"ဦးရန္နိုင္ ရွိလားရွင့္...."
"ကြၽန္ေတာ္ပါ....."
"ဆရာအလွည့္ေရာက္ၿပီထင္တယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္အထဲထိလိုက္ခဲ့ရမလား...."
"ေန....ေနငါဘာသာသြားမယ္..."
"Yes... Boss..."
ဦးရန္နိုင္ဆရာဝန္ဆီေရာက္ေတာ့....။
"အေျခေနဦးရန္နိုင္....."
"အေျခေနကေတာ့ေကာင္းပါတယ္ဗ်..."
"ဒိအပတ္ေကာဘယ္လိုလဲ...ေရွ႕အပတ္ကမလာဘူးေနာ္..."
"ဟုတယ္ဗ် ေရွ႕အပတ္ကအလုပ္ကိစၥေတြမ်ားလို႔..."
"အလုပ္ေတြမ်ားတာလဲမ်ားတာေပါ့ကိုယ္က်န္းမာေရးလဲကိုယ္ဂ႐ုစိုက္ေပါ....အဲဒါဆိုစလိုက္ၾကမလား..."
ဦးရန္နိုင္ကုတင္ေပါတတ္လိုက္သည္...။
"ကဲ့ေျပာပါဥိးဒိပတ္ေကာေဒါသထိန္းခ်ဴပ္နိုင္လား..."
"အရင္လိုမဟုတ္ဘူးဆရာ...အရင္ကဆိုေဒါသထြက္ၿပီးလြတ္လြတ္ထြက္သြားတယ္..အခု..."
"ကဲေျပာပါဦး....ဘယ္သူကမ်ားဦးရန္နိုင္ကိုထိန္းခ်ဴပ္ထားတာလဲ..."
" ဆရာကလဲ...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္မေျပာရေသးဘူး..."
"ဆရာပါလူနာမ်က္ႏွာအေျခၾကည့္ယုံနဲ႕သိပါတယ္..ဒိေလာက္ၿပဴံးဖီးၿပီးေျပာေနတာ
အခ်စ္ေၾကာင့္မဟုတ္လို႔ဘာျဖစ္ရမွာလဲ
လူေတြကအခ်စ္နဲ႕ထိေတြ႕မိၾကရင္...
အရမ္းသိသာပါတယ္ဗ်......"
"ကြၽန္ေတာ္သူနားမွာရွိရင္ေပ်ာ္တယ္
ဘာရယ္မွမဟုတ္ပါဘူး...ဒိအတိုင္းသူနားေလးဘဲရွိခ်င္တယ္...."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်...ဒါေပမဲ့ဆရာတစ္ခုသတိေတာ့ေပးလိုက္မယ္... အခ်စ္ႀကီးရင္အမ်က္ႀကီးၾကတယ္လူေတြ ဘယ္အရာမွအလြန္ကြၽန္မလုပ္မိေစပါနဲ႕..."
" ကဲ့ ဒိအပတ္ဦးရန္နိုင္ၾကည့္ရတာဆရာကိုေတာင္မလိုသလိုဘဲ...ဒိေန႕ေတာ့ဒိေလာက္ဘဲ..
ဒါေပမဲ့.. ေဆးေတာ့ဆရာေပးလိုက္မယ္
လိုရမယ္ရေပါ့..."
"ေက်းဇူးပါဆရာ..."
ဦးရန္နိုင္ကုတင္ေပါကထၿပီးအျပင္ကိုထြက္သြားေတာ့... ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကက်က်န္ခဲ့သည္...။
