သက်လျှံဓားထိုးခံရတဲ့သတင်းကြောင့်သက်လျှံရဲ့အမေနဲ့အဖေနဲ့ဆေးရုံကသို့ရောက်လာသည်...။
ဆေးရုံသို့ရောက်ရောက်ချင်း....
အရေးပေါအခန်းရှေ့မှာစောင့်နေတဲ့ဦးရန်နိုင်ကို...
"ဖြောင်း.....!!!"
"မိန်းမ....."
ဘေးက ဂျက်က....။
"ခင်ဗျား......."
"နေ..နေ.ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး..."
"နင်ကငါဘဝရဲ့ဂြိုလ်ဆိုးဘဲရန်နိုင်....."
"နင်ကြောင့်ငါသားတစ်ခုခုဖြစ်ကြည့်နင်ကိုခွင့်မလွှတ်ဘူး...."
ထိုအချိန်အရေးပေါအခန်းထဲကနေဆရာဝန်ထွက်လာသည်..။
"ဆရာကျွန်မသားအခြေနေဘယ်လိုလဲ...."
ဆရာဝန်ကသက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်...။
" လူနာကအသက်အန္တရယ် မရှိတော့ပင်မဲ့
စိတ်မကောင်းစရာကသူကိုထိုးမိတဲ့ဓားက
အကြောရဲ့အဓိကနေရာတွေကိုအကြောင့်လူနာက
တစ်သက်လုံးအောက်ပိုင်းသေသွားနိုင်တယ်..."
"ရှင့်...ကျွန်မသားလေးကိုကုသဖို့နိးလမ်းမရှိတော့ဘူးလား..."
"ဆရာတို့တတ်နိုင်တာမှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးပြီးသွားပါပြီ......"
"ရန်နိုင်နင်တွေ့လားငါသားဒုခီတဖြစ်သွားပြီနင်ပျော်လားနင်ကျေနပ်ပြီလား..."
ဥိးရန်နိုင်စိတ်ထဲကြေကွဲနေပင်မဲ့အပြင်မှာဘာမှမဖြစ်သလိုနေနေသည်.....။
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်...."
"နင်အဲစကားတစ်ခွန်းကငါသားပြန်ကောင်းမလာနိုင်တော့ဘူး...."
ရင်ကိုထုပြီးအော်ငိုနေသောသက်လျှံအမေကို
ဘေးကသက်လျှံရဲ့အဖေကထိန်းပေးထားယုံကလွဲလို့ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့....။
___________ချစ်သက်ကျွန်________________
" အား....ကျွစ်ကျွစ်....."
"သားနိုးလာပြီလား...."
"အမေ...."
သက်လျှံကိုတည်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်သည်..။
"အမေသားအသက်ရှုကျပ်နေပြီ..."
"အမေပျော်သွားလို့ပါ..."
