"အား.... ကျွစ်...!! ကျွစ်....!!"
သက်လျှံ....ဦးရန်နိုင်ကိုကြည့်တော့မနိုးသေး
လက်ကိုဖွဖွလေးဆွဲထုပ်ပြီး.....အပြင်ကိုထွက်ပြီးမျက်နှာသွားသစ်သည်...။
ထိုအချိန်.....ဘေးကနေ သက်လျှံရဲ့နားထင်ကိုသေနတ်တစ်လက်နဲ့ချိန်လာသောရိန်း....။
"ငါဆရာဘယ်မှာလဲ....."
သေနတ် နားထင်ပေါတင်ထားတော့
ကြောက်ကြောက်နဲ့စကားပြောမထွက်ပေ...။
ထိုအပြင်ဘေးကနားမှာသေနတ်တွေအများကြီးနဲ့လူတွေကသက်လျှံကိုဝိုင်းပြီးချိန်ထားသည်...။
"ဟို.....ဟို..."
"ပြောလေ...ကွာ..."
ထိုအချိန်.....ဂူထဲကနေ....။
" သေနတ်တွေတကားကားနဲ့ဘာလဲငါကိုလာသတ်ကြတာလား..."
အားလုံးသေနတ်တွေချပြီးတန်းစိသွားသည်...။
"မဟုတ်ပါဘူးဆရာ...ဆရာပျောက်သွားလို့စိတ်ပူနေကြတာပါကျွန်တော်တို့က..."
"ဂျက်...နဲ့ရိန်းမင်းတို့ကိုငါခိုင်းထားတဲ့အလုပ်တွေပြီးသွားပြီလား..."
" ပြီးသွားပါပြီပြီးလို့
ဆရာဆီလာတော့ဆရာပျောက်နေတဲ့သတင်းကိုကြားတာနဲ့ကျွန်တော်တို့လိုက်ရှာနေတာပါ..."
"ဆရာဟိုကောင်လေးကိုရှင်းလိုက်ရမလား.."
"ဆရာကိုချောက်ထဲဆွဲခေါသွားတာ အဲကောင်လေးဆို.."
" ရိန်း.....ရိန်းမင်းကတော့အရင်လိုဘဲ
ဒေါသကိုရှေ့တန်းတင်တုန်းဘဲ
အကျိုးအကြောင်းကိုသေချာမတွေးတတ်သေးဘူးကို...."
"ဂျက်....."
"ဟုတ်ဆရာ..."
"မင်းဘဲပြောပြလိုက်ကွာ...."
"ကျွန်တော်အထင်တော့ ကောင်လေးကြောင့်ဆရာအခုထိအသက်ရှင်နေတာပါ ..."
" မင်းမှန်တယ်အကြောင့်ငါတပည့်တွေထဲမင်းကိုအားကိုးတာ..."
____________ချစ်သက်ကျွန်_______________
တောထဲကအိမ်ကိုမပြန်ကြဘူးသူရဲ့
တကယ်နေထိုင်ရာအိမ်ကြီးကို ကျွန်တော်ကိုခေါသွားသည်...။
အိမ်ကြီးတကယ်လှတာဗျတီဗီတွေထဲမှာလောက်ဘဲမြင်ဘူးတာမီးဆိုင်းတွေပန်ချီကားတွေ
ဧည့်ခန်းကခုံတွေမသိရင်နတ်ပြည်ရောက်သွားသလိုဘဲ.....။
