗ်ားဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့"
"ဘာႀကီးလဲ "
"ငွက္ေပ်ာ္သီးမီးဖုတ္....စားမွသာစားပါ "
"ေတာထဲ ဘာမွမရွိဘူးငွက္ေပ်ာသီးကလဲအစိမ္းေတြဘဲ ႀကံမရတဲ့အဆုံးကြၽန္ေတာ္မိးဖုတ္ၿပီးအရင္စားၾကည့္တာ အရသာကအရမ္းမေကာင္းပင္မဲ့ဗိုက္ဆာတာကိုေတာ့ေပ်ာက္ေစတယ္..."
ဦးရန္နိုင္ ငွက္ေပ်ာ္သီးကိုအနံနမ္းၾကည့္ေတာ့ေမႊးေတာ့ေမႊးတယ္သူေ႐ႊးစရာမွမရွိတာေတာထဲမွာကို....။
" မင္းငါကိုမမုန္းဘူးလား.... "
" ဟင္းအင္း... "
"ဘာလို႔လဲငါမင္းကိုဒိေလာက္ႏွိပ္စက္ထားတာေတာင္"
" အစကေတာ့မုန္းမိမွာေပါ့ ေနာက္ေတာ့ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေတြသိေတာ့မမုန္းေတာ့ပါဘူး
ကြၽန္ေတာ္သာခင္ဗ်ားေနရာဆိုလဲဒိထက္ဆိုးတာေတြလုပ္မိမွာ "
"မင္းကငါအေၾကာင္းဘာေတြသိလို႔လဲ..."
"ထားပါ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီခင္ဗ်ားေကာအိပ္မွာလား "
"အြင္းငါလဲလုပ္စရာမရွိဘူးေလ "
ဥိးရန္နိုင္ကိုတဲထဲ တြဲေခါၿပီး၂ေယာက္သား
ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီးဘာစကားမွမေျပာဘဲအိပ္လိုက္ၾကသည္...။
ညဝက္ေလာက္က် ဦးရန္နိုင္ ခ်မ္းၿပီးတုန္လာသည္အနာရွိန္ေၾကာင့္ ဖ်ားေနျခင္းျဖစ္သည္။
