• 𝐁𝐥𝐚𝐧𝐜 𝐍𝐨𝐛𝐥𝐞 •

0.6

"Baba!"

Hızlıca babamın yanına diz çöktüm. Hayır, ölemezdi. O güçlüydü. Bir şey olmazdı. Olmamalıydı. Ben ne yapardım. Beni yaşamaya o teşvik etmişken, o olmadan nasıl yaşardım.

Ağlamak istemezdim. Tanımadığım insanların yanında güçsüz gözükmeyi. Onların bana olacak acınası bakışlarını. İstemezdim. Ama elimde değildi. Her zaman derdim oysaki, ben neden ağlayayım ki?

Düşündümde, babam sayesinde ben hiçbir zaman ağlamamıştım. O bana tüm dünyaları vermişti. Çok duygusallık yaptığımın bende farkındayım ama elimde değildi işte. O gidemezdi. Beni bırakmazdı.

"Baba, n'olur aç gözünü lütfen. Lütfen, uyan. Ölme."

Söylediklerim yalvarıştan başka bir şey değildi. Yalvarıyordum evet. Bir tanrıya mı? Bilmem, belki de sadece babama yalvarıyordum. Uyansın diye.

Gözlerimi kapattım. Ellerimi bedeninin üstünde gezdirdim. Ellerimden çıkan beyaz sisler bedenini sarıyordu. Yavaşça gözlerini açtığını görmüştüm göz ucuyla. Hafifçe öksürdü.

"Kızım, kurtardım seni. Şükürler olsun."dedi. Dolu gözlerim ile yüzüne baktım. Görünüşüm bulanıklaşmıştı. Kollarıma sildim gözlerimi. "Yorulma baba, dinlen. Kurtaracağım seni."dedim.

Öksürdü, "Senin elinde iyileştirmek var, ölen birini diriltmek değil. Son sözlerim olduğunu biliyorum, lütfen dinle."

Yavaşça başımı salladım. Son olmasını istemiyordum. "Aklımda ve kalbimde sen vardın. Tüm bu dünyayı yok ederken de, geri getirirkende. Her şey senin içindi. Seni seviyorum. Daha uzun konuşabilmek isterdim ama elimde değil. Mektubumda daha fazla konuştuğuma emin olabilirsin. Umarım sıkılmazsın."

Son sözleriydi. Son bana bakışı, her şeyinin sonuydu. Kafamı göğsüne yasladım. Öylece ağlıyordum. Yapabildiğim başka bir şey yoktu. Loki yanıma geldi. Öldüğünü sanıyordum, ama ona bile odaklanamıyordum. Ellerini omzuma koyup ayağa kaldırmaya çalıştı.

"Bırak, son görüşüm zaten. Kalayım."dedim sakince. Babamın bir kolunu havaya kaldırıp kendi bedenime sardım. Yanına yattım. Yer, mekan, zaman hiçbiri önemli değildi. Bir elimi yanağına yasladım, diğerine minik bir öpücük. Soğuyan bedenini hissediyordum.

Sıkıca sarıldım ona. Bedeni toz olmaya başlamıştı. Ve artık yok olmuş, ellerimde ondan sadece tozlar kalmıştı. Sessiz bir şekilde ağlıyordum. Küçük hıçkırıklar ile. Etraftaki kimse umrumda değildi. Bana attıkları bakışlarda. Burda durmamın daha fazla anlamı yoktu. Loki'nin yanına geçtim.

Kollarını belime sardı. Benimde her zaman ona yaptığım gibi. "Gitmek ister misin?"dedi. Başımı onaylamak amacıyla salladım. Asgard'da gelmiştik. Buraya daha önce gelmiştim. Halkın çoğu bilirdi. Tabii kaldıysa.

Yavaşça odaya ilerledik. Yandaki lavaboda yüzümü yıkadım. Berbat gözüküyordum. Odaya geri döndüm. Loki yatakta oturuyordu, beni görünce yanıma geldi. Ağlamamın bir manası yoktu. Ben ağladığım zaman geri gelmeyecekti. Hiçbir şey düzelmeyecekti.

Gözyaşlarımı sildim. Aptal gibi sabahlara kadar ağlamayacaktım.

•••

Akşam üstü olmuş, Adalie artık daha sakinleşmişti. Suçlayabildiği kimse yoktu. Kimseyi de haksız yere suçlayamazdı. Loki, Adalie'nin sakinleştiğini fark etti. Verip vermemel konusunda kararsız kalsa da bunu yapması gerektiğini anladı.

Thanos'un ona, ölmeden önce verdiği mektubu, Adalie'ye uzattı. Şişmiş gözleri ile önce mektuba sonra Loki'ye baktı. Ne olduğunu anlamıştı. Babasının dediği mektuptu.

"Bunu sana şuan vermemin uygun olup olmadığını bilmiyorum. Ama geçti gitti. En kötü anında bir nebzede olsa yanında hissedersin diye düşündüm."

Adalie mektubu aldı. Yavaşça konulduğu zarfı açtı. İçindeki kağıdı aldı ve okumaya başladı.

Adalie,

Canım kızım. Sana artık böyle seslenmekten bıktım. Canım, bebeğim... bunlar sıkıcılaştı benim için. Seni tanımlayabilecek, kalbimdeki yerini anlatabilecek bir kelime bulamadım. Seni ne kadar sevdiğimden bahsetmeme gerek yoktur zaten. Elimden geldiğince hissettirmeye çalıştım, umarım başarmışımdır da.

Eldiveni kullanmamın amacı, evrenin kontrolüm altında olması değildi. Sadece bir yanılmaydı. Eğer yok edersem, baş etmem gereken insanlar ya da saçma şeyler olmaz diye düşünmüştüm. Tüm heryer sadece bize kalır, beraber daha mutlu oluruz sanmıştım.

Kime planlarımdan ya da hayatımdaki bir şeyden bahsetsem, hep kötü olarak anılırdım. Yargılanırdım çokça. Sen farklıydın, ilk elime aldığım anda anlamıştım bunu. Büyüdün ve sana tüm gerçekliğimi gösterdim. Yalancı bir insana baba diyemezdin. Sen ise korkmak yerine bana anlayışla yaklaştın. Sana yaptığım onca deneylere rağmen. Sen benim en büyük hediyemsin.

Bana ilk baba deyişini hatırlıyorum biliyor musun? O kadar güzeldi ki, buralara dökemem.

İleride yanında olmayacağım. Okuduğuna göre de değilimdir zaten. Ama bilmeni istiyorum, her zaman göremesende yanındayım. Maneviyen.

Beni aralarına alıp, seni kurtarmama izin verdikleri için Avengers'a minnettarım. Elbette bunu onlarda yapacaktı. Ama kendi yaptığım hata ile masum insanların ölmesine müsaade edemezdim. Ben masum değilim sonuçta.

Eğer bir sıkıntın olursa, yardıma ihtiyacın olursa hepsine danışabilirsin. İlk başta kabul etmezlerdi ama merak etme. Baban halletti. Her şey kalbine ve gücüne göre olsun. Seni çok seviyorum.

Thanos

Kağıdı katlayıp zarfın içine geri koydu. Ağlamayacaktı, o babasının güçlü kızıydı. Sakinleşmek adına derin birkaç nefes aldı. Başını iki yana salladı. Yanındaki Loki'ye döndü.

"Teşekkür ederim, her şey için."

"Bende teşekkür ederim, her şey için."

Genç kız dayanamamış ve sarılmıştı. Loki de elleri ile karşılık verdi. "Tamam yeter bu kadar. Sen sevmezdin sarılmayı. Duygusallaştın diye saçmaladın."dedi Loki.

Arkadaşından ayrıldı Adalie. Konuşmasa bile anlatabiliyordu derdini. İletebiliyordu teşekkürlerini. Loki gözlerindeki her şeyi anlıyordu zaten.

Adalie daha fazla kalmak istemediğini söyleyip Loki'den onu geri götürmesi için rica etmişti. Şimdi babası ile kaldığı evde, babasının yatağında uyuya kalmıştı.

•••

Bölüm hakkında düşüncelerinizi bekliyorum.

Biraz duygusal olmuş olabilir, farkındayım. Ama burayı yazmak zorundaydım.

Kafamdaki tüm planlarımı yazdım bu bölüme kadar. Şimdi devamı doğaçlama devam edecek sanırım. Fikriniz varsa alabilirim.

Oylamayı unutmayın:)