နေ့ လယ်စာ စား ပြီး ကတည်း က အပြ င်ပြ န်ထွက်သွား တဲ့မာ နက ညနေ ခင်းတွင်တော့ သူ့သူငယ်ချ င်း တွေ နဲ့အတူ ဆေး ရုံကို ပြ န်ရော က်လာ သည်။
"လေး လေး က အလတ်ကြီး ရှိပါ သေး တယ် ဟဲဟဲ"
ရော က်ရော က်ချ င်း မှူး ခန့်ပိုင်တို့က ဇာ တ်လမ်း စပြီ ။
"ဟေ ဟုတ်ကဲ့လား "
"ဒါ ပေါ့ ကျွ န်တော် တို့နဲ့တော င်ပြို င်ပြီး ကဲလို့ရသေး တယ်၊ဟုတ်တယ်မလား ဟေ့ ကော င်တွေ "
လူမမာ ခုတင်ဘေး လာ ပြီး မပြုံး မရယ်နဲ့ တော င့်တော င့်ကြီး တွေ ရပ်နေ ကြတဲ့ သုံး ကော င်ကို မှူး ခန့်ပိုင်က စကား ဝိုင်း ထဲ ဆွဲသွင်း လိုက်၏။ထိုအခါ မှူး ခန့်ပိုင်စကား ကြော င့် ဦး သီဟကွန်က ခပ်သော သော ရယ်သလို ကျ န်တဲ့သုံးယော က်ကလည်း ပြုံး စစ။
"လေး လေး ၊ ကျွ န်တော် တို့ကိုတော့ လှမ်းအကြော င်း ကြား လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး ၊ခုတော့ မာ နပြော မှ သိရတာ "
ခန့်ထည်က လေး လေး ဆေး ရုံတက်နေ ရကြော င်း ခုမှသိရသည်ကို မချ င့်မရဲဖြ စ်စွာ ညည်း ညူ ပြ နေ သလို မှူး ခန့်ပိုင်ကလည်း စကား နာ ဝင်ထိုး ပြ န်၏။
"လေး လေး က ကျွ န်တော် တို့ကို စိမ်း သွား ပြီ ပဲ"
အဖွဲ့ထဲမှာ ကျ န်တဲ့သုံး ယော က်က စကား နည်း သလော က် မှူး ခန့်ကတော့ခပ်သွက်သွက်ရှိသည်မို့ ဦး သီဟကွန်မှာ ဒီကလေး တွေ နဲ့တွေ့ ရင် မပျ င်း ရ။
"အရမ်း မစိုး ရိမ်ရလို့ သက်သက်ပြော မနေတော့ တာ ပါ ကွယ် ၊ ခုလဲ လေးလေး သက်သာ နေ ပြီ ဥစ္စာ "
"ဒါ တော့ ဒါ ပေါ့ လေး လေး ရ၊နော က်ဆိုရင်တော့ ကျွ န်တော် တို့ကိုအကြော င်း ကြား ပါ "
တစ်ချိ န်လုံး ငြိ မ်နေ တဲ့ စက်နေ က အလေးအနက်ဝင်ပြော လာ သော အခါ ဦးသီဟကွန်လည်း သူတို့စိတ်တိုင်း ကျ ကတိပေး ရတော့ သည်။လေး ယော က်လုံး က ကိုယ့်ဆိုရင် သူတို့မိဘတွေ ထက်တော င် ခင်တွယ်ကြ ၏။သူတို့ဟိုမှာ ကျော င်း တက်နေ တဲ့တစ်လျှော က်လုံး ဦး သီဟကွန်ကပဲအုပ်ထိန်း သူတာ ဝန် ယူရသဖြ င့် ဒီကလေး တွေ နဲ့က မိသား စုလိုကို ဖြ စ်နေ ပြီ ။
နော က်ပြီး ကိုယ်က သူတို့လွတ်လပ်ခွင့်မှန်သမျှ ကိုလည်း ဝင်ရော က်ဝေ ဖန်ချု ပ်ချ ယ်ခြ င်း မရှိသဖြ င့် ပိုတွယ်တာ ကြ တာ ဖြ စ်မည်။ဘယ်လိုပဲ လူငယ်သဘာ ဝ ကဲကြ ပါ စေ ဒီကလေး တွေ က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တော့ ထိန်း ကျော င်းနိုင်မည်ဟု ယုံကြ ည်ထား ၍ မိမိအနေ ဖြ င့် နေ ရာ တကာ ဝင်မပါ ခြ င်း ။အကယ်၍ ကိုယ်ဆုံး မရင်လည်း နာ ခံတတ်ကြ ပါ သည်။ကိုယ့်တူက လွဲလို့ပေါ့ လေ !
