ဆိုင္ေရွ႕ မွာ ကား ထိုး ရပ္လိုက္တာနဲ႕ အရင္လို ပ်ာ ပ်ာ သလဲထြက္လာ တတ္တဲ့ ရွင္းသန့္သူမရွိေတာ့ မႉး ခန့္ ကား ကို ပါ ကင္ထိေမာ င္း သြား လိုက္သည္။
ရွင္း သန့္သူန့္ သူကို မာ နက ဘန္ေကာ က္မွာ သင္တန္း တစ္ခု တက္ခိုင္း ထားတာေတာ င္ ငါး လနီး ပါး ရွိၿပီ ။ကုန္က် စရိတ္အား လုံး မာ နကပဲေထာ က္ပံ့ထား တာျဖ စ္၏။မာ န အိမ္ေထာ င္က် တာ ေတာ င္ ရွင္း သန့္သူန့္ သူသတင္း ပဲၾကား ရတာ ။ စာ ေမး ပြဲရွိလို႔ ျပ န္မလာ နိုင္။
မႉး ခန့္တို႔လည္း ထိုကေလး ကို ခင္တြယ္ပါ သည္။သင္ယူလိုစိတ္ရွိတယ္။ ရိုက်ိဳး တယ္။ဘာ ေန ေန ခိုင္း သမွ် မညည္း ၫူ မတြက္ကတ္။သူ႕ဆရာ မာ နကိုဆိုရင္ေတာ့ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ေအာ င္ ေၾကာ က္တတ္သည္။
ဟိုေတြး ဒီေတြး ျဖ င့္ ကား ေသာ့ ကို လႈပ္ယမ္း ရင္း ဆိုင္ထဲေရာ က္သြား ေလေတာ့ လူရိပ္လူျခ ည္ကို မေတြ႕ ရ။မႉး ခန့္ ေတာ င္ၾက ည့္ေျမာ က္ၾက ည့္ေတာ င္ေဝ့ ဝဲၾက ည့္မိလိုက္သည္။ဘယ္သူမွမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့နဲ႕ေတာ့ ဆိုင္တံခါး ကို ဖြင့္ထား မွာ
မဟုတ္ေလာ က္ပါ ဘူး ။ စား ပြဲေလး လုံး ရွိတဲ့ အလုပ္ခန္း ထဲ ေလွ်ာ က္ဝင္လာ တဲ့ ေျခ သံ တရွပ္ရွပ္ကိုၾကား ေတာ့ စက္ေန စတိုခန္း ထဲမွ ထြက္လာ လိုက္သည္။ထိုအခါ အခန္း ထဲဝင္လာ တဲ့ မႉး ခန့္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုး ၏။ႏွစ္ေယာ က္သား တစ္ေယာ က္မွ ေရွ႕ကို ဆက္မလွမ္း ဘဲ မ် က္ႏွာ တည္တည္ေတြ ျဖ င့္ စူး စိုက္ၾက ည့္ေန မိၾက သည္။
ထို႔ေနာ က္ အရင္မ် က္ႏွာ လႊဲသြား တာ က မႉး ခန့္ပင္။စက္ေန မသိမသာအံႀကိ တ္မိလိုက္၏။ခါ တိုင္း ဘယ္သူ႕ကိုေတြ႕ ေတြ႕ တစ္မ်ိဳး မဟုတ္ တစ္မ်ိဳး နဲ႕ စကား စတတ္တဲ့ မႉး ခန့္က စက္ေန ကိုေတာ့ မသိတာ လိုလို မျမ င္တာ လိုလိုလုပ္ကာ လ် စ္လ်ဴ ရႈေန သည္။
ဆိုင္ကိုလည္း လာ တစ္ရက္ မလာ တစ္ရက္။သူ႕အလုပ္ေတြ ကိုလည္း အိမ္မွာ လုပ္ၿပီး လာ ပို႔တာ မ်ား သည္။ဆိုင္မွာ ဆိုလည္း မာ နေရာ ၊ ခန့္ထည္ေရာ ရွိေန ခ်ိ န္ဆို ပုံမွန္။ကိုယ္နဲ႕ႏွစ္ေယာ က္တည္း ရွိရေတာ့ မယ္ဆို သိသိသာ သာေရွာ င္ထြက္သြား စၿမဲ ။
အလုပ္ခန္း ထဲ စား ပြဲကိုယ္စီနဲ႕ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေန ၾက ေပ မဲ့ ကီးဘုတ္ေပၚ မွ စက္ေန လက္ေတြ က လႈပ္ရွား မႈမရွိ။ထို႔အတူ မ် က္လုံး ေသ ေသေတြ ကလည္း မ် က္ေစာ င္း ထိုး ရွိ စား ပြဲဆီေရာ က္ေန သည္။နာ ရီလက္တံတစ္ဝိုက္စာ မွ် ၾကာ သည္အထိ အခန္း တြင္း ေလ ထုက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခါ စက္ေန ထိုင္ခုံမွ ဝုန္း ခနဲ ထလိုက္၏။
