"ဦးရန်နိုင် ရှိလားရှင့်...."
"ကျွန်တော်ပါ....."
"ဆရာအလှည့်ရောက်ပြီထင်တယ်..."
"ကျွန်တော်အထဲထိလိုက်ခဲ့ရမလား...."
"နေ....နေငါဘာသာသွားမယ်..."
"Yes... Boss..."
ဦးရန်နိုင်ဆရာဝန်ဆီရောက်တော့....။
"အခြေနေဦးရန်နိုင်....."
"အခြေနေကတော့ကောင်းပါတယ်ဗျ..."
"ဒိအပတ်ကောဘယ်လိုလဲ...ရှေ့အပတ်ကမလာဘူးနော်..."
"ဟုတယ်ဗျ ရှေ့အပတ်ကအလုပ်ကိစ္စတွေများလို့..."
"အလုပ်တွေများတာလဲများတာပေါ့ကိုယ်ကျန်းမာရေးလဲကိုယ်ဂရုစိုက်ပေါ....အဲဒါဆိုစလိုက်ကြမလား..."
ဦးရန်နိုင်ကုတင်ပေါတတ်လိုက်သည်...။
"ကဲ့ပြောပါဥိးဒိပတ်ကောဒေါသထိန်းချူပ်နိုင်လား..."
"အရင်လိုမဟုတ်ဘူးဆရာ...အရင်ကဆိုဒေါသထွက်ပြီးလွတ်လွတ်ထွက်သွားတယ်..အခု..."
"ကဲပြောပါဦး....ဘယ်သူကများဦးရန်နိုင်ကိုထိန်းချူပ်ထားတာလဲ..."
" ဆရာကလဲ...ကျွန်တော်တောင်မပြောရသေးဘူး..."
"ဆရာပါလူနာမျက်နှာအခြေကြည့်ယုံနဲ့သိပါတယ်..ဒိလောက်ပြူံးဖီးပြီးပြောနေတာ
အချစ်ကြောင့်မဟုတ်လို့ဘာဖြစ်ရမှာလဲ
လူတွေကအချစ်နဲ့ထိတွေ့မိကြရင်...
အရမ်းသိသာပါတယ်ဗျ......"
"ကျွန်တော်သူနားမှာရှိရင်ပျော်တယ်
ဘာရယ်မှမဟုတ်ပါဘူး...ဒိအတိုင်းသူနားလေးဘဲရှိချင်တယ်...."
"ဟုတ်ပါပြီဗျ...ဒါပေမဲ့ဆရာတစ်ခုသတိတော့ပေးလိုက်မယ်... အချစ်ကြီးရင်အမျက်ကြီးကြတယ်လူတွေ ဘယ်အရာမှအလွန်ကျွန်မလုပ်မိစေပါနဲ့..."
" ကဲ့ ဒိအပတ်ဦးရန်နိုင်ကြည့်ရတာဆရာကိုတောင်မလိုသလိုဘဲ...ဒိနေ့တော့ဒိလောက်ဘဲ..
ဒါပေမဲ့.. ဆေးတော့ဆရာပေးလိုက်မယ်
လိုရမယ်ရပေါ့..."
"ကျေးဇူးပါဆရာ..."
ဦးရန်နိုင်ကုတင်ပေါကထပြီးအပြင်ကိုထွက်သွားတော့... ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကပိုက်ဆံအိတ်ကကျကျန်ခဲ့သည်...။
