Sonsuz olduğu düşünülen bir okyanusa şeytanın son parçası düşmüş derler, bunun sonucunda o parçanın suya değdiği an yok olduğunu anlatırlar. Bundan çıkarmamızı bekledikleri ders ise kötülüğün her zaman kaybedeceği olurdu.
Herilas'ın dünyaya düşen pa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar!
🪶
Zaman'ı tanıdıkça içinde bulunduğumuz hikâyeyi daha da çözüyordum çünkü her şey ondan ibaretti. Onun kibri ve öfkesi ile başlamıştı, düzeni bozmuştu ve şimdi hiçbir şey yokmuş gibi devam ediyordu. Tüm bu kaosun sorumlusu oydu. Onun gözlerine bakınca hep aşağılama görürdüm ama şuan korku vardı, şaşkınlıkla omzumun üzerinden arkama bakıyordu.
Bedenime dikenler batarken yavaşça omzumun üzerinden arkaya baktım. Arkamda bir bedenin durduğunu anladığım an bedenimi tamamen ona çevirdim ve uzun zamandır görmediğim o bedene tamamen döndüm. Dilim tutulmuştu sanki, ne yapacağımı bilmiyordum. Öylece dikildim karşısında, ilk konuşmayı onun yapmasını istedim.
Hangi taraftaydı bilmiyordum.
Beni sevip sevmediğini bile bilmiyordum.
Tanıdığım görüntüsünden uzaktı, üzerinde beyaz ince bir zırh vardı. Bedenini sarmıştı, omuzlarında kırmızı bir pelerin vardı. Kanatları yoktu, belki de vardı ama pelerin yüzünden gözükmüyordu. Uzun kahverengi saçlarını açık bırakmıştı, genelde düz olan saçları uçlara doğru dalgalanmıştı. Çok uzundu saçları, biraz daha uzun olsaydı yere değecek kadar uzundu.
Onu tanıyordum ama hiç tanımamıştım. En sevdiği kitaba kadar biliyordum ama onunla ilk defa tanışacaktım.
"Zaman, odadan çık." Otoriter sesi odada yankılandı, Zaman bir şey demeden bir toz bulutuna dönüştü ve toz bulutu hızlıca dağıldı. Odada sadece ikimiz vardık ve Eğitmen Dorothy ya da gerçek adıyla Kaos, ilk cümleyi benden bekliyor gibiydi.
"Nasıl buldun bizi? Nasıl girdin bu odaya?" dedim kısık bir sesle. Ona karşı fark etmediğim bir duygu vardı içimde, yalanları yüzünden ona kızıyordum. Bu anlatılmayacak bir gerçekti ama anlatmadığı için ona kızıyordum, nasıl bir duyguydu bu?
"Attığın her adımı, hissettiğin her duyguyu biliyorum Aida. Seni ben büyüttüm."
"Anlaşılan üzerimde kontrol sağlamaya çalışan sensin, bunu kullanıp beni kolaylıkla buldun." dedim ve bakışlarımı ondan kaçırdım. Eğitmen Dorothy bana biraz daha yaklaştı, zırhla kaplı elini bana uzattı ve çenemi kavradı. Güçlü parmakları çenemi sıkarken ona bakmam için başımı ona çevirdi. Mecburen gözlerine baktım, akademide nasıl bıraktıysam bana öyle bakıyordu. Tanıdığım Eğitmen Dorothy buradaydı.
"Kontrol bende değil. Bir kukla olduğumu sen de biliyorsun." Bunu kabul etmiyordum ama şuan hesap vermek istemiyordum. Bu yüzden alıştığım cümleleri kullandım.
"Daha zamanı gelmemişti, daha büyümemiştin. İstediğim bu değildi." dediğinde çenemi ondan kurtarıp ondan uzaklaştım. Sinirle odanın içinde dolaşmaya başladım. Vermediğim kararların hesabını ben vermek zorundaydım, cezasını da ben çekmek zorundaydım. Bunu hiç istememiştim.
