ဆိုင်ရှေ့ မှာ ကား ထိုး ရပ်လိုက်တာနဲ့ အရင်လို ပျာ ပျာ သလဲထွက်လာ တတ်တဲ့ ရှင်းသန့်သူမရှိတော့ မှူး ခန့် ကား ကို ပါ ကင်ထိမော င်း သွား လိုက်သည်။
ရှင်း သန့်သူန့် သူကို မာ နက ဘန်ကော က်မှာ သင်တန်း တစ်ခု တက်ခိုင်း ထားတာတော င် ငါး လနီး ပါး ရှိပြီ ။ကုန်ကျ စရိတ်အား လုံး မာ နကပဲထော က်ပံ့ထား တာဖြ စ်၏။မာ န အိမ်ထော င်ကျ တာ တော င် ရှင်း သန့်သူန့် သူသတင်း ပဲကြား ရတာ ။ စာ မေး ပွဲရှိလို့ ပြ န်မလာ နိုင်။
မှူး ခန့်တို့လည်း ထိုကလေး ကို ခင်တွယ်ပါ သည်။သင်ယူလိုစိတ်ရှိတယ်။ ရိုကျိုး တယ်။ဘာ နေ နေ ခိုင်း သမျှ မညည်း ညူ မတွက်ကတ်။သူ့ဆရာ မာ နကိုဆိုရင်တော့ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အော င် ကြော က်တတ်သည်။
ဟိုတွေး ဒီတွေး ဖြ င့် ကား သော့ ကို လှုပ်ယမ်း ရင်း ဆိုင်ထဲရော က်သွား လေတော့ လူရိပ်လူခြ ည်ကို မတွေ့ ရ။မှူး ခန့် တော င်ကြ ည့်မြော က်ကြ ည့်တော င်ဝေ့ ဝဲကြ ည့်မိလိုက်သည်။ဘယ်သူမှမရှိဘဲနဲ့တော့နဲ့တော့ ဆိုင်တံခါး ကို ဖွင့်ထား မှာ
မဟုတ်လော က်ပါ ဘူး ။ စား ပွဲလေး လုံး ရှိတဲ့ အလုပ်ခန်း ထဲ လျှော က်ဝင်လာ တဲ့ ခြေ သံ တရှပ်ရှပ်ကိုကြား တော့ စက်နေ စတိုခန်း ထဲမှ ထွက်လာ လိုက်သည်။ထိုအခါ အခန်း ထဲဝင်လာ တဲ့ မှူး ခန့်နှင့် ထိပ်တိုက်တိုး ၏။နှစ်ယော က်သား တစ်ယော က်မှ ရှေ့ကို ဆက်မလှမ်း ဘဲ မျ က်နှာ တည်တည်တွေ ဖြ င့် စူး စိုက်ကြ ည့်နေ မိကြ သည်။
ထို့နော က် အရင်မျ က်နှာ လွှဲသွား တာ က မှူး ခန့်ပင်။စက်နေ မသိမသာအံကြိ တ်မိလိုက်၏။ခါ တိုင်း ဘယ်သူ့ကိုတွေ့ တွေ့ တစ်မျိုး မဟုတ် တစ်မျိုး နဲ့ စကား စတတ်တဲ့ မှူး ခန့်က စက်နေ ကိုတော့ မသိတာ လိုလို မမြ င်တာ လိုလိုလုပ်ကာ လျ စ်လျူ ရှုနေ သည်။
ဆိုင်ကိုလည်း လာ တစ်ရက် မလာ တစ်ရက်။သူ့အလုပ်တွေ ကိုလည်း အိမ်မှာ လုပ်ပြီး လာ ပို့တာ များ သည်။ဆိုင်မှာ ဆိုလည်း မာ နရော ၊ ခန့်ထည်ရော ရှိနေ ချိ န်ဆို ပုံမှန်။ကိုယ်နဲ့နှစ်ယော က်တည်း ရှိရတော့ မယ်ဆို သိသိသာ သာရှော င်ထွက်သွား စမြဲ ။
အလုပ်ခန်း ထဲ စား ပွဲကိုယ်စီနဲ့ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်နေ ကြ ပေ မဲ့ ကီးဘုတ်ပေါ် မှ စက်နေ လက်တွေ က လှုပ်ရှား မှုမရှိ။ထို့အတူ မျ က်လုံး သေ သေတွေ ကလည်း မျ က်စော င်း ထိုး ရှိ စား ပွဲဆီရော က်နေ သည်။နာ ရီလက်တံတစ်ဝိုက်စာ မျှ ကြာ သည်အထိ အခန်း တွင်း လေ ထုက တိတ်ဆိတ်နေသော အခါ စက်နေ ထိုင်ခုံမှ ဝုန်း ခနဲ ထလိုက်၏။
