ေန႕ လယ္စာ စား ၿပီး ကတည္း က အျပ င္ျပ န္ထြက္သြား တဲ့မာ နက ညေန ခင္းတြင္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ် င္း ေတြ နဲ႕အတူ ေဆး ႐ုံကို ျပ န္ေရာ က္လာ သည္။
"ေလး ေလး က အလတ္ႀကီး ရွိပါ ေသး တယ္ ဟဲဟဲ"
ေရာ က္ေရာ က္ခ် င္း မႉး ခန့္ပိုင္တို႔က ဇာ တ္လမ္း စၿပီ ။
"ေဟ ဟုတ္ကဲ့လား "
"ဒါ ေပါ့ ကြၽ န္ေတာ္ တို႔နဲ႕ေတာ င္ၿပိဳ င္ၿပီး ကဲလို႔ရေသး တယ္၊ဟုတ္တယ္မလား ေဟ့ ေကာ င္ေတြ "
လူမမာ ခုတင္ေဘး လာ ၿပီး မၿပဳံး မရယ္နဲ႕ ေတာ င့္ေတာ င့္ႀကီး ေတြ ရပ္ေန ၾကတဲ့ သုံး ေကာ င္ကို မႉး ခန့္ပိုင္က စကား ဝိုင္း ထဲ ဆြဲသြင္း လိုက္၏။ထိုအခါ မႉး ခန့္ပိုင္စကား ေၾကာ င့္ ဦး သီဟကြန္က ခပ္ေသာ ေသာ ရယ္သလို က် န္တဲ့သုံးေယာ က္ကလည္း ၿပဳံး စစ။
"ေလး ေလး ၊ ကြၽ န္ေတာ္ တို႔ကိုေတာ့ လွမ္းအေၾကာ င္း ၾကား လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ၊ခုေတာ့ မာ နေျပာ မွ သိရတာ "
ခန့္ထည္က ေလး ေလး ေဆး ႐ုံတက္ေန ရေၾကာ င္း ခုမွသိရသည္ကို မခ် င့္မရဲျဖ စ္စြာ ညည္း ၫူ ျပ ေန သလို မႉး ခန့္ပိုင္ကလည္း စကား နာ ဝင္ထိုး ျပ န္၏။
"ေလး ေလး က ကြၽ န္ေတာ္ တို႔ကို စိမ္း သြား ၿပီ ပဲ"
အဖြဲ႕ထဲမွာ က် န္တဲ့သုံး ေယာ က္က စကား နည္း သေလာ က္ မႉး ခန့္ကေတာ့ခပ္သြက္သြက္ရွိသည္မို႔ ဦး သီဟကြန္မွာ ဒီကေလး ေတြ နဲ႕ေတြ႕ ရင္ မပ် င္း ရ။
"အရမ္း မစိုး ရိမ္ရလို႔ သက္သက္ေျပာ မေနေတာ့ တာ ပါ ကြယ္ ၊ ခုလဲ ေလးေလး သက္သာ ေန ၿပီ ဥစၥာ "
"ဒါ ေတာ့ ဒါ ေပါ့ ေလး ေလး ရ၊ေနာ က္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽ န္ေတာ္ တို႔ကိုအေၾကာ င္း ၾကား ပါ "
တစ္ခ်ိ န္လုံး ၿငိ မ္ေန တဲ့ စက္ေန က အေလးအနက္ဝင္ေျပာ လာ ေသာ အခါ ဦးသီဟကြန္လည္း သူတို႔စိတ္တိုင္း က် ကတိေပး ရေတာ့ သည္။ေလး ေယာ က္လုံး က ကိုယ့္ဆိုရင္ သူတို႔မိဘေတြ ထက္ေတာ င္ ခင္တြယ္ၾက ၏။သူတို႔ဟိုမွာ ေက်ာ င္း တက္ေန တဲ့တစ္ေလွ်ာ က္လုံး ဦး သီဟကြန္ကပဲအုပ္ထိန္း သူတာ ဝန္ ယူရသျဖ င့္ ဒီကေလး ေတြ နဲ႕က မိသား စုလိုကို ျဖ စ္ေန ၿပီ ။
ေနာ က္ၿပီး ကိုယ္က သူတို႔လြတ္လပ္ခြင့္မွန္သမွ် ကိုလည္း ဝင္ေရာ က္ေဝ ဖန္ခ်ဳ ပ္ခ် ယ္ျခ င္း မရွိသျဖ င့္ ပိုတြယ္တာ ၾက တာ ျဖ စ္မည္။ဘယ္လိုပဲ လူငယ္သဘာ ဝ ကဲၾက ပါ ေစ ဒီကေလး ေတြ က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ထိန္း ေက်ာ င္းနိုင္မည္ဟု ယုံၾက ည္ထား ၍ မိမိအေန ျဖ င့္ ေန ရာ တကာ ဝင္မပါ ျခ င္း ။အကယ္၍ ကိုယ္ဆုံး မရင္လည္း နာ ခံတတ္ၾက ပါ သည္။ကိုယ့္တူက လြဲလို႔ေပါ့ ေလ !
