လက်ခလယ်ရှိမိသားစုအမွေပစ္စည်းဖြစ်သော မြစိမ်းရောင်လက်စွပ်ကိုကြည့်လျက် ဦးသီဟကွန်တစ်ယောက်အတွေးထဲနစ်မျောနေမိသည်။ မိမိဟာအရမ်းခေတ်နောက်ကျလွန်းသူ၊ရှေးရိုးစွဲလွန်းသူမဟုတ်ပါသော်ငြားကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ ခဲ့ရသည့် သာဓကတို့ကြောင့်Konမိသားစုကြီးအတွင်းရှိထိုဖြစ်ရပ်ကြီးကိုမျက်ကွယ်မပြုနိုင်။ယုံတစ်ဝက်မယုံတစ်ဝက်ဖြင့်ဒွိဟစိတ်တို့အရိပ်လိုကပ်ပါလာခဲ့သည်မှာမိမိသက်တမ်းတစ်လျှောက်ရှိခဲ့ပြီ ။ ဦးသီဟကွန်အတွက်မိမိမျိုးဆက်တစ်ဝိုက်အတွင်းတွယ်တာဆုံး ၊တစ်နည်းအားဖြင့် အချစ်ရဆုံးသူမှာကားမိမိ၏ဖခင်လည်းမဟုတ်။ သွေးရင်းသားရင်းညီဖြစ်သူလည်းမဟုတ်။မိမိ၏ တစ်ဦးတည်းသော တူလေးသာဖြစ်သည်။လူမမည်အရွယ်လေးကတည်းက မိမိလက်ပေါ် ကြီးပြင်းလာတဲ့ကောင်လေးဟာသိတတ်တဲ့အရွယ်ရောက်သည်နှင့်မိမိလက်ကိုဆွဲကာ'လေး လေးနဲ့ပဲလိုက်နေမယ်'ဟု တစ်လုံးတည်းပြတ်ပြတ်သားသားပြောပြီးဖခင်အရင်းကိုကျော ခိုင်း၍မိမိသွားရာနောက်ကောက်ကောက်ပါခဲ့သူဖြစ်သည်။ထိုအရွယ်လေးကတည်းကအသည်းမာလွန်းသူတူတော်မောင်ဟာအိမ်ထောင်အသစ်နှင့်ဖခင်ကို တစ်ချက်လေးမှလှည့်မကြည့်တော့ပေ ။အမိမြေကိုစွန့်ခွာခဲ့ရတဲ့၁၀နှစ်အရွယ်ကောင်လေးဟာ တိုင်းတစ်ပါးမှာလည်းအလွယ်တကူနေ သားကျခဲ့ပါသည်။မြန်မာပြည်မှာကျန်နေခဲ့တဲ့ သူ သိပ်ချစ်ရတဲ့အဘိုးဖြစ်သူကိုပင်ဖခင်မျက်နှာမကြည့်ချင်ဟုဆို၍တစ်ခါမှပြန်မတွေ့ ခဲ့။ထိုကတည်းက ဦးသီဟကွန်သာပင် သားငယ်ဘဝ၏တစ်ဦးတည်းသောအုပ်ထိန်းသူဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။ မိသားစုစီးပွားရေးလုပ်ငန်းဖြစ်သည့် ကွန်လုပ်ငန်းစုတစ်ခုလုံးကိုညီဖြစ်သူလက်ထဲပုံအပ်ထားသော ဦးသီဟကွန်မှာလည်း ကနေဒါ (Canada)ရှိရုံးခွဲကိုသာစီမံပြီးဘဝကိုလွတ်လပ်စွာဖြတ်သန်းနေသူတစ်ယောက်။မိမိတို့အသိုင်း ဝိုင်းက စီးပွားရေးလုပ်ငန်းအသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်လို့ဆိုပြီး တူဖြစ်သူကိုဒီပညာသင်၊ ဒီကျောင်းတက်ဆိုပြီးခိုင်းစေခဲ့တာမျိုးလည်းမရှိခဲ့။သားငယ်ဝါ သနာပါရာကိုသာပံ့ပိုးပေးသည်။သားငယ်လက်ညှိုးညွှန်ရာဖြည့်စည်းပေးခဲ့သည်။
ထိုသို့ဖြစ်၍တူဖြစ်သူကပေါ့ပေါ့နေ ၊ပေါ့ပေါ့စား ဖြစ်လာသလားဆိုတော့လည်းမဟုတ်ပြန်။သားငယ်၏စိတ်ဓာတ်ကို မိမိသာနားအလည်နိုင်ဆုံး ဖြစ်သည်။လူငယ်သဘာဝသောက်စားပျော်ပါးပွေရှုပ်ခြင်းတို့ရှိပါသော်ငြားသူ၏အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပညာအရာမှာ လည်းတစ်ဖက်ကမ်းခပ်ကျွမ်းကျင်သူဖြစ်ကြောင်းမိမိသာကိုယ်တွေ့ ။ Konလုပ်ငန်းစုကြီးတစ်ခုလုံးကိုတစ်ချက်ကလေးတောင်စိတ်ဝင်စားမှုမပြတဲ့တူတော်မောင်ကြောင့် ဖခင်ဖြစ်သူရော ၊ညီဖြစ်သူရောမရှိတော့တဲ့နောက်မှာ တာဝန်တွေအားလုံးက ဦးသီဟကွန်ပေါ်သာပုံကျ လာခဲ့သည်။သို့ဖြစ်ပါသော်ငြားတူဖြစ်သူကိုစီးပွားရေးဘက်ဆွဲခေါ်ခဲ့ခြင်းလည်းမရှိခဲ့ပါ ။ သူဝါသနာပါရာအတိုင်းသာလွှတ်ထားပေးခဲ့သည်။ ဦးသီဟကွန်၏ခံယူချက်မှာ မိမိအသက်ရှင်နေသမျှကာလတစ်လျှောက်မိမိတတ်စွမ်းသမျှဖြင့်လုပ်ငန်းစုကိုထိန်းသိမ်းမည်။အကယ်၍မိမိမရှိတော့ပါကလည်း သားငယ်ဆိုတာလမ်းပေါ်လေ လွင့်ပြီးချွတ်ခြုံကျသွားမည့်သူမျိုးမဟုတ်ပေ ။
သူ့ပညာ ၊သူ့အရည်အချင်းဖြင့်ဆက်လက်ရပ်တည်နေနိုင်ဦးမှာဖြစ်သည်။ ယုတ်စွအဆုံး သားငယ်အနေဖြင့်ဒီအတိုင်းထိုင်ဖြုန်းနေမည်ဆိုလျှင်တောင်ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက သားငယ်တစ်သက် သုံးဖြုန်းနိုင်သည်အထိလုံလောက်ပါ၏။ ထိုသို့ ခံယူထားသည်ကလည်း ဦးသီဟကွန်အနေဖြင့် အသိဉာဏ်နည်းပါး၍မဟုတ်၊ လူမိုက်အားပေး လုပ်လို၍လည်းမဟုတ်။ချစ်တဲ့စိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့သားငယ်မျက်နှာတစ်မျက်နှာတည်းကိုသာကြည့်ပြီးခံယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော်ငြား တကယ့်လက်တွေ့ဘဝကထိုမျှလောက်ချောမွေ့မနေ ကြောင်းသိလာရသောအခါ ဦးသီဟကွန်မှာတူလေး၏ရှေ့ရေးကိုထည့်တွေးလာမိပြီဖြစ်သည်။ငွေကြေးဆိုတာမျိုးက နာရီပိုင်းအတွင်းပမာဏများများတိုးပွားလာအောင်လုပ်နိုင်သလို၊သုညအနေအထားထိဆုံးရှုံးသွားအောင်လည်းပြုလုပ်လို့ရသည်။တစ်နည်းအားဖြင့်မတည်မြဲသော အရာတစ်ခုသာ ။
ထိုနည်းတူ မိမိတို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူများကလည်း ရာနှုန်းပြည့်စစ်မှန်နေသူများမဟုတ်ကြပါ ။ထိုအခါအဖိုးတန်ရတနာကဲ့သို့ရှားပါးလှသော အရင်းခံစိတ်နှင့်စာရိတ္တပြည့်စုံသူတို့အားခြေကုပ်ထားချင်မိတော့သည်။ တူဖြစ်သူနားအရိပ်သဖွယ်တွယ်ကပ်နေကြသူတိုင်းက သူတို့လိုအင်တစ်ခုအတွက်လောဘရှေ့ထားပတ်သက်လာသူများသာဖြစ်သည်။မိမိတူ၏ကောင်းခြင်း ၊ဆိုးခြင်းများကို မျှဝေခံစားပေးနိုင်သူများဟုတ်ဟန်မတူပါ ။ မိမိတူမှာသာ ချွတ်ယွင်းချက်တစ်စုံတစ်ရာရှိလာပါကအချိန်မရွေး အလိုလိုခွာ သွားကြမည့်သူချည်း ။ အပေါင်းအသင်းဆိုသည်မှာလည်းဘယ်လောက်စစ်မှန်စစ်မှန်တစ်ချိန်မှာ ကိုယ့်လမ်းကိုလျှောက်ကြရမည့်သူချည်းသာ ။တစ်ဘဝလုံးစာအဖြစ် ဆိုးတူကောင်းဖက်ဒွန်တွဲနေပေးနိုင်ကြမည်မဟုတ်ပေ ။ နိဂုံးချုပ်အနေဖြင့် မိမိ၏ဆန္ဒမှာကိုယ့်တူအနားစစ်မှန်သူတစ်ယောက်ကိုတွဲဖက်တည်ရှိစေချင်တာဖြစ်သည်။ ထိုနေရာအတွက်အသင့်တော်ဆုံးမှာလည်းယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သားပျိုးအပြင်တခြားမရှိနိုင်။
